“Als je je ‘neutraal’ opstelt tegenover situaties van onderdrukking kies je de kant van de onderdrukker”, aldus Zuid-Afrikaans bisschop Desmond Tutu die in 1984 de Nobelprijs voor de Vrede kreeg.

DeWereldMorgen veroordeelt de recente aanvallen van Hamas tegen Israëlische burgers, maar ziet die niet los van 75 jaar staatsterreur van Israël tegen het Palestijnse volk. Het internationaal erkende recht op gewapend verzet tegen een kolonisator is geen vrijbrief voor aanslagen op burgers. Een onderhandelde vrede kan alleen bereikt worden wanneer 75 jaar verdrijving, 56 jaar bezetting, kolonisatie en apartheid en 16 jaar blokkade van Gaza worden erkend als de oorzaken van dit geweld. DeWereldMorgen onderzoekt deze oorzaken die door de politiek en door mainstreammedia worden verzwegen, onderbelicht of ontkend, om zo een debat te stimuleren dat kan leiden tot onderhandelingen en vrede. (nvdr.)

*  *  *

De betoging van 1936 in Cable Street was een belangrijk moment in de generatie van mijn ouders. Het was de vereniging van Ierse, Joodse en andere gemeenschappen tegen de fascisten in de Londense wijk East End. Het was ook een positief statement over de nood om de harmonieuze samenwerking en het samenleven van verschillende gemeenschappen in die buurt te beschermen. Oswald Mosley (Brits fascistisch politicus, nvdr) probeerde die gemeenschappen tegen mekaar op te zetten.

Diegene die deelnamen aan de betoging zagen de gevaren van de opkomst van het antisemitisme – en we eren hun dapperheid om het Joodse volk ook vandaag te blijven steunen tegen haat en verdeling.

Dat betekent, zoals het artikel juist zegt, het verwerpen van elke gelijkstelling van de staat Israël met het Joodse volk, en diegenen die vooroordelen uitspreken over de veronderstelde financiële of politieke invloed van Joden daarmee te confronteren.

Ik walg van de recente toename van antisemitische beledigingen. Ik walg ook van de recente stijging van Islamofobie. Deze uitingen van haat dragen niks bij aan een meer vreedzame wereld.

Het is helemaal juist dat we antisemitisme, islamofobie en alle vormen van racisme op alle manieren moeten tegengaan. We moeten een massale, inclusieve antiracistische beweging op de been brengen – een beweging die de hiërarchie van racisme afkeurt en alle gemeenschappen samenbrengt die in de geschiedenis zijn onderdrukt.

We verzetten ons op tegen haat in eigen land om dezelfde reden dat we ons verzetten tegen onrechtvaardigheid in het buitenland. Een hele geloofsgroep verantwoordelijk stellen voor de verschrikkingen die door anderen werden gepleegd, is de woordenboekdefinitie van bevooroordeeldheid.

Dat is waarom we ons verzetten tegen racisme tegen Joodse en moslimgemeenschappen. En dat is waarom we een einde eisen van de collectieve bestraffing van het Palestijnse volk.

We hebben excessieve horror gezien, ongeziene vernieling en onvoorstelbaar trauma. Dromen, hoop en gelach is onder het puin bedolven, samen met de gedeelde grondvesten van onze gezamenlijke menselijkheid. We wachten wanhopig op een einde aan deze ontzettende cyclus van geweld.

Wij zijn elke gemeenschap, elk geloof en elke taal, verenigd in onze solidariteit met de bezette volkeren. We moeten blijven aandringen op een permanent staakt-het-vuren, voor de vrijlating van alle gijzelaars en voor een einde aan het beleg van Gaza. En we moeten blijven aandringen op de enige weg naar een rechtvaardige en duurzame vrede: het einde van de bezetting van Palestina.

Ik wil van deze gelegenheid gebruik maken om geloofsleiders in mijn eigen kiesdistrict Islington North te bedanken voor het samenbrengen van mensen van verschillende geloofsovertuigingen en achtergronden samen.

Ze blijven ons de betekenis leren van gemeenschap: er zijn voor elkaar in tijden van verdriet, boosheid en machteloosheid. Joden, moslims, Christenen en mensen zonder geloof voelen allemaal de pijn van een conflict dat plaatsvindt duizenden kilometers verderop. We leven naast elkaar als buren – en dus vaak zijn het de stille en onopvallende daden van nabuurschap die ons allemaal ondersteunen.

Laten we elkaar de hand van vriendschap reiken, terwijl we ernaar streven om een wereld van vrede te bouwen. Het is nog nooit zo belangrijk geweest om ons collectief verzet te vernieuwen tegen haat in al zijn vormen. Nu meer dan ooit kunnen we onze gezamenlijke menselijkheid niet verliezen. In tijden van wanhoop is dat alles wat we nog hebben.

Dit artikel verscheen eerder op Morning Star.