Ik kan niet beweren dat ik veel over deze man weet, maar een zaak weet ik wel: hij heeft mij medegecultiveerd. ‘T was 1986 toen ik voor de eerste keer de Humo kocht; ik wist niet wat ik van dit blad kon en mocht verwachten maar ‘t kwam zowat over als de spreekbuis voor de wat beter opgeleide inwoner van Vlaanderen of tenminste voor iemand die daar de ambitie voor had! Een indruk had ik wel van dit blad en dat was dat ‘t nogal hard (cynisch) overkwam, vooral naar mensen die geloofden in iets (God en/of nog andere zaken)!

Toch kocht ik de week nadien weer een Humo en de week daarop weer en dan steeds elke week gedurende jaren weer; er waren in de jaren ’90 wel periodes waarin ik de Humo niet kocht of toch heel wat minder, doch sedert enige jaren lees ik weer iedere week Humo!

Een van die dingen die wekelijks in Humo stond was de rubriek “Dwarskijker” en die werd destijds verzorgd door Willy Courteaux, in die tijd vond ik nogal vééél programma’s werkelijk goed en was ik af en toe wel kwaad op die man die die programma’s zonder schade of schande ‘zomaar’ dierf afkeuren, toen ik mijn pubertijdsjaren zowat was ontgroeid begon ik steeds beter te begrijpen waarom hij bepaalde televisieprogramma’s zo erg afkeurde en ja, sedert véle jaren ben ik o.a. ook een kritisch televisiekijker geworden! En dat kritisch zijn én denken heb ik dus voor een belangrijk deel mede aan Willy Courteaux te danken!

Een keer heb ik hem ontmoet: ‘t moet ondertussen reeds een jaar of 25 geleden zijn maar toch, ineens stond ik hééél dicht bij hem; ‘k heb hem toen aangesproken; ik zei: ‘ik ken u, u bent Willy Courteaux’ – ‘inderdaad’ zei hij, maar verder hebben we ‘t er toen maar bij gelaten; ik had toch wel wat ‘last’ van ‘awe’!

Ik heb ‘t wel voor Willy Courteaux; hij heeft voor Humo hééél vééél betekend en ook weet ik dat hij ‘t hele oeuvre van Shakespeare naar ‘t Nederlands heeft vertaald! Verder heeft hij op hoge leeftijd nog Grieks geleerd om ‘t oeuvre van Euripides naar ‘t Nederlands te vertalen!

Een zaak wil ik nog zeggen en dat is dit: Rust in vrede en zacht, Willy Courteaux!