Ervaringsdeskundigen, maatschappelijk werkers, armen, middenklasse of rijken. We zijn allemaal mensen met verschillende kwaliteiten, gevoelens en gekregen kansen. Van geboorte af krijgen we tools mee om ons te kunnen ontplooien waar we nu staan. Het zijn allemaal verschillende manieren van oprechte opvoeding, de omgeving waar je in vertoefd. De taal die we gebruiken, het leren communiceren op je eigen manier. Ook de overlevingsstrategie, het opgroeien als kind, bepaalde normen en waarden die in je gezin worden meegegeven van ouders of grootouders of generatieverleden vormen je als persoon tot wie je nu bent of denkt te zijn. Al die facetten en patronen die we ontwikkelden, hebben die dan een bepaalde invloed op ons gedrag of gevoel? Gaan we dan allen individueel onze persoonlijke voeling of ervaringen een bepaald beeld geven om een persoon anders zien of aan te voelen? De mens achter het verhaal veroordelen of beoordelen vanuit zijn beroep, statuut of levensstijl?
Maar klopt het wel wat we soms zien of denken te zien van de andere als hij of zij voor ons zit in een tafelgesprek? Voelen we ons niet vlug veroordeeld of bevooroordeeld als we gaan handelen naar hoe we zelf willen behandeld worden? De buitenkant, onze lichaamstaal is iets makkelijker af te lezen dan de binnenkant van mensen in armoede of kwetsbare positie. Dit gaat dan over de gevoelens die we niet zichtbaar maken of vlug blootgeven om onszelf te willen beschermende kwaadheid, angst, frustratie, of verdriet. Dat zijn intieme elementen waar we als mens niet makkelijk kunnen of willen over praten. Dat we dan een neerhalend gevoel krijgen zwak te kunnen overkomen naar de andere. Wanneer we dan echt gaan willen uitspreken hoe we ons voelen, wat het met ons doet zal er toch een vertrouwensband moeten zijn gevormd. Hoe onschendbaar ben ik geworden in het uiten van mijn gekwetste gevoelens binnenin als ik deze niet duidelijk kan verklaren naar de andere persoon? Mijn kwetsuren, gevoelens te kunnen benoemen zonder ze te moeten uitroepen? Het vervloeken van de hulpverlening zonder te roepen, maar mijn innerlijke stem? Dat het niet gaat over de persoon tegenover mij maar kwaad ben op het hele systeem?
Zijn wij allemaal slachtoffer op het werkveld?
Wie ben ik, wie ben jij, organisatie, of beleid om elkaar te veroordelen? De situatie waar we allen in verzeild zijn geraakt is niemand zijn echte schuld. De armoedeproblematiek waar ik ben in geland is ook niet mijn eigen fout. Toch wijzen mensen ons ongewild met een denigrerende vinger naar schuldtoewijzing dat we dit alles zelf zouden veroorzaken. Het is niet ik, of de ander, een maatschappelijk probleem van onbegrip en onbekendheid van onze leefwerelden. Leer me begrijpen hoe we ons wel moeten voelen te (over)leven in een onverdeelde maatschappij. Tot spijt werd ik als baby geboren in een gezin met armoede.
Mijn eerste woord woorden “mama ik heb honger” In het opgroeien voelde ik voor mezelf een psychologisch te kort om normaal te kunnen opgroeien. Mijn normaal ontwikkelen als kind was niet meer dan overleven om te eten, een verstoring van mijn geestelijk welzijn. Een groot gevoel van onderontwikkeling in mijn jeugd. Misvormd brein om niet altijd de juiste keuzes te kunnen maken. Vele kansen die werden aangeboden, maar niet kunnen gebruiken door mijn levensomstandigheden en omgeving. In armoede te moeten leven vraagt als jongere enorm veel van je draagkracht en gevoelens. Als jongvolwassen wordende persoon botste ik regelmatig op de wreedheid van mensen. Woorden, uitingen, de bedoeling om me neer te halen of te kwetsen over mijn persoonlijk. Het menswaardige in mij neer te halen om me te veroordelen om wie ik ben. Toch ben ik niet de enige. Mensen die worden gekwetst op basis van kleur, geloof, levensstijl of genderstatus. Voor iedereen verschillende belangrijke normen en waarden die de andere niet kent of wil begrijpen. Sinds onze geboorte groeien we op in een omgeving of situatie waar we geen invloed op hebben. Waar ligt mijn grens u te vertellen dat ik tegenover u onschendbaar wil zijn? Naar de norm te moeten leven van het opgelegde normale? Uitgesloten te worden en er niet bij te kunnen horen wanneer ik voor u niet voldoe? Moet ik mij als persoon tegenover u verantwoorden op mijn onschendbaarheid gewoon mens te willen zijn? Te vertalen en u te laten begrijpen dat ik helaas als kind in armoede geboren ben, een andere kleur bezit, of mijn liefde bedrijf met hetzelfde geslacht waar ik van hou? Dagelijks de drempels moet blijven ervaren dat mensen mij enorme mooie kansen ontnemen? Steeds opnieuw onrechtvaardig behandeld wordt voor wat ik ben, maar niet wie ik ben? Het vechten voor mijn recht op bestaan is geen schuldmodel. Het is een structureel probleem van de anderen die me niet begrijpen of mijn omstandigheden waar ik in vertoef niet zien of kennen.
Mijn gevoel en behoefte om erbij te mogen horen wordt niet gezien of gehoord.
Moeten we dan allemaal hetzelfde zijn om te kunnen samenleven? Ik heb een enorme behoefte dat er geluisterd wordt naar mijn binnenkant. Het zoeken naar dat ene lichtje in onze duisternis van uitsluiting om wie we zijn of willen worden. Ik zoek en blijf roepen naar rechtvaardigheid en enige hulp. Kijk naar mijn verdriet, de pijn die we dragen. Neem mijn frustratie, woede, trauma en kwetsuren. Neem mijn angst over die je naar ons brengt, of zijn het alleen maar woorden? Onbeantwoord op onze vragen, kwetsuren die we zelf moeten helen in ons eerherstel. Is het dan rechtvaardig dat die ene die me dan de vinger wijst altijd onschendbaar me te mogen blijven veroordelen of kwetsen in mijn persoonlijkheid? Hoever moeten we onszelf laten drijven tot lichamelijke schade of wanhoopsdaad? Me verdedigen of beschermen tegen die ene die zich het recht toegeëigend ons te blijven schaden? Hoe hard we ook blijven strijden, een blij gezicht, een positief gesprek met vriend, of hulpverlener. We blijven ons minderwaardig voelen zonder het te durven zeggen. Onze gevoelens blijken zwart te zijn en te blijven. Een strijd van onmacht die we elke dag moeten voeren om niet te durven falen om gewoon mens te zijn die jij wil dat ik ben. Toch heel in de verte als ik goed kijk, zie ik enorm veel mensen wachtend op mijn lichtbaken van herstel. Ik herstel mezelf, ik sta niet alleen. Ze roepen kom tot mij wij staan voor je klaar om te luisteren.
