De 35-jarige President van Chili, Gabriel Boric, die de laatste jaren zich heeft laten opmerken als voorvechter van de Palestijnse zaak heeft sinds zijn aantreden een meer gematigde koers gevoerd omdat hij een President wil zijn voor alle Chilenen en wilt vereningen.
Chili is de thuishaven van de grootste Diaspora van Palestijnen buiten het Midden-oosten. Er is een rechtstreekse vlucht tussen Tel Aviv en de hoofdstad Santiago. Ze zijn met z’n 600.000 en hebben zelf een voetbalploeg in eerste nationale ‘Palestino’s’. De meesten onder hen vluchtten na de Nakba, of de grote catastrofe in 1948 uit Palestina. Er is geen dorp of stad waar er meer mensen uit geëmigreerd zijn.
De Palestijnen staan bekend als een politieke en culturele zeer actieve gemeenschap in Latijns-Amerika. Zo zijn er veel stemmen te verdienen in Latijns-Amerika voor de stemming over Israël en Palestina in de VN. Stemmen zal Boric nog wel doen voor de Palestijnse zaak. Er werd echter gehoopt dat hij de druk op Israël zou opvoeren.
Het probleem is dus dat hij pragmatischer is geworden in zijn functie. Hij heeft al zijn kostuumvest aangetrokken, zo heeft hij een pot honing aanvaard van de Israëlische gemeenschap voor een religieuze feestdag als blijk van herkenning van de gemeenschap en zei dat hun belangen veilig zijn onder zijn mandaat. Er zullen dus geen grote veranderingen het beleid komen ten aanzien van Israël en Palestina, terwijl dit wel was gehoopt.
Boric wil een President zijn van alle Chilenen, daar kan de voornaamste oorzaak in worden gevonden van zijn koersverandering. Vroeger moest hij een rebel zijn, hij bracht dus daadwerkelijk officiële bezoeken aan de Palestijnse gemeenschap. Zo ging Lula enkele weken terug ook op bezoek bij de Palestijnse gemeenschap in Brazilië om de stemmen te vrijwaren. Bolsonaro voerde een zeer eng pro-Israël beleid, zijn eerste buitenlandse bezoek na aanstelling was dan ook Israël. De Arabische stem is dus belangrijk voor politici met een linkse signatuur en geen betere manier om dit kiespubliek te bekoren dan een pro-Palestijns beleid te voeren zoals onder Lula.
Onder de ex-President van de Verenigde Staten, Donald Trump, zijn er vele Ambassades naar Jerusalem vertrokken en hebben ze op die manier Jeruzalem als hoofdstad van Israël erkend. Steeds meer Latijns-Amerikaanse landen volgden hier op, bv Guatemala als eerste en enkele dagen terug nog Suriname. Er wordt zelf vermoed dat Bolsonaro als inzet van de verkiezingen de Ambassade zal verhuizen. Chili heeft haar Ambassade in Tel Aviv, Boric zorgt ervoor dat deze niet naar Jeruzalem verhuisd met daardoor een de facto erkenning van Jeruzalem als Israëlisch. Latijns-Amerika telt dus voor zeer veel Ambassades, door minder invloed van Israël, kan dit leiden tot een beperkte erkenning van de staat Israël, waardoor de Palestijnen meer ruimte krijgen om te onderhandelen.
