Zondagavond, zevenentwintig januari tweeduizendnegentien. 
Station Leuven. 
Twintiguurvierendertig. 
Spoor zeven.

Ik beland in Leuven na een regenachtig dagje -zachtjes uitgedrukt- in Brussel.
Ik ben daar gaan bléten met ZevenMetVierNullen medebléters. 
Klimaat enzo. 
Of beter: het gemis van klimaatbesef bij ‘onze’ gezagdragers. 
U heeft er vast over gelezen.

JOCHIE
Uren daarvoor kom ik met een extra trein vanuit Diest aan op Brussel Noord.
Ik denk dat EnEmBeeEs die trein speciaal voor mij heeft ingelegd. 
De reis verloopt vlekkeloos en in no-time sta ik naar een jongen op een sokkel net buiten het station te kijken -ik schat ‘m een jaar of twaalf.
‘On est chaud, plus chaud, plus chaud que le climat!’ krijst ‘ie in zijn megafoon. 
Ze horen em óók op Bruxelles Midi, geloof me.

Nee, ik heb geen kinderen. 
Heb ze nooit gewild ook. 
Eigen keuze. 
Maar dit jochie raakt me toch wel even. 
En best stevig eigenlijk. 
En dan moet die mars nog beginnen.

Ik krijg de neiging om ook op die sokkel te springen en met hem mee te schreeuwen. 
‘Beter niet’ bedenk ik mij net op tijd.
Geen enkele Francophone die mijn Frans verstaat. 
Dus niemand daar die dan die boodschap nog begrijpt. 
Sterker nog, die jongen gaat -nog erger- mijn grijze kop vierkant uitlachen. 
Hij heeft gelijk, maar dat laat ik niet gebeuren, zooow leuk is ‘ie nu ook weer niet.

Station Leuven, spoor zeven.
Twintiguurveertig.
Probleem.
Er is een goederentrein stilgevallen tussen Leuven en Aarschot.
Laat ik nu nét die kant op moeten.
‘Ja, dus? Trek dat ding dan weer op gang’ denk ik heel simplistisch.
Nope.
Is niet zo simpel, het machientje zit muurvast.
Paar handremmetjes vergeten blijkt een dag later.
Vertraging dus.

PINNEKESDRAAD
Kruising Kunst-Wet. 
Nét niet aan de voordeur van Wetstraat Zestien. 
Een prikkeldraadversperring en een tiental nors loerende wouten maken duidelijk dat we niet mogen janken op de stoep van onze federale vrouwen en mannen.
Een paar kinderen die krijten op straat -voor een beter klimaat nét voor dat stukje pinnekesdraad- worden eveneens argwanend bekeken door diezelfde bedekte gezichten van in kogelvrije vesten gehulde wezens mét het nodige wapentuig aan boord. 
Zo’n kind zou zomaar een stukje krijt over die barricade kunnen gooien, wie weet wat daarin zit.
Een groter contrast ga ik niet meer tegenkomen vandaag. 
Het levert wél mooie plaatjes op.
Want zie ik dat nu goed, die pretoogjes onder die ‘burqa’ van le deuxième flik van links?
Yeah, écht wel.
Hij is pappa, kan niet anders.

Station Leuven, spoor zeven.
Twintiguurvijfenvijftig.
Elke trein tussen Leuven en Aarschot moet over één spoor.
Lastig als de trein uit Aarschot naar Leuven en de trein uit Leuven naar Aarschot elkaar tegen komen.
Ik zal moeten wachten totdat die treinen zijn binnengekomen.
Pas dan is dat stukje spoor vrij.
Pas dan mag die van mij het station van Leuven verlaten.
Nog meer vertraging dus.

HEET
‘Hoe kan het dat het klimaat heter is dan ik?’ lees ik op een omhoog gehouden stuk karton. 
Ik probeer te ontdekken wie deze leuze omhooghoudt, maar ik kan het niet zien. 
Hij of zij is nét te ver weg.
Ik probeer te volgen, maar tevergeefs.
De slogan verdwijnt in de massa.
Ik zal nooit weten wie er zo jaloers op het klimaat is.

Station Leuven, een paar honderd meter achter spoor zeven.
Eenentwintiguurvijfenveertig.
Ik ben op weg.
Of toch niet.
Sta effe weer stil.
Er moeten nog twee treinen vanuit Brussel kruisen.
Veiligheidskwestie.
Nog maar effe wachten dus.

MULTICOULEUR
Ergens tussen Rogier en Madou.
Ik realiseer mij spontaan dat niet alleen Belgen meelopen. 
Nee, wacht effe, ik lieg.
Ik realiseer mij spontaan dat niet alleen blanken meelopen.
Dit is Brussel.
‘Mijn’ Rotterdam van nu.
Multicultureel en Multicouleur, maar de neuzen wél in dezelfde richting.
Met én zonder hoofddoek, met én zonder kleurtje.
Wéér een goed gevoel.
Ja, de tweede keer al die dag.
Brussel is niet zo rot als de media en -sommige- politici ons doen geloven.

Ter hoogte van Wilsele, spoor één of twee, niet te zien in het donker.
Tweeëntwintiguurzevenendertig.
Die goederentrein blijkt een trein barstensvol auto’s.
Nieuwe auto’s.
Hagelnieuwe auto’s.
Allemaal Sjieke Benzen.
Zelfs op het spoor veroorzaakt König Auto files.

Als we met de hele bende linksaf de Belliard indraaien krijg ik het ineens koud.
Zo’n Decathlon regenjasje van een prikkie kan veel hebben, maar na een paar uurtjes regen voel ik toch subtiele koudeprikkels -lees: natte- onder mijn oksels. 
De wind die tussen de hoge gebouwen raast maakt het gevoel er niet beter op. 
Global Warming is even ver weg.
Ik kijk naar boven en zie daar een paar meesmuilende wetsdienaars in een witblauwe, droge, warme heli hangen. 
Nu ja, ik zie ze niet echt, maar hoor ze -in gedachten- wel… 
‘Kijk ze -alwéér- lopen daarbeneden in wind en regen… Dutskes! Ha, Ha, Ha’.
Zo’n negenhonderd betogingen per jaar in Europa’s hoofdstad.
Dagelijkse kost voor elke Brusselse diender.
Respect.

CONDUCTEUR
Station Diest, spoor twee.
Ver na elf.
U kent ze wel, die vrouwen en mannen in het grijs gekleed.
Ze doen het toch maar.
Met fier, ik kan niet anders zeggen.
Op een rit met meer dan twee uur vertraging na een toch al hectische dag.
Geen onvertogen woord, elke reiziger -en dat zijn er véél- krijgt netjes en vriendelijk antwoord.
En gaat thuis geraken, zelfs als daar een taxi aan te pas moet komen.

‘Saluukes, hè!’ zegt de conducteur.
Ik zie aan zijn gezicht dat hij alles heeft gegeven.
‘Dank u, hè!’ roep ik hem gemeend na.
Ik hoop écht dat hij me nog gehoord heeft.

Bon, nog een laatste.
Ik kondig mijn deelname aan de klimaatmars de zaterdagavond al aan.
Natuurlijk, ik lok het daarmee een beetje uit, ik geef dat volmondig toe. 
Ik ben ik, hè? Ik wéét wat volgt.

Ik word een dag later -de betoging is nog in volle gang, ik zelf ben net over de helft als het eerste berichtje binnenkomt- nog nét niet helemaal uitgebraakt, maar het scheelt niet veel. 
Ik word -onder andere- uitgemaakt voor rat, mongool, milieugeit en achterlijke nozem.
Kennelijk moet je kafferen tegen mensen die zo af en toe tegen de gevestigde orde trappen.
Alléén online uiteraard, niet in Real Life.

Het geeft overduidelijk aan waar -of beter: bij wie- het KlimaatBotteke wringt.