Het is 05.30 uur als onze wekker afloopt. Niet om te gaan werken maar we willen vroeg vertrekken naar het Addo Elephant Park. Voor we op beestjesbezoek gaan krijgen we bij Mother Goose een heerlijk ontbijt. Allemaal verse en lekkere dingen maar vooral het zelfgebakken brood van Walter is overheerlijk. Het is een grof brood met vruchten en noten in en het smaakt alleen maar naar nog. Het is wel zwaar maar superlekker.
Addo Elephant Park:
Rond 7 uur zitten we al in de wagen om een kleine 50 km te doen. Enkel rond Port Elizabeth is het effe druk. Aangekomen aan de ingang “Camp Mathyholweni” aan de zuidkant van het park kunnen we daar de inkom regelen. We dachten van om 09.00 uur op te stappen op een verhoogde jeep en ons te laten begeleiden door een ervaren gids. Wat we wel wisten is dat we helemaal naar het Main Camp moesten om daarvoor in te schrijven. Wat we niet wisten is dat onze startplaats een 38 km van Main Camp lag. En deze 38 km lopen niet over geasfalteerde wegen maar over zandwegen die niet altijd en overal vlot te berijden zijn. Je mag touwens maar max. 40 km/u rijden in het park. Meer gaat toch niet.
Onderweg liggen er hopen olifantendrollen. De ene al verser en groter dan de andere. Van olifanten zelf geen spoor. We vorderen traag en de klok tikt verder. We halen 09.00 uur nooit aan dit tempo. Dan maar plan B. Volgens de brochure kan je aan Main Camp een gids huren die mee in je wagen stapt. Met een verpletterende meerderheid wordt plan B goedgekeurd. Dat gaat wel wat sneller dan de regeringsvorming in België. Blijkbaar is dit ondertussen een feit maar ons zal het worst wezen. Op dit ogenblik toch…
Na een zoveelste klim en bocht plots voor onze neus. Een grote kolos met slurf en al in het midden van de weg. Stoppen is de boodschap en wachten wat slurfje gaat doen. Hij kijkt eens sloom in onze richting en slentert op z’n dooie gemak naar de kant van de weg. Kunnen we nu voorbij steken of niet? We weten het zelf niet. Toch is onze vriend blijkbaar niet van plan om snel verder te gaan. Hij flappert eens met zijn grote oren. Voor mij het signaal om hem trachten voorbij te rijden. We rijden zo traag als een slak voorbij de grote grijsaard. De olifant kijkt nog even opzij en trekt zich verder van ons niets aan.
We komen aan bij Main Camp en het is 09.20 uur. Te laat voor de jeeptocht. Dan maar op zoek naar een gids. Maar blijkbaar zijn deze vanmorgen niet opgedaagd. Weg plan B!!! Dan maar plan Z. Dit betekent zelf rijden en beestjes zoeken. Het aanwijzingssysteem om van de ene naar de andere plaats te rijden is ons ook al niet zo duidelijk. Althans in den beginne niet. Ondertussen hebben we toch al enkele kudu’s gezien, wat zwijntjes en een verloren struisvogel.
Een grote kudde olifanten:
We gaan op zoek naar Mpunziloop want daar zouden olifanten gespot zijn. We vinden het toch wel zeker? En ja hoor. Een grote kudde olifanten in alle formaten, mannetjes en vrouwtjes doen zich te goed aan de waterplas. Enkele dieren wagen zich zelfs in de poel om pootje te baden of zich neer te vleien in het water. Andere dan weer zuigen water in hun slurf en sproeien het over hun ganse lijf. Mooi om te zien en van te genieten. Hier worden een resem foto’s genomen.
We zetten onze safari verder en komen nog hartebeesten, grysbokken en enkele struisvogels tegen. Op weg naar Rooidam zien we zelfs een eenzame zebra maar verder niets. Bij Rooiberg komen we nog een zestal olifanten tegen.
Ondertussen zijn we al bijna rond de middag en besluiten we om het in Addo voor gezien te houden. Blijkbaar was het niet het beste weer om allerlei dieren te kunnen zien. Maar we waren vooral gekomen voor de olifanten en die hebben ons niet in de steek gelaten.
Lunch aan de haven van Port Elizabeth:
We hadden gisteren reeds afgesproken met Andile, je weet wel de Nationale Coach van het Zuid Afrikaanse Olympische Boksteam en zijn vriendin om vandaag samen te lunchen. Ze spreken met ons af aan de haven want daar kan je blijkbaar de beste en meest verse vis eten van de stad. Wij krijgen elks een Zuid Afrikaanse pet met een logo van sportgames uit 2005.
In een klein restaurantje zonder franjes kan je, je bestelling doorgeven aan een toogje. Je kan zitten op veel gebruikte vaalhouten banken en wachten tot je bestelling komt. Zeer eenvoudig in een isemodoosje krijg je de vis die je besteld hebt en chips. Maar lekker. Echt lekker. Sylvie eet gegrilde snoek en wij gegrilde hake. Simpel klaargemaakt maar o zo vers en o zo heerlijk. Ondertussen kletsen we over Zuid Afrika, België en Europa. Het is best gezellig met deze nieuwe vrienden. Ze vinden het dan ook jammer dat ze de rest van de middag niet bij ons kunnen blijven om ons de stad te laten zien.
Wij hadden echter een telefoonnummer van Walter, onze gastheer bij Mother Goose, meegekregen van een dame die ons mogelijk wel kon gidsen. Sylvie doet een telefoontje en maakt een afspraak.
Ondertussen heeft onze goede vriend Andile met zijn GSM een vriend uit Grahamstown, waar wij de komende twee dagen zullen verblijven opgebeld. “Ik ga mijn vriend verplichten jullie goed te ontvangen en rond te leiden in Grahamtown” zo verteld hij. Het is onze plicht om fijne mensen goed te verzorgen, zo geeft Andile ons nog mee en mijn vriend moet dit doen! We zitten er bij en kijken er naar maar Andille bedoelt het helemaal niet kwaad.
We moeten jammer genoeg afsheid nemen van deze fijne mensen. We wensen elkaar veel geluk toe en wij beloven om de foto’s naar hun door te mailen.
Een privegids en rondrit in Port Elizabeth:
Tracy, onze gids voor de komende uurtjes, pikt ons op met haar Jeep. Blijkbaar runt ze een klein bureautje waar toeristen allerlei activiteiten kunnen bestellen. Ze neemt ons mee voor een rondrit in de stad en verteld ondertussen haar geschiedenis. Heel leerrijk en super interessant. Het is ook boeiend om te vernemen hoeveel verschillende nationaliteiten deze stad in handen hebben gehad en er zelfs oorlogen voor gevoerd hebben. Tracy voert ons langs de belangrijkste nog bestaande historische gebouwen van de stad. Vooral de bibliotheek treft ons. Binnen is het gebouw gewoonweg verbazingwekkend.
Maar Tracy laat ons ook een ander Port Elizabeth zien. Een stad in volle ontwikkeling die bruist van het leven en nieuwe impulsen. Er worden vele restauraties uitgevoerd maar ook veel aandacht besteed aan de moderne Zuid Afrikaanse kunstenaars. Op vele plaatsen verschijnen er nieuwe en modere kunstwerken in de stad. Een mooie combinatie met de bestaande bouwwerken. Fijn dat we ook dit verhaal meekrijgen. Port Elizabeth wordt ongetwijfeld een mooie moderne Zuid Afrikaanse stad met een boeiende toekomst tegemoet. Of ook alle Zuid Afrikaners hier beter van gaan worden is nog maar de vraag. Maar de expantie die momenteel gevoerd wordt is echter nu reeds een succes.
En morgen rijden we naar Grahamstown. Hiermee verlaten we de kust voor een weekje en komen we stilaan in het gebied van de Karoo. Benieuwd wat het gaat worden?
Lees dan morgen maar verder…
