[Focus Keyphrase: Gouverneur Oost-Vlaanderen]
Beste heer Leerman,
Beste Wim,
Hoewel jij mij nog minder van haar of pluim kent dan ik jou, ben ik vanuit de massa al geruime tijd bezorgd over jouw welbevinden.
Het zal je maar overkomen. Als piepjonge snaak als eerste van de klas eindigen na een objectief assessment voor het glimmende gouverneurschap in Oost-Vlaanderen, vervolgens twee jaar brutaal in wacht gezet worden voor de functie, zelfs nadat de tweede in de rangorde zich als kandidaat heeft teruggetrokken. Vorige week vrijdag, dan, [via het nieuws?] mocht je verlossend vernemen dat de Vlaamse Regering mevrouw De Cauter aangesteld heeft. Dat het zo zou verlopen had ons denkbeeldig kleinkind van vijf ons al tot vervelens toe lopen bezeuren.
Opnieuw – als een paar andere dossiers – snel geregeld op een sprongetje van de vakantie voor parlement en excellenties. ‘In september is iedereen dat vergeten, zeker als de cijfers aan besmetting alarmerend blijven’ hoor ik de verzamelde beleidskern al of niet hardop denken. ‘Bovendien heeft Carina tegen dan al lang opnieuw bewezen uit welk stevig blauw hout ze gesneden is.
‘Verdienste’ mag dan een relatief begrip zijn en vaak verward met macht, het parlementaire curriculum van Carina is best eerbaar. In tijden waarin het gouverneurschap nog een mooi verguld maar rein politiek presentje betekende aan net niet pensioengerechtigde kwaliteitsvolle politici zou ze een uitgelezen kandidaat geweest zijn. Een vrouw, bovendien. Geheel los van de verdacht riante wedde en dito pensioen zou ze met dit aspect in surplus mijn viriele zegen genoten hebben. Met mevrouw Berx in Antwerpen had CD&V eerder ingezet op een jonger profiel. In essentie was ook die keuze weinig meer dan politics as usual. Wie weet iets met de binnen partijen zo duurbevochten lijstvorming. Omdat ik nog wil slapen heb ik moeten afleren erover na te denken.
In 2013 vertoonde het anders politiek zo stabiele Oost-Vlaanderen een rimpeling op de waterplas. Na het overlijden van mijnheer Denys [waarover geen kwaad woord] waagde NV-A het om plots ‘haar’ gouverneurspost op te eisen. Op grond van politiek overwicht [het zogeheten mandaat van de kiezer]. Was dat even schrikken voor de blauwe burcht in deze regio. Gevestigde partijen vertonen na verloop de hybris zich gebieden toe te eigenen, als een zekerheid te beschouwen. Om VLD ideologisch en qua burgermanifest op eigen terrein te kloppen, wierp NV-A zich toen op als queen bee van de schone handen. Mijnheer Briers – vandaag, kijk eens aan, een gedreven schaduwridder voor CD&V – werd op grond van zijn immense politieke bagage als wit ravenjong voor vijf jaar uit zijn festivalnest geplukt.
Om VLD te beletten zonder enig tegenwicht aan NV-A-gouverneurs hun zetel na vijf jaar onderbreking terug te bezetten, heeft een kerngroep gewiekste geesten in de cenakels in 2018 het assessment uit hun hoed getoverd. We kregen zowaar een open advertentie die geloofwaardigheid moest oproepen. Dat de beste moge zegevieren. De overgrote meerderheid van externen die alle kwaliteiten in huis hadden om de taak tot eenieders grote tevredenheid op te nemen heeft wijselijk van inschrijving afgezien en/of eens hard gelachen. Ethisch gestuwd door NV-A zou het Oost-Vlaanderen van onder meer Daniel, Guy en Karel zich tot lichtend voorbeeld van depolitisering tronen? Laten we wel wezen.
Bij de hoogste benoemingen zou ooit al eens de indruk van veredeld kunstschaatsen kunnen gewekt zijn. Na alle proeven volgt veelal een besluitvormend gesprek met een politiek samengestelde jury. Dat men in die ultieme fase externe kandidaten Q zou durven weren en men voor trouwe kabinetsmedewerkers Y een lucratieve boon zou hebben, kan enkel een lage insinuatie zijn.
Het geheel geschoonde Oost-Vlaanderen vormde het beste bewijs van het tegendeel.
Naar alle verwachting presteerde mevrouw De Cauter uitstekend. Maar jij, mijnheer Leerman, bleek – wel pas na gelekte informatie over de proef – hoger gescoord te hebben. Op die manier doorkruiste je wel bijzonder drastisch het vingers in de neus sentiment bij blauw. En dus kwam jij op een andere wachtlijst terecht dan die bij Welzijn.
Je blijft, zo lees ik, je vertrouwen stellen in de Raad van State. Wat denk je zelf? Eerlijk? Publiekelijk onder ons gezegd?
Zo’n dertig jaar ouder dan jij, kan ik je over de politieke zeden niet buitengewoon geruststellen. De tijden zijn niet echt zo veranderd als een van de talloze vergeten nobelprijswinnaars ons destijds voorzong.
De zelfverklaarde zuiversten onder ons, deze maal aan franstalige kant, hadden er een beschamende vertoning voor over om vlot een niet-jurist in het Grondwettelijk Hof – ‘basiskennis van het luik ‘wet’ vereist’ – binnen te loodsen. Na gegrom bij de voltallige oppositie en zelfs gerede twijfel bij de meerderheid, maakte Ecolo het – met parlementair akkoord – nog bonter. Opnieuw een niet-jurist. Én man én wit. Niet één vrouw, dus, aan de franstalige kant van dit Hof.
Zullen we samen, mijnheer Leerman, even traceren hoe torenhoog de Raad van State boven de politieke netwerken verheven is en zullen we op basis daarvan jouw kansen nog ooit benoemd te raken heroverwegen?
Volgens een paar van mijn criteria moet je het vestimentair tegen Carina afleggen. Jouw dassen zijn me, als die van Donald, te lang. Ze passen ook niet helemaal bij jouw leeftijd. Een leeftijd waaraan men lichtzinnig mateloze ambitie zou kunnen koppelen. Als ik mijn donkerste bril opzet, onthou ik dat psychopaten meermaals uitstekend scoren in assessments en dit vooral veel zegt over die assessments zelf.
Vanop mijn afstand midden de massa lijkt Carina me best aangenaam. Kuitenbijter maar goedlachs in de omgang. Ook al wat getaand door het politieke cynisme van anderen. Toch strijdvaardig gebleven. Ervaring voor een gouverneur is een troef. Die moet kunnen onderhandelen, compomissen sluiten.
Hoe zit dat bij jou? Wat weten jouw medewerkers thuis over jou te vertellen, denk je? Aangename medemens, helemaal uit gelijkwaardigheid opgetrokken? Of toch een haantje? Ondertussen ben je ook, met dank aan de administratieve vereenvoudigingen van onze overheid, niet langer ‘stadssecretaris’ [ambtelijk ten dienste] maar ‘algemeen directeur’. Het oogt meteen beter op de visitekaart. Niet slecht als prille veertiger.
Wie weet hebben trollen jou ondertussen al benaderd met een zoenoffer dat je niet kan weigeren. Een plaats op een lijst? Straks parlementair? En dan gouverneur, op meer gepaste leeftijd? Een afscheidscadeau als alle stormpjes in het landelijke glas water geluwd zijn en de politiek onveranderd blijft wat die tot vandaag is.
Zo’n afscheidscadeau, het zal Walter Zinzen en mij – lastig volk – niet gegund zijn. Walter is nog steeds geen ridder in de Leopoldsorde.
Daarover gaat het hier uiteraard helemaal niet. Mijn smaaktest, mijn persoonlijke tafelplaisanterieën en vulgaire subjectieve interpretaties doen er niet toe [al blijf ik dus wel degelijk de gedachte genegen dat je in de eerste plaats een aimabele medemens bent]. Vat het vooral niet persoonlijk op.
Mijn bezorgdheid overstijgt de ellende die de buffelstampedes jou aandoen.
Keer op keer erger ik me regenboogkleurig als het politieke bedrijf ieder principe zonder verantwoording vergeet. Vooral als men dit principe even voordien uitgesproken heeft in een maatschappelijk exemplarische rol als verkozen parlementair of als minister. Als dociele burgerstemmers houden we toch graag enige indicaties overeind dat de rechtsstaat recht doet geschieden of gewoon recht blijft staan.
Nu heeft het plooien voor Carina NV-A opportunistisch twee gouverneurs opgeleverd. Twee mannen. Minstens één daarvan als gouden uurwerk na een paar jaar parlementaire onzichtbaarheid. Mijnheer Rousseau ook lekker als neofiet in zijn hemd gezet, want twee – in de Oude Cultuur opnieuw twee ‘traditioneel rode’ – regio’s en posten afgenomen.
Daarmee laat de Nieuwe Vlaamse Alliantie door mij optekenen dat hun politieke cultuur in niets verschilt van onze voor en na-oorlogse beleidsomgeving. Geen Nieuw Vlaanderen. Misschien enkel nog Vlaanderen. Welk Vlaanderen dan precies?
Als medeplichtige excellentie van zogeheten andere gezindheden ontsnapt men bij zulke doorzichtige arrangementen inderdaad best via het raam.
Op de Wikipedia-pagina van Carina staat momenteel al ‘vermeende’ uitslag van de selectieproeven. Een pittig detail, dat volgend jaar echt passé is en kan gegomd worden.
Op haar eigen website toont Carina zich haast angstwekkend goed omringd. De Europese blauwe waakgoden blijven – hier toch – opvallend uit beeld, wel twee eerste burgers van het land, een paar ministers en burgemeesters. Ervaring op overschot. Niet gewend niet te bereiken wat hen voor ogen staat. Deze randkwestie ‘gouverneur’ vereiste gewoon hun geduld en een in hun ogen gezonde handelsovereenkomst met NV-A.
Dat jij daar niet tegenop kon en kan, mijnheer Leerman, hebben ze je vrijdag duidelijk gemaakt. Jouw stamboom is niet veel meer dan een ent met pijnscheuten. Kijk eens hoe vriendschappelijk het er op haar website tussen Carina en jouw leeftijdsgenoten aan toegaat. Mathias, Jean-Jacques, Alexander. Zonen en kleinzonen van. Stuk voor stuk als eersten uit het politieke assessment gekomen. Bijgevolg voor hun dertigste hoog op de lijst en van een broodwinning verzekerd in overeenstemming met hun talent en inzet. Een werd door vader genie genoemd nog vóór de geboorte.
Je hebt je naam mee, mijnheer Leerman, om waardevolle lessen aan burgerzin uit deze politieke anekdote te incorporeren.
Vriendelijke groet,
Willi Huyghe
