De aanleiding voor dit stukje was een opinieartikel van Bart Eeckhout in De Morgen van 24 augustus 2016, met als titel:
“Franse beelden boerkiniverbod roepen dwingende vraag op: vanaf wanneer is vergelijken met de jaren dertig oké?”
Link: http://www.demorgen.be/opinie/frans…
______________________________________________________________
Eeckhout schetst in zijn artikel een zeer zorgwekkende evolutie. Nog even en de jaren 30 zijn écht terug, en behoorlijk letterlijk zelfs (nog een jaar of 14 te gaan zeker…?).
Is wat we hier zien gebeuren niet de Groote Oorlog van onze eeuw? Het is alleszins minstens een aspect of een symptoom ervan, dat wordt tegenwoordig elke dag scherper zichtbaar. Het boerkiniverbod is (tot nu toe nog) slechts een casus uit Frankrijk, nota bene wel zowat hét land van het Verlichtingsdenken en typevoorbeeld van de lekenstaat. Maar deze oorlog heeft vele gezichten en woedt over heel Europa: van aan de Noordkaap tot op Lampedusa, van over het Kanaal tot voorbij de Krim en van aan de Zuilen van Hercules tot in Istanbul.
Me dunkt dat het stilaan dan ook hoog tijd wordt dat de aanhangers van de (westerse) democratische rechtsstaat zich gaan verenigen en de verdediging beginnen te organiseren. De verdediging, godbetert, tegen onze eigen, nochtans democratisch aan de macht gekomen regeringen. Een doemscenario dat zelfs de ziekste geest uit de science fiction niet had kunnen bedenken.
Alhoewel…
Als we het dan toch over de jaren 30 hebben: in 1933 kwam er bij onze oosterburen een zekere meneer A.H. aan de macht na, juist ja, democratische verkiezingen. Volgens dezelfde redeneringen die vandaag opnieuw de revue passeren, had deze meneer A.H. dus ook een democratisch mandaat van de bevolking om zijn programma uit te voeren.Ik geloof zelfs dat die meneer A.H. en zijn partij, net zoals sommige partijen vandaag, ook al vonden dat het ruimschoots volstond als de inspraak van het gewone volk zich beperkte tot de democratische plicht van het gaan stemmen en dat de bevolking tussen twee verkiezingen in dan ook vooral zijn bek moest houden.
Dat de uitvoering van het programma van de partij van die meneer A.H. door een (overigens zeer specifiek bepaald) deel van de bevolking in kwestie niet meer naverteld zou kunnen worden, werd door meneer A.H. en de zijnen wellicht als collateral damage beschouwd en was dan ook niet meer dan een detail, nietwaar.
Nog steeds is geen inspanning te zwaar, geen offer te groot, geen belasting te hoog en geen vuur te heet voor de voorvechters van de enige echte, waarlijk ware, waarachtig warme samenleving, die de rest van de wereld dan ook tot lichtend voorbeeld zou kunnen en moeten dienen.