Volgens De Wever is de nieuwe regering een obesitas-regering, met te veel postjes voor ministers en staatssecretarissen. (Volgens mij is het probleem niet zozeer dat de regering “te dik” is, maar dat ze een beleid gaan voeren in het belang van de “dikke portemonnees”, maar bon, daar wil ik het nu niet over hebben.) Er wordt ook vaak gesteld door vetzakken zoals De Wever dat de overheid “te vet” is, en dat er dringend een liposuctie van het ambtenarenapparaat nodig is. Eén ding wordt echter systematisch over het hoofd gezien: ons veel te uitgebreid alfabet. Het wordt hoog tijd om de taboes te doorbreken en het debat te openen over ons alfabet: maar liefst 26 letters, en dan nog eens allemaal in twee versies (hoofdletter en kleine letter), dat is echt te veel van het goede.
Het is naïef om te denken dat het alfabet “gratis” zou zijn. Het eerste leerjaar van het lager onderwijs zou drastisch kunnen ingekort worden als we onze kinderen niet zo’n oubollig obesitas-alfabet zouden moeten aanleren! Toetsenborden zouden veel minder knoppen nodig hebben, lettertype-ontwerpers zouden al die overtollige letters niet moeten tekenen, en ga zo maar door. Kortom: we moeten dringend ons obesitas-alfabet gaan rationaliseren.
Om te beginnen: het onderscheid tussen hoofdletters en kleine letters. Als we dat nu eens afschaffen, dan besparen we ineens de helft van de lettertekens, althans voor lettertype-ontwerpers en kinderen die leren lezen en schrijven. voor onze toetsenborden is de besparing minder groot, maar toch, de shift-knop (en vaak zijn dat er twee!) kan afgeschaft worden.
sommige letters zijn duidelijk compleet overbodig. neem bijvoorbeeld de “x”: eigenlijk is dat hetzelfde als “ks”, dus waarom daar speciaal een letter voor maken? een andere duidelijke kandidaat “eks-letter” is de “q”. de “q” wordt altijd gevolgd door een “u”, en samen is dat eigenlijk hetzelfde als “kw”. we kunnen dus gerust consekwent dergelijke infrekwente letters likwideren.
de “c” komt wat vaker voor, maar is eigenlijk altijd ofwel een “k”, ofwel een “s” (het spesiaal geval “ch” zullen we voorlopig nog toelaten, dat schaffen we straks wel af). hetzelfde voor de “y”: dat is eigenlijk altijd ofwel een “i”, ofwel een “j”. die twee letters kunnen we dus sistematisch en konsekwent eksekuteren.
sommige letters zijn in feite varianten van elkaar: een stemhebbende en een stemloze. we sommen ze even op: “b” en “p” (de bilabiale plosieven), “d” en “t” (de alveolaire plosieven), “v” en “f” (de labiodentale frikatieven), “z” en “s” (de alveolaire frikatieven), “g” (zoals in “gaan”) en “ch” (de velaire frikatieven), “g” (zoals in “guerrilla”) en “k” (de velaire plosieven). hier is duidelijk ruimte voor rationalisatie. laat ons enkel de stemhebbende versie houden, en de stemloze versie afschaffen en vervangen door de stemhebbende gevolgd door een “h”. aangezien de “g” obh dhwee verzhghillende manieren kan gebruikdh worden, moedhen we de “k” nog wel behouden omdadh er anderzh geen verzhghil meer zou zijn dhuzhzhen bijvoorbeeld “lughdh” (“de lughdh izh blauw”) en “lukdh” (“hedh lukdh niedh”) — en omdadh we “k” nodig hebben voor de ekzh-ledhdherzh “kzh” en “kw”. de “ch” kan eghdher ook een zhdhemloze bhozhdhalveolaire vhrikadhievh zijn (zoalzh in “chokolade”); dan zhghrijven we hedh alzh “sj”, ovh bedher gezegd, “zhj”. obh die manier kunnen we de “c” helemaal avhzhghavhvhen: vanavh nu zhghrijven we “zhidhroen”, “zhirkuzh”, “zhjokoladedhaardh”, enzovoordh.
