Het dossier steunt uitsluitend op niet-versleutelde boodschappen aan de Financial Times doorgespeeld door ‘een westers spionage-agentschap’, aangevuld met commentaren van personen met CIA-banden. De Financial Times deed geen ernstige pogingen om iets te controleren. De conclusie ligt voor de hand: de Financial Times voert een opdracht uit van de CIA om anti-Chinese propaganda te verspreiden.

Ruime verspreiding

Volgens het artikel heeft gewezen senator Creyelman van het Vlaams Belang van 2019 tot eind 2022, aangezet door een zekere Daniel Woo, een Chinese spion, tegen betaling geprobeerd politieke invloed in Europa te verwerven ten gunste van China. Het bewijs daarvan zijn ‘honderden digitale berichten’, waarvan de krant er enkele publiceert. Die berichten heeft de krant dus gekregen van een niet nader genoemd westers spionage-agentschap. Ook Le Monde en Der Spiegel kregen deze documenten.

Welingelichte bronnen?

Om het bericht geloofwaardigheid te geven citeert de krant een reeks experten. De eerste is Alex Joske, consultant bij McGrathNicol en auteur van Spies and Lies, over ‘de Chinese spionagediensten. Verder heeft de FT het oor te luisteren gelegd bij ‘leden van de spionagediensten van vier westerse landen’,’ voormalige leden van de Amerikaanse inlichtingendienst met Chinese ervaring’, ‘Dennis Wilder, een voormalig CIA topanalist voor China’, ‘Peter Mattis, een voormalig CIA-analist gespecialiseerd in contraspionage’, ‘een voormalig CIA-lid met ervaring in Europa’, ‘Nigel Inkster, voormalig chef operaties bij MI6 en expert in Chinese spionage’, ‘een westerse spionagebron’, en ‘een voormalige westerse topambtenaar bij een inlichtingendienst’.

Niet thuis

Op basis van deze selectie van bronnen rijst het vermoeden dat de Financial Times dit artikel gewoon op verzoek van de CIA heeft geschreven. Die veronderstelling wordt bevestigd door de oppervlakkige manier waarop de krant de feiten controleerde. Ze nam contact op met Creyelman, die niet thuis gaf en Daniel Woo kon ze niet bereiken. De Chinese ambassade wist van niets.

Twee Vlaams Belang-politici die in het dossier genoemd worden, wisten in het begin eveneens van niets. Martin Selmayr, hoofd van de EU-vertegenwoordiging in Oostenrijk, ontkende heftig dat hij van deze situatie op de hoogte was en noemde het ‘tamelijk dubieuze gesprekken tussen mensen met een duidelijk dubieus karakter’. Enkel een in Brussel gevestigde freelance journalist, James Wilson, bevestigde dat Creyelman hem gepolst had om in opdracht van China te schrijven, wat hij beleefd geweigerd had.

Geen enkele van de zogenaamde ‘pogingen tot beïnvloeding van de politiek in Europa in het voordeel van China’ liet verifieerbare sporen na. Van de betalingen aan Creyelman en de hoogte van de bedragen al evenmin sporen, volgens de krant gebeurden die in virtuele munten. Een opvallende naam in het rijtje van FT-journalisten die waarschijnlijk door de CIA met belast werden is die van John Paul Rathbone, een Zuid-Amerikaspecialist die de aandacht getrokken heeft door zijn anti-Venezuela artikelen.

Who is Woo?

FT vraagt zich nergens af of Daniel Woo wel echt een Chinese spion is, en niet een fictief personage bedacht door de CIA om China in diskrediet te brengen. De krant gaat er blijkbaar van uit dat zijn lezers de ‘westerse veiligheidsdiensten’ blindelings vertrouwen, alsof die geen lange staat van dienst met fouten en het inzetten van leugens zouden hebben.

Je kunt natuurlijk niet uitsluiten dat de geheimzinnige Daniel Woo wel degelijk bestaat, maar deze figuur kan evengoed een individuele fantast zijn, iemand die zich met dit soort activiteiten inlaat. Als het feit zou kloppen dat Daniel Woo iemand als deze Cleyerman, een onbekende Vlaams Belang-politicus zonder enige echte invloed, heeft willen gebruiken en het Vlaams Belang de ‘goede boodschap’ wilde laten verspreiden zou dat alleen betekenen dat het op zijn zachtst gezegd om een ongelukkige operatie gaat.

Een verhaal van 2 soorten beïnvloeding

Het ‘nieuwsverhaal’ en de hoofdrolspelers geven blijk van een twijfelachtige kwaliteit. De andere media klagen, uitgaande van de cloak and daggerstory in de Financial Times, een vermeende Chinese interventie in de politiek aan en noemen het spionage. Van dat laatste kan al om te beginnen geen sprake zijn, want er zijn geen staatsgeheimen doorgespeeld. Hooguit hebben we in dit geval te maken met lobbyen, iets wat alle landen doen en meestal op een veel hoger niveau dan dit hier.

Daarbij is er ook sprake van wat we negatieve lobbying, of zelfs antipropaganda kunnen noemen. Hoeveel politici, journalisten, academici zouden er door de CIA en Amerikaanse overheidsdiensten betaald worden of uit overtuiging bereid zijn om de stellingen van Washington en het Pentagon, tegenwoordig in het kader van de nieuwe Koude Oorlog tegen China, te verkondigen? Voeren de media met dezelfde ijver onderzoek naar de buitenlandse banden van deze propagandisten tegen China (of diegenen die pro-oorlogsstandpunten over Oekraïne vertolken of pro-Israëlische standpunten)?

Een zweem van ernst wordt eraan gegeven door de keuze van de FT om het uit te brengen, en juist door een obscure, ‘benaderbare’ figuur in het centrum van de belangstelling te plaatsen, niet Leterme, Helmut Schmidt of Filip De Winter van wie je ook zou kunnen zeggen dat ze zich ‘schuldig hebben gemaakt’ aan het verspreiden van ‘pro-Chinese stellingen die het Westen kunnen verdelen’. Toen president Macron onlangs zei dat Europa zich niet moet laten meeslepen in een oorlog rond de kwestie Taiwan kreeg hij een preek van politici en journalisten, maar niemand zou het in zijn hoofd halen de Franse president van spionage te beschuldigen of van ‘een bedreiging van onze veiligheid en onze manier van leven’.

Steun voor een nieuwe website

We hebben uw hulp nodig voor een essentiële opfrissing van de website. Om die interactiever, sneller en gebruiksvriendelijker te maken hebben we 30.000 euro nodig. Elke bijdrage, groot of klein, helpt. Met uw donatie ondersteunt u onafhankelijke journalistiek die de verhalen blijft brengen die er echt toe doen. Laat uw hart spreken.

Steun hier