De in januari in Duitsland verschenen essaybundel “Nach dem 7. Oktober” behandelt ook kort het ontstaan van de bijzondere relatie tussen de BRD en Israël. De directeur van het Anne Frank-instituut in Frankfurt, Meron Mendel, schrijft: “Drie jaar na de stichting van de Bondsrepubliek drukte Adenauer [de toenmalige Bondskanselier] een “herstelakkoord” met de staat Israël en het Joodse volk door. De historische betekenis van deze gebeurtenis kan nauwelijks overschat worden. Nog maar zeven jaar na het einde van de Tweede Wereldoorlog geraakten de opvolgerstaat van het nationaal-socialistische regime en de staat van de holocaustoverlevenden het eens over een schadevergoeding voor het onrecht dat gebeurd was.”
Die schadevergoeding bestond uit de levering van goederen met een waarde van drie miljard aan Israël. Maar er was sterke tegenwind. De bondskanselier had de stemmen van de oppositie nodig om zijn plan te realiseren en maar 11% van de bevolking stond achter het plan. Toch drukte Adenauer het door. Waarom eigenlijk?
Meron Mendel: “Voor Adenauer was het duidelijk: pas als het land de erkenning van Joodse kant – op de eerste plaats van Israël – zou hebben, zou de weg vrij zijn voor een sterkere autonomie en soevereiniteit van de Bondsrepubliek, die nog onder het toezicht van de geallieerde bezettingsmachten stond. De Bondskanselier wilde een snelle normalisering en weg van de pariastatus onder de naties. ‘West-Duitsland had Israël nodig als bewijs voor zijn onwankelbare binding aan het democratische kamp’, constateerde de historicus Dominique Trimbur in 2003.’ “
Hier is wel aan toe te voegen dat Adenauer onder sterke druk van de VS stond om de herstelbetaling en het aanhalen van de relaties met Israël te realiseren. De samenwerking tussen Israël en Duitsland was overigens in belangrijke mate een militaire samenwerking en ze is dat nog steeds.
Toen eind 1965 de VS een staatsgreep in Indonesië orchestreerden, inclusief het vermoorden van zo’n half miljoen “communisten” en het opsluiten in interneringskampen van nog een miljoen, waren zowel Duitsland als Israël daar direct bij betrokken (evenals Groot-Brittannië). De VS, die zich stoorden aan de enorm grote communistische partij in Indonesië en aan de trend, waarvan president Soekarno een voortrekker was, om in de regio een onafhankelijk verbond van staten op te richten, wilden Soekarno ten val brengen en links uitschakelen, maar al te duidelijke inmenging kon voor hen nadelig zijn. Daarom hadden zij er belang bij hun plannen via andere landen te realiseren. Zo werden Duitsland en Israël medeplichtig aan de genocide die de VS uitlokten.
Daarbij ging het niet alleen om inlichtingen, maar ook om financiële hulp en wapenleveringen. Terwijl de genocide bezig was – via hun ambassades en hun mannetjes ter plaatse waren Duitsland en de VS goed ingelicht – leverden de Duitsers bijvoorbeeld wapens en munitie.
Die medeplichtigheid aan genocide van meer dan een halve eeuw geleden verdient aandacht, nu Israël met massamoord bezig is in Gaza en Duitsland solidair is en blijft met de bevriende natie. Duitsland vertoonde een opmerkelijke continuïteit in vervolging en massamoord, het liet de vijandschap tegen de Joden vallen, maar behield de communisten als vijanden en had er geen probleem mee dat die massaal omgebracht werden. Duitsers die achter de schermen meewerkten aan de genocide in Indonesië hadden een uitgesproken nazistisch verleden, en geen bezwaar tegen massamoord op communisten. De opdrachtgever, de VS, vond massamoord een normaal onderdeel van politiek en oorlogsvoering, zoals de atoombommen op de burgerbevolking in Hiroshima en Nagasaki illustreerden. Ethiek en mensenrechten of zelfs maar gewoon respect voor het menselijk leven waren niet aan de orde, net zomin als ze dat nu zijn in Israëls genocide in en verwoesting van Gaza, met instemming van de VS en Duitsland.
Het gore genocidaire gedrag van Israël, met instemming en steun van de VS en van Duitsland, is de voortzetting van een oude samenwerking voor genocide, die noch in Israël, noch in Duitsland tot de “herinneringscultuur” behoort.
Zie o.a.:
Eitay Mack, How Israel helped whitewash Indonesia’s anti-leftist massacres, +972 Magazine, 9 september 2019,
https://www.dewereldmorgen.be/community/de-bondsrepubliek-duitsland-en-haar-betrokkenheid-bij-de-genocide-op-de-indonesische-communisten/
Florian Warweg, Welche Rolle spielte die Bundesregierung bei der Ermordung von Hunderttausenden Kommunisten in Indonesien ab 1965? In: Die Nachdenkseiten, 17 februari 2023
https://www.nachdenkseiten.de/?p=95827
Eric Hulsens, De Bondsrepubliek Duitsland en haar betrokkenheid bij de genocide op de Indonesische “communisten”, 16 juli 2023:
https://www.dewereldmorgen.be/community/de-bondsrepubliek-duitsland-en-haar-betrokkenheid-bij-de-genocide-op-de-indonesische-communisten/
Steun voor een nieuwe website
We hebben uw hulp nodig voor een essentiële opfrissing van de website. Om die interactiever, sneller en gebruiksvriendelijker te maken hebben we 30.000 euro nodig. Elke bijdrage, groot of klein, helpt. Met uw donatie ondersteunt u onafhankelijke journalistiek die de verhalen blijft brengen die er echt toe doen. Laat uw hart spreken.
