Het is net iets te lang wachten.

Het lijkt een moeilijke evenwichtsoefening maar dat is het niet. Het Europa zoals het zich vandaag voordoet is niet mijn Europa. Het is en blijft een koel en berekend bastion van rijkaards tegen de samenleving.

Het is net iets te lang dat ik wacht op de wending die van Europa een sociaal Europa moet maken. Eerst de economie even upgraden was de boodschap in de 80er jaren. Het trickle-down effect zou dan snel zijn ingang vinden. Iedereen mee dus, ook de socialisten en tot vandaag zijn we nog steeds bezig met onze economie naar neoliberaal model bij te schaven. Voor de krant ‘De Tijd’ is het zelfs moeilijk uit te spreken, daar heet het ‘ultraliberaal’ te zijn. Het is moeilijk kauwen anders. En telkens weer wanneer het te heet of te koud wordt krijgen we dezelfde boodschap ‘dat onze economie weer aantrekt’, ‘ dat er binnen afzienbare tijd weer groei verwacht wordt’. En elke generatie weer gelooft en hoopt dat deze boodschap waar is. Jong, onervaren maar krachtig en vol goede wil geloof je… . Je bent het eens dat iedereen moet werken want jij bent sterk en jij kan werken, dus iedereen kan het. Je bent het ermee eens dat werkloos zijn moet bestraft worden want jij bent niet werkloos, je bent slim dus iedereen kan slim zijn. Je bent het ermee eens dat dezen die arm zijn de schuld bij zichzelf moeten zoeken want jij bent niet arm dus kan niemand zomaar arm worden. Je hebt het met dat alles ook veel te druk. Je vrouw wordt zwanger, je kinderen groeien op, je bouwt of koopt een huis en voor je het zelf beseft maak je deel uit van datgene wat je nooit wilde worden, ziek, arm, werkloos, oud. Je wordt uitgespuwd door de maatschappij maar je bent sterk en je zet door, en door en door en je stelt vast dat iets of iemand je belazerd heeft maar je begrijpt het niet want nooit heb je de tijd gehad om na te denken of stil te staan bij wat er rondom jou gebeurde. En je stelt vast. Dat je om bij de elite te behoren niet hard moet werken maar hard moet liegen.

De ijskoude bijna rationele waarheid is dat wie arm is gewoon arm blijft.

Gespuis in ondernemersland.

Al bijna 40 jaar nu is de loonkost te hoog tegenover die van de ons omringende landen. In de ons omringende landen hoor je net hetzelfde. Eveneens bijna 40 jaar lang nu worden arbeiders opnieuw  uitgebuit. Er was een korte naoorlogse periode dat het de goede kant opging. Het boek ‘Ik (Ali)’ van Günter Wallraff drukte ons met de neus op de feiten, het feit dat er wansmakelijk gespuis in ondernemersland aanwezig is. We schrijven 1985 toen een als Turks arbeider verkleed journalist zich mengde in de grauwe grijze fabriekssités en andere arbeidsintensieve sectoren van West-Duitsland. Vandaag moet je geen Turk meer zijn. Ziek, oud of werkloos volstaat om uitgespuwd te worden door mensen zoals Jo Libeer van VOKA of Pieter Timmermans van het VBO en ik was hem bijna vergeten, Van Eetveldt van Unizo. De man die onomwonden elke staker een terrorist noemt. Maar ook de zelfverklaarde socialisten onder ons doen hard hun best om de middenklasse te vrijwaren. Wie zich daar niet kan handhaven heeft pech.

Dit Europa is dus niet het Europa dat kansen biedt aan zijn burgers. Het is het Europa van de macht en graaicultuur, van ons kent ons, van loges en clubjes. Van gespuis dat het nog steeds niet begrepen heeft.

En daarom, precies daarom hebben de armsten onder ons tijdens het U.K. referendum een pakje afgeleverd. Niet dat het mij blij maakt maar het stemt mij wel gelukkig dat wanneer mensen maar arm genoeg zijn om niet armer te kunnen worden zij nog steeds kunnen schoppen en dat het regelrecht naar de kloten is dat ze schoppen. Het gespuis was er niet mee opgezet. Allen zijn ze het er nu over eens dat Europa moet veranderen, het moet vernieuwend zijn, anders, er moet geluisterd worden naar de mensen maar in gedachten verzonken willen ze maar één ding. Nooit nog referenda.

Alhoewel hij heel andere bedoelingen had dan ik had Nigel Farage gelijk in zijn speech vandaag voor het Europees Parlement. “Velen onder jullie hebben nog nooit een deftige job gehad” zei hij. Ik ga hem hierdoor niet sympathieker vinden maar hij had gelijk. En ook de armen hadden gelijk, als ze dan toch ten onder gaan dan gaan we maar beter met z’n allen ten onder.