De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

afsluiten

afsluiten

zaterdag 5 maart 2011 10:23
Spread the love

Een half jaar geleden ben ik naar Jeruzalem afgezakt om het Israëlisch-Palestijns conflict, de net opnieuw opgestarte vredesgesprekken en het dagdagelijkse leven in en rond Jeruzalem te gaan observeren. De grote verklaringen zijn overal te volgen maar enkel in de Heilige Stad kon ik te weten komen hoe de doorsnee inwoner van Jeruzalem, ongeacht geloof, over de etnische spanningen in zijn land denkt.

Begin september schoven de Israëlische en Palestijnse onderhandelaars voor het eerst in tijden weer hun voeten onder de onderhandelingstafel. De ganse wereld keek vol hoop toe maar zowel aan Israëlische als Palestijnse zijde bleek het onmogelijk om ook maar iemand te vinden die ook maar enige interesse toonde in de gesprekken, iemand te vinden die overtuigd was van het nut van deze nieuwe ronde onderhandelingen. De buitenlandse activisten hadden de mond vol over mogelijke doorbraken maar de Palestijnen en Israëliërs bleken het bij het rechte eind te hebben: in oktober eindigden de gesprekken met het heropstarten van de bouwwerken in de joodse nederzettingen.

Beide kanten zijn zo rotsvast overtuigd van de haat in het andere kamp dat de onderhandelingen op voorhand reeds verloren leken. De Palestijnen blijken te weten dat Israël nooit geen centimeter land zal afstaan en in Israël vertelde  men mij dat de Palestijnen nooit met minder zullen tevreden zullen zijn dan met een Palestina tot aan de Middellandse zee.

Recht tegenover de slechte “andere” staat de eigen gemeenschap die natuurlijk vrij van zonden zijn. Zo zijn de mensenrechtenschendingen van het Israëlische leger een spijtige noodzaak voor de Israëlische maatschappij. Wie door een kogel van het Israëli Defence Force (IDF) geraakt wordt is per definitie een terrorist; zelfs al is de man bijvoorbeeld een 91-jarige schaapherder die per ongeluk de veiligheidszone kwam ingewandeld. Aan Palestijnse zijde blijkt Israël de oorzaak van alle kwaad in de maatschappij te zijn. Geen investeringen van de Palestijnse overheid, dalende alfabetiseringsgraad, druggebruik bij Palestijnse jongeren,… allemaal de schuld van Israël. Eigen volk schoon volk.

Waar de Palestijnen en Israëliërs berusten in de dagelijkse gang van zaken, daar vechten de buitenlandse activisten eenzaam voor de verandering.
Het IDF ontvangt jaarlijks vele Amerikaanse jongeren die vrijwillig Israël zullen dienen. Deze extreem-rechtse jongeren zijn er na 9/11 van overtuigd geraakt dat de wereld van Arabieren moet gezuiverd worden en dat vechten in de vuurlinie het nobelste is wat je kan doen in deze wereld. Aan Palestijnse zijde zijn er evenzeer de buitenlanders die bij het maken van melige filmpjes en documentaires de Palestijnen kinderen nogmaals wijzen op hun miezerige bestaan achter de muur. De boodschap die verkocht wordt is niet nieuw en de kinderen worden er niet mee geholpen, in tegendeel, ook in hun vrije tijd worden ze zo door de activisten met hun neus op het conflict gedrukt.

Als er al beweging terug te vinden is bij beide kampen dan is dit voornamelijk de racistische, nationalistische stromingen die zich in zowel Palestijnse als Israëlische maatschappij terug te vinden zijn. Het Palestijnse Hamas blijft het zuiden van Israël bestoken met raketten en de joodse kolonisten blijven tegen het internationaal recht in nieuwe nederzettingen bouwen. Beiden wijzen elkaar aan als de oorzaak van  het probleem, hun eigen handelen blijkt een logisch gevolg van de provocatie van de andere.

Ook de politieke wereld blijkt niet in staat te zijn om enig beterschap te brengen.
De extreem-rechtse Israëlische regering staat of valt met de gratie van de kolonisten. Indien de regering te fel tekeer zou gaan tegen de uitbreiding van de joodse nederzettingen dan zou dit de politieke zelfmoord van de regering betekenen. De nederzettingen zijn de afgelopen jaren zo snel gegroeid dat nu reeds 10% van de Israëlische bevolking in een illegale nederzetting woont en deze stemmen als een monoliet blok op de partij die hen het behoud op de Westelijke Jordaanoever garandeert.

Het Palestijnse politieke landschap is veel minder verdeeld. In de bezette gebieden hebben de burgers de keuze tussen Hamas, die nog steeds de vernietiging van de staat Israël predikt, en Fatah die rijk wordt door samen te werken met Israël. Vele Palestijnen weigeren nog een keuze te maken  en berusten in hun spijtige situatie. Iedere geëngageerde beweging leidt naar een zware bestraffing door Israël en de Palestijnse jeugd heeft een enorme gelatenheid over zich, een nieuwe intifada is verder weg dan ooit.

Zijn er dan helemaal geen tekenen van hoop? Zeker wel. Aan beide zijden heb je personen en organisaties die er de rede proberen in te houden, hun eigen gemeenschap ter verantwoording roepen. Ik ontmoette zowel Palestijnse activisten die de het lanceren van raketten op Israël veroordelen als Israëliërs die zich verzetten tegen de mensenrechtenschendingen van het IDF. Spijtig genoeg zijn dit de witte raven die binnen hun eigen gemeenschap als collaborateurs beschouwd worden. De overheid van zowel Palestina als Israël treden steeds harder op tegen mensen die buiten het gareel lopen en hierdoor worden deze verdraagzame, progressieve stemmen vaak in de kiem gesmoord.

De internationale gemeenschap schreeuwt moord en brand bij de uitbreidingen van de kolonies en de terroristische aanslagen vanuit de Gazastrook maar stelt weinig alternatieven voor. Iedere veroordeling van Palestijns geweld wordt beschouwd als “de eeuwige Westerse steun aan Israël” en iedere commentaar op het Israëlische beleid wordt als antisemitisme bestempeld. Hiermee wordt iedere kritiek op het Palestijnse of Israëlische beleid handig aan de kant geschoven.

De uitwegen uit het conflict zitten blijkbaar vast en beide bevolkingsgroepen zijn de strijd meer dan beu, een ideaal recept voor een status-quo. Een oplossing lijkt verder weg dan ooit maar hopelijk komt er een ommezwaai, een doorbraak, een persoon die de moeilijke puzzel leggen kan en dan misschien…

T.T.

Deze reportage kwam tot stand met de steun van het Fonds Pascal Decroos:
 

take down
the paywall
steun ons nu!