Het is een “wonderbaarlijke gelegenheid”, zegt de Zuid-Koreaanse president Moon Jae-in. Afgelopen zomer hebben president Donald Trump en de Noord-Koreaanse leider Kim Jong Un herhaaldelijk bedreigingen met een nucleaire oorlog naar elkaars hoofd gesmeten. Toen kwamen de Olympische Spelen, en Noord- en Zuid-Koreanen marcheerden plotseling samen onder een eenheidsvlag. Dat zorgde ervoor dat de functionarissen van het verdeelde schiereiland aan het woord kwamen, en eind donderdag accepteerde Trump de uitnodiging van Kim om mogelijke “denuclearisering” te bespreken.
Beide leiders staan bekend om hun grilligheid, zoals blijkt uit uitspraken van het Witte Huis uit het verleden, en ook Sarah Huckabee Sanders, de woordvoerster van het Witte Huis, heeft vrijdag al een beetje water bij de wijn gedaan door te verklaren dat Noord Korea eerst concrete en controleerbare stappen moet zetten om voorwaarden te scheppen voor de ontmoeting, dus terwijl velen bidden om succes, zijn er minstens even zo vele niet zeker van succes.
De grote vraag is natuurlijk of een ontmoeting tussen de leiders van twee landen met nucleaire bommen in hun arsenaal wel nut heeft. Het gooien met namen als ??? ????, door de pers zo vriendelijk vertaald naar ‘old dotard’, ouwe sufferd. Dat het eigenlijk eerder iets in de richting van ‘gevaarlijke oude gek’ betekend mag duidelijk zijn. De Amerikaans pers staat niet echt bekend als de meest eerlijke vertegenwoordiger van de schrijvende of uitzendende nieuwsleveranciers.
De president van de Verenigde Staten doet niet onder voor zijn tegenspeler en noemt hem ‘Raketten Kim’. Trump noemt Kim ook gevaarlijk, klein en dik, en dat wordt dan weer wel verslagen door de pers.
Politici moeten eigenlijk meer nog dan diplomaten op hun woorden letten. Diplomaten krijgen een opleiding en trainingen waarin ze leren om te gaan met woorden, dingen te zeggen zonder de woorden ook werkelijk uit te spreken. Een diplomatieke opmerking kan dingen rechtzetten en een mening weergeven zonder direct aanstoot te geven. Diplomaten zijn juist daarom de aangewezen personen on internationale conflicten te bespreken, met andere diplomaten.
Politici hebben over het algemeen geen opleiding in de diplomatie. Dat brengt gevaren met zich mee en opmerkingen die op zich onschuldig lijken kunnen uitgroeien tot internationale conflicten. Een goede politieke leider laat de diplomaten dan ook belangrijke uitspraken op internationaal gebied doen, ze houden zich een beetje op de achtergrond. Als politieke leiders zich direct gaan bemoeien met een internationaal conflict gaat het al gauw lijken op een vechtpartijtje op het schoolplein, ‘hij begon, nee hij!’
Beide internationale leiders zijn aan de macht gekomen door middel van verkiezingen. Ja, ook Kim Jong Un werd verkozen! Verkiezingen zijn gesloten en geheim, en dat is eigenlijk een probleem. Daardoor kunnen de resultaten van verkiezingen makkelijk onder invloed gebracht worden van bepaalde meningen en uitingen, en zijn dan geen weergave meer van de eerlijke mening van de kiezers. De hardste schreeuwers hebben in 1933 gewonnen omdat ze de hardste schreeuwers waren, en Hitler werd de Rijkskanselier. De bijna helemaal werkloze blanke lagere middenklasse heeft Donald Trump aan de macht geholpen, omdat hij het hardste schreeuwde. Kim is aan de macht gekomen in een heel ander systeem waar verkiezingen in onze ogen schijnvertoningen zijn, maar blijkt ook de grootste schreeuwer van het land te zijn.
Als deze twee schreeuwlelijken elkaar tegenkomen zal dat hoogstwaarschijnlijk uitlopen op een gigantische scheldpartij tussen twee mannen met ieder een nucleair koffertje in de hand. Dat is niet alleen gevaarlijk voor de twee betrokken landen, het gaat de hele wereldbevolking aan. Dan is de vraag in welk koffertje de grootste knop zit helemaal niet meer zo belangrijk, net zo min als de vraag wie als eerste op zijn knop zal drukken.
In de wereld van de internationale diplomatie moet een oplossing gevonden worden om te voorkomen dat deze twee personen elkaar ontmoeten. Het is namelijk helemaal geen wonderbaarlijke gelegenheid waar iets goeds uit voort kan komen. De diplomaten rond deze ontmoeting dat zijn de mensen waar we ons vertrouwen in moeten stellen. Ik hoop natuurlijk echt van harte dat de diplomaten rond die ontmoeting met elkaar zullen spreken en met elkaar de ramp die staat te gebeuren kunnen tegenhouden. Maar het zou inderdaad beter zijn als de sceptici gelijk kregen en die twee schoolplein bullies elkaar nooit tegen zouden komen.
Let er bij de volgende verkiezingen, lokaal, nationaal of internationaal, alsjeblieft op niet de schoolplein bullies het vrije spel te geven. Ze lijken sterk en stoer, maar het zijn eigenlijk zwakkelingen die zich beter voelen als ze anderen kunnen onderdrukken. En dat zijn geen goede vertegenwoordigers van het volk, welk volk dan ook.
