Jajaja, het is alweer een tijdje geleden dat ik u nog eens kwelde over mijn autisme. Met veel plezier en onderhuids gegniffel ambeteer ik u verder over wat deze razend interssante aandoening met mij doet.
Op dit moment luister ik – zoals mij titel al aangeeft – naar Joegoslavische new-wave. Het groepje heet “Max & Intro” en het liedje “Ostati Sve”. Het staat op YouTube, zoek maar op! YouTube vind ik trouwens een ge-wel-di-ge uitviding. Waarlijk elke, maar dan ook echt élke niche kan er zijn gading vinden. Zelfs mijn eigen mini-niche van geohistorisch-culturele autistische dwanggedachten. En dat is een hele prestatie, zo’n niche gratis en voor niets in te vullen voor iemand wiens dwangmatige interesseveld niets minder beslaat dan…de wereld! Maar dan ook echt de héle wereld!
Nu het tweede gedeelte van mijn titel: de autistische geohistorisch-culturele dwangggedachten. Waar slaat dat toch in godsnaam op? Autisme – dat lijkt me evident. Autisme is in sé niet te vatten, maar het is voor mij wel de trigger die mijn dwanggedachten over aardrijkskunde/geografie, geschiedenis en cultuur aanzwengelt. Waarom heb ik het over dwanggedachten? In een vorig blogbericht had ik het nog over speciale interesses. Waarom dan nu opeens dwanggedachten? Heel simpel, omdat ik, eenmaal de gedachte in mij is opgekomen over iets geografisch of historisch, ik ze dan ook moet uitspitten. En dat kan mij soms erg ver drijven. Ik bezit bijvoorbeeld een grote collectie boeken over geschiedenis, in verschillende talen. Hieronder bevinden zich pareltjes van boeken over streken als daar zijn Korea, Wit-Rusland, het Afrikaanse continent, Kroatië, Spanje, Frankrijk, België, het Midden-Oosten, Iran, India, China, Tsjechië en Slovakije, Hongarije, Polen, Roemenië, Bulgarije, Servië en Montenegro, Griekenland, Macedeonië (FYROM voor de puristen), Slovenië, Cyprus, Italië, de landen rondom de Oostzee, Rusland en zijn naburige (satelliet)staten,… En het gekke (of erge) van de zaak is: ik wil de kennis van al die landen synthetiseren tot één groot werk. Maar dat is onmogelijk. Zelfs knappe historici als Fernand Braudel of Immanuel Wallerstein of Oswald Spengler of Arnold Toynbee is zo’n prestatie niet of slechts ten dele gelukt. Waarom zou ik in godsnaam slagen, waar zij de eindmeet niet haalden? Moet ik het u nog antwoorden? Mijn autistische geohistorisch-culturele dwanggedachten zijn verantwoordelijk voor die dwaze ideeën in mijn kop. Maar het voordeel is wel: ik leer gigantisch veel bij over zaken die ik (en helaas ook enkel ik) interessant vind.
Zo ook bij uitbreiding heb ik een interesse voor de gehele cultuur van landen of werelddelen. Eetcultuur, muziekcultuur, sociale mores en dies meer. Alles vind ik interessant, zolang het maar een landelijke inslag heeft (landelijk betekent hier niet iets ruraals maar is eerder een neutrale(re) term voor nationaal). Als kind hield ik lijstjes bij van sportuitslagen van internationale voetbalcompetities. Niet zozeer omdat ik zo’n fan ben van voetbal, maar eerder omdat ik dan weer een heleboel nieuwe steden leerde kennen zoals Dnipropetrovsk, Makhachkala, Torshavn, Dudelange, Borisov, Udine, enzovoorts en zo verder.
Maar…
Er zijn ook schaduwzijden aan mijn autisme verbonden. Zet mij in één van mijn geliefkoosde steden, zoals bijvoorbeeld Berlijn. Ik zal daar met gemak mijn weg vinden. Maar ik zal er met niemand vrienden maken. Ik zal er met niemand meer dan de hoogstnoodzakelijke woorden uitwisselen. In een stad als Berlijn zou ik omringd zijn door drie miljoen mensen, maar me toch heel alleen voelen. En die eenzaamheid weegt op deze autist. Eenzaamheid die voortkomt uit het feit dat ik niet op het eerste het beste moment de juiste woorden naar buiten weet te brengen. Ik heb letterlijk een handleiding ‘vriendschap en vrienden maken’ nodig. En dan nog wil het heel regelmatig niet lukken. Het heeft er ook mee te maken dat mijn speciale interesses en dwanggedachten mij binden aan mijn boeken en aan mijn computerscherm annex tekstverwerker om al die kennis te ordenen, te analyseren en te synthetiseren. Ik zal moeten kiezen: laat ik het liefste wat ik doe, het liefste wat ik ben, mijn veiligste haven van kennis los, en keer ik mij naar de grote, boze neurotypische wereld of doe ik het omgekeerde? Of kan ik een gulden middenweg vinden? Dat is het dilemma waar ik nu voor sta.
En ik zal niet de enige autist zijn die dit drukke, gevaarlijke kruispunt moet oversteken…
Meer gedachten hierover volgen nog!
Groeten,
Sander
