Chinees Nieuwjaar is een moment waarop de Chinezen de tijd nemen om bij hun familie te zijn. Naar traditie wordt er gepoetst, gegeten, vuurwerk afgestoken én televisie gekeken. Naar schatting stemmen er 800 miljoen mensen af op de nationale Nieuwjaarsshow. Ook wij kozen voor een avondje televisie.
Kitsch, daarin zijn de Chinezen onverbeterlijk. Milan Kundera noemde kitsch “het esthetische ideaal waarbij het bestaan van stront wordt ontkend en waarbij iedereen zich gedraagt alsof stront niet bestond”. Daarom zou kitsch de ideale “kunstvorm” zijn voor een een totalitaire staat. Kitsch ontkent namelijk alles wat slecht is en ellendig, en is daarom een uiterst effectief propagandamiddel. Een kitscherige wereld is een heerlijke wereld. Een wereld waarin geen riolering nodig is. Want Barbie hoeft niet naar het toilet.
Welnu, de Nieuwjaarsshows wás kitscherig. Er werd gedanst, gezongen en geacteerd dat het een lieve lust was. Het decor bestond uit grote schermen waarop regenbogen, watervallen, groene velden werden geprojecteerd. Regen en zonneschijn werden nagebootst met ingenieuze lichteffecten. Het podium kon opstijgen en neerdalen. Bekende Chinezen werden uitgenodigd als de vooraanstaande getuigen van de vooruitgang van China. Liu Yang, de eerste vrouw in de hemel, werd onthaald als een held van het volk, een lichtend voorbeeld.
Het leven was één groot, blij feest. China was het paradijs op aarde.
De show was een aaneenschakeling van hoogtepunten. Onverzadigbaar gingen de presentatoren door met aankondigingen van nog meer sketches, nog meer dansjes, nog meer liedjes. Vijf uur lang.
En toen, toen werd Celine Dion op het podium geroepen. Dion zou samen met Song Zuying Jasmijnbloem te zingen. Jasmijnbloem is een van de allerberoemdste Chinese liedjes en zelfs buitenlanders kunnen het meeneuriën.
Song Zuying is trouwens een oude bekende voor zij die erbij waren in 2008 op de openingsceremonie van de Olympische Spelen in Peking. Ook daar ging Song in duel (in duet?) met een westerling, de Spaanse operazanger Plácido Domingo.
Waarom deze keer Celine Dion? Omdat ze vorig jaar het hart van menig Chinees sneller had doen slaan met de soundtrack van de nieuwe 3D-versie van Titanic. De film bracht in China meer op dan in de VS en Canada samen. Op de Nieuwjaarsshow kreeg zij dan ook de tijd om te zingen dat Her Heart Will Go On, en samen met dat van haar dat van 800 miljoen anderen.
Celine was helemaal Celine. Ze gaf het beste van zichzelf. Met haar een gouden, glinsterende jurk, haar glooiende, golvende, bijna kapseizende kapsel, met haar gezicht en stem vol kreunende emotie en met haar poging gelukwensen uit te spreken in het Chinees was zij alles wat kitsch maar kan zijn.
Nochtans werd onlangs bekend dat buitenlandse muzikanten het moeilijker en moeilijker zouden krijgen om in China op te treden. Elton John had zijn concert in november 2012 in Peking namelijk opgedragen aan Ai Weiwei. Sindsdien worden Westerse muzikanten, ook orkestmuzikanten, strenger en strenger gescreend. In 2008 al had Björk grote opschudding veroorzaakt en een ban op Westerse muzikanten veroorzaakt door in haar Peking-concert “Raise your flag, Tibet, Tibet!” te roepen.
Maar Celine Dion mocht wél komen zingen. Zij laat zich namelijk niet uit over Ai Weiwei, Tibet of andere zaken die het regime liefst in de rioolput zou dumpen. Celine Dion gedraagt zich simpelweg alsof stront niet bestond. En daarom is zij een wondermiddel. De natte droom van de Partij. De pure bevestiging van de dictatuur.
