Als er een minderheid is die druk kan uitoefenen op een geweldloze manier dan zijn het de Druzen in Syrië. Wat begon in Bosra al-Sham heeft zich verspreid over twee provincies in zuid-Syrië. Zelf in Latakia is er onvrede over het verdwijnen van de brandstofsubsidies en de voortdurende economische crisis waarin het land zich bevindt.

Het werd altijd gezegd, moesten de Druzen zich in het burgerconflict hebben gemengd, dan zou het tij een andere richting zijn opgegaan. Toch zou dit niet gebeuren, in jebel-al-druze was er een generatiewissel aan de gang en de nieuwe garde moest niet weten van een gewapendconflict. Want aan wapens niet te kort bij de druzen, ze hebben volgens mijn bron een arsenaal aan wapens en tanks klaar in de bergen van Libanon.

De Druzen worden vaak de socialisten van het nabije oosten genoemd en zitten in de internationale. Daarmee dat een strijd omwille van inflatie, armoede en slechte werkomstandigheden hun beter ligt dan een revolutie die geleid wordt door Soenieten. Het lijkt er op dat zij hierin hun ware plaats binnen de Syrische samenleving kunnen opeisen. Het betekent dat omdat je geen revolutionair bent of niet in de gewapende strijd gelooft dat je binnen een land niet kan protesteren als je belangen naar de voeten worden getreden.

De les van dit verhaal is niet omdat je u afzijdighoudt dat je steun verleent aan de overheid, misschien is het doel niet hetzelfde of worden er andere middelen gebruikt. Tot zo ver gedragen de Druzen zich nog als oppositie binnen het bestel van Al-Assad. Er komt weer hoop, na de vernedering van de laatste jaren…