Dhr. Senger A. Is als freelance betrokken bij de communicatie voor de Stichting Herstelling. Een stichting die op ‘De Wereld Morgen’ onder de aandacht kwam door het artikel ‘Dwangarbeid in Amsterdam: schoenen poetsen voor je uitkering’.

Bij het lezen van dit artikel maakte ik aan deze stichting mijn plaatsvervangende schaamte over. ‘Wat een zootje onhebbelijke kleine mensjes zijn jullie geworden’ schreef ik hen. Dhr. Senger  antwoorde met een verwijzing naar het artikel van de Dhr. Sprenger Jeroen, voorzitter van Stichting Herstelling en gaf mij tevens mee dat hij al 10 jaar met plezier en trots betrokken is bij de stichting.

Ik maak hem mijn antwoord over en plaats het tevens op ‘De Wereld Morgen’. Hierdoor krijgt hij het voorrecht de Stichting en zichzelf te verdedigen, iets waar werkzoekenden in Nederland blijkbaar minder en minder de kans toe krijgen.

Beste Alexander,

Dat u al 10 jaar met plezier en trots betrokken bent bij de Stichting Herstelling zal best leuk zijn voor u. In een nog niet zo ver verleden heb ik mensen met plezier en trots kampen weten bewaken waar mensen opgesloten zaten omdat ze door het toen heersende bewind gestigmatiseerd werden. 

Dat gaf de heersende klasse het gevoel dat ze met trots voor de goede zaak werkten. Neen, toegegeven, daar staan jullie nog (heel ver) vanaf. Maar ook toen begon het met een ideologie die de richting van de samenleving wou bepalen door ze eenvoudigweg op te delen in goede en slechte mensen waarbij de goeden het uiteraard voor het zeggen hadden. Zo eenvoudig was en is dat nog steeds! same old song, niet?

Ook in het antwoord van Jeroen Sprenger  waar u ter verdediging naar verwijst vind ik diezelfde kenmerken terug. De werkzoekende kan zichzelf niet redden, hij moet begeleid worden door mensen die het kunnen weten. Ik lees zelfs in je antwoord dat deze gegadigden de titel ‘werkmeester’ meekrijgen. In België gebruiken we dat woord (nog) niet, maar goed, jullie hebben ook een stalmeester in jullie taalgebruik en als ik het goed begrepen heb is dat diegene die de stallen van het koningshuis beheert, ik begrijp dus het verband.

Laat mij ook maar meteen toegeven dat onze eigen minister van arbeid Monica De Coninck, een socialiste in nieren, ook een soort van werkmeester in spe is. Haar slogan is ‘geen blablabla’ waarmee ze maar meteen sommige uitkeringen verlaagt tot 480 euro. Dat maakt de mensen op termijn gelukkiger stelt ze.  Misschien moet u maar eens een stevige blabla met haar doen, je weet nooit wat voor gekke woorden daar nog uit kunnen voortkomen?

Vaak, lees ik in het weerwoord van Dhr. Sprenger, gaat het om mensen met een ernstige sociale achterstand. Ik dacht toen meteen aan sommige politici, CEO’s van bedrijven die hun belastingplicht aan de maatschappij uit het oog verloren waren, bankiers en aanverwanten, maar mijn gedachten waren fout. Het gaat immers om mensen die in de criminaliteit zijn terecht gekomen, die andere criminaliteit zoals drugsgebruik of een niet voltooide opleiding.

En ja, dan staat volgens Dhr. Sprenger het gewicht van zo een rugzak aan problemen, het vinden van een baan in de weg, daar waar er bij het plegen van de criminaliteit die ik aanhaalde er helemaal niets in de weg staat om een nieuwe baan te vinden. Ik vermoed dat het de inhoud van de rugzak is die het hem doet maar ik kan fout zijn uiteraard. Uit de pers verneem ik nu dat vanaf 2014 elke crimineel of drugverslaafde, kortom elke werkzoekende zal moeten bijklussen in ruil voor zijn bijstandsvergoeding.

Dan heb je het zelfs niet meer over een paar ontspoorden die hun weg kwijt zijn maar over een groot deel van de bevolking die door de hardnekkige wandaden van het neoliberalisme al hun mogelijkheden op werk ontnomen worden. Binnen dat neoliberale waanidee kunnen ze alleen nog dienstig zijn als je ze onder de knoet kan houden, als je hen kan laten geloven dat ze een dienst leveren aan de maatschappij als ze tegen een paar daalders per dag de stallen mogen uitmesten onder toezicht van een stalmeester.

Het is trouwens knap dat de Stichting Herstelling in januari een debat zal organiseren met voorafgaand een rondleiding. Echter, iemand die dermate gestigmatiseerd wordt om, laat mij duidelijk zijn, op niet vrijwillige basis in de stallen van jullie stichting, die dag de goede boodschap te komen verkondigen zal niet snel geneigd zijn om ‘en plein publique’, en met de kans zijn uitkering te verliezen, de waarheid te vertellen.

Voor mij blijft het duidelijk. Dit is de schaamte ver voorbij.