Moeten wij er na zo veel dagen nog steeds over hem hebben? Ja! Er is toch alles over hem gezegd en geschreven? Nee! Zijn leeftijd, de bijna onwerkelijke houding op het strand van Bodrum en de manier hoe hij daar terecht is gekomen maken dat Aylan onsterfelijk is geworden. Daar heeft hij persoonlijk echter niets aan. Toch moet de mensheid hem bedanken, herdenken en in het rijtje van illustere persoonlijkheden scharen
Waarom mag Aylan niet in het rijtje van bijvoorbeeld Mahatma Gandhi, die met zijn geweldloze strijd de Britse kolonisten het land weg knikkerde. Mandela, die het racistische regime omver heeft geholpen. Che Guevara, die zijn leven heeft opgeofferd voor de onderdrukten in de wereld. Martin Luther King, die de apartheid in de VS met een speech om zeep hielp. Abdullah Ocalan, die een onderdrukt volk uit een comateuze toestand tot leven bracht en vrouwen in het Midden-Oosten hun ziel terug gaf.
Aylan hoort gewoon in dit rijtje. “Waarom dan wel?” zullen cynici wellicht vragen. Hij heeft tenslotte geen volkeren bevrijd, geen vrede gesticht en geen idealen aan de mensheid nagelaten. Niettemin hoort hij in het rijtje. Aylan heeft ons namelijk in de vroege ochtend van 2 september 2015 wakker geschud en de mensheid juist op de idealen van alle genoemde helden gewezen. Zonder geweld, zonder wapens, zonder heroïsche toespraken en nog maar drie jaar oud heeft Aylan ons de weg gewezen. Een weg die ons moet leiden naar verdraagzaamheid, liefde, respect en vooral vrede en veiligheid in het Midden-Oosten.
Maar liefde, respect en verdraagzaamheid hebben allen te maken met vrede en veiligheid. Waar oorlog is, ontbreekt namelijk alles wat de mens tot mens maakt. IS en de oorlog in Syrië en Irak hebben het gebied tot een gewelddadige dierentuin omgetoverd waar geen ruimte is voor verdraagzaamheid, liefde en respect. De waarden en normen die een mens tot mens maakt, ontbreken volledig in dit gebied. Het kalifaat van IS is een ware dierentuin geworden waar de leeuwen voor het zeggen hebben. De mensheid ontbreekt in de hoofdstad Raqqa. De vader van Aylan weet daar alles van en zocht een veilige plek voor zijn gezin in Europa. Zonder succes. Maar zijn zoontje heeft wel bereikt dat de wereld. zowel burgers als politici, er op gewezen zijn dat het conflict in Syrië en Irak opgelost moet worden, zodat het vluchtelingendrama tot een einde komt.
De foto van de kleine Aylan op het strand van een vakantieoord in Turkije heeft de discussie in Europa over de problematiek van de vluchtelingen uit het Midden-Oosten op het boird van gewone mensen geworpen. Zelden zijn gewone burgers in het land de laatste jaren zo intens betrokken geweest bij de vluchtelingen. Wat een kind van drie jaar allemaal niet teweeg kan brengen? Het is een schamele troost voor Aylan. Hij is door al die aandacht helaas niet geholpen. Te vroeg is hij in zijn geboorte stad Cobani inmiddels begraven. Weg toekomst. Weg leven.
Te laat of bijna te laat.
De dramatische dood van Aylan en de duizenden vluchtelingen richting Duitsland hebben de discussie ook bij de politici en andere prominenten op de agenda gezet. Zo denkt het CDA aan de mogelijkheid van veilige havens in Syrië. Politici zijn vaak te laat en zeker het CDA. De bekende Studio Sport presentator Tom Egbers luidt de noodklok vanuit zijn vakantie oord in Griekenland en de Egyptische miljardair Naguib Sawiris wil een eiland kopen voor de vluchtelingen in Griekenland of Italië. Zo heeft Aylan politici, prominenten en burgers aan het denken gezet. Dat hebben mensen als Martin Luther King ook gedaan.
