Vandaag raakte bekend dat een echtpaar, waarvan de man terminaal en zijn echtgenote zwaar ziek was, samen euthanasie heeft laten toepassen.
Ongetwijfeld maakt dit vehaal bij heel veel mensen emoties los.
Ook nu weer zal er wellicht een discussie volgen of de wet het wel of niet moet toelaten dat beide partners samen, door euthanasie uit het leven stappen.
Zonder een uitspraak te willen doen over deze vraag wil ik alle lezers van DWM wel laten delen in mijn persoonlijk verhaal inzake euthanasie.
Een getuigenis die ik enkele jaren geleden reeds op papier heb gezet.

In juni 2004 werd bij mijn (op 7/5/2006 overleden) echtgenote, de ziekte A.L.S. vastgesteld Amyotrofe laterale sclerose. Een vernietigende spierziekte die (kan) leiden tot volledige verlamming. Een snelle degeneratieve aandoening die -in ons geval- niet behandelaar is en niet te genezen valt.

Mijn echtgenote wenste van bij de diagnosestelling dat zij ‘niet tot het bittere einde’ zou moeten gaan en drukte de wens uit om, zodra zij hiervoor het ogenblik gekomen achtte, euthanasie toe te (laten)passen.

Na bespreking met de behandelende arts(en) werden de nodige formulieren daartoe ook ingevuld.
Al snel kon mijn vrouw niet meer spreken en zetten zich de eerste verlammingsverschijnselen in. Na enkele maanden kon ze niet meer fietsen of een auto besturen. Langzaamaan werd ook het stappen steeds moeilijker en werd een rollator aangeschaft. De ‘aftakeling’ ging zo snel dat ook een roelstoel diende te worden aangeschaft. Ook bij haar persoonlijke hygiëne had ze al snel hulp nodig.

Meer en meer werd niet alleen zijzelf, maar ook ons ganse gezin, door deze ziekte gegijzeld. Vanaf half 2005 was er dan ook zo goed als ‘permanente aanwezigheid/hulp’ vereist. Dank zij de fantastische inzet van ondermeer famillie en buur, is zij tot bij haar overlijden thuis kunnen blijven en werd haar alle hulp en ondersteuning geboden die nodig was. Begin 2006 diende ze een maagsonde te laten plaatsen. Eten/drinken was immers zo goed als onmogelijk geworden. Ze beschouwde dit zowat als het einde van de ‘levensgeneugten’. Enkele maanden later drukte ze dan ook -opnieuw- de uitdrukkelijke wens uit, dat euthanasie zou worden toegepast.
De nodige afspraken werden gemaakt met de huisarts.

Aanvankelijk dachten we, dat de reeds in 2004 ingevulde wilsuitdrukking, voldoende was.
De procedure schrijft echter voor dat het om een ‘herhaalde vraag’ moet gaan. Hoe moeilijk dit voor haar ook was (spreken kon reeds lang niet meer, het gebruik van een ‘hulpmiddel’, een lightwriter, kon nog maar zeer moeizaam) zij diende haar vraag dus enkele keren te herhalen. Bovendien kwam er een ‘neutrale’ arts bij te pas die haar eveneens moest ondervragen over haar wil tot euthanasie. Deze arts diende tevens advies te geven aan de arts die de euthaniasie zou uitvoeren.
Uiteindelijk werd bij haar -bij volle bewustzijn, want alhoewel haar lichaam was afgetakeld is haar geest tot op de alerlaatste seconde intact gebleven, op 7/5/2006 euthanasie toegepast.

Tot op vandaag ben ik overtuigd dat de te volgen procedure een goede procedure is. Het geeft garanties aan de patiënt en aan zijn of haar omgeving dat euthanasie niet ‘zo maar’ op eenvoudig verzoek, kan worden toegepast. Het moet gaan over een bewuste en herhaalde vraag. Met daarbij het advies van een andere arts en de melding aan betreffende commissie.

Indien bij deze commissie twijfel zou bestaan over de gegrondheid van de vraag en/of de gevolgde procedure, maken deze het dossier onmiddellijk over aan het parket!

Eerder stelde ik al, dat de ziekte ALS, mijn vrouwtje en haar gezin/omgeving ‘gijzelde’. In dergelijke situatie is euthanasie dan ook méér dan een daad van levensbeëindiging. Ik ben en blijf de overtuiging toegedaan dat het, vanwege mijn vrouw, ook een daad van liefde was. Liefde voor haar man, zoon, famillie en omgeving. Meer dan wie ook besefte ze dat haar situatie uitzichtloos was en daardoor ook die van ons. Een gezonde geest, welke gevangen zat in een steeds zieker wordend lichaam.
–Zeer bewust heeft mijn vrouwtje gekozen voor een zeer moedige, maar vooral liefdevolle beslissing. 

Dré Wolput