“Als je je ‘neutraal’ opstelt tegenover situaties van onderdrukking kies je de kant van de onderdrukker”, aldus Zuid-Afrikaans bisschop Desmond Tutu die in 1984 de Nobelprijs voor de Vrede kreeg.

DeWereldMorgen veroordeelt de recente aanvallen van Hamas tegen Israëlische burgers, maar ziet die niet los van 75 jaar staatsterreur van Israël tegen het Palestijnse volk. Het internationaal erkende recht op gewapend verzet tegen een kolonisator is geen vrijbrief voor aanslagen op burgers. Een onderhandelde vrede kan alleen bereikt worden wanneer 75 jaar verdrijving, 56 jaar bezetting, kolonisatie en apartheid en 16 jaar blokkade van Gaza worden erkend als de oorzaken van dit geweld. DeWereldMorgen onderzoekt deze oorzaken die door de politiek en door mainstreammedia worden verzwegen, onderbelicht of ontkend, om zo een debat te stimuleren dat kan leiden tot onderhandelingen en vrede. (nvdr.)

*  *  *

Ik kende Dr. Abdel Aziz al-Rantisi, medeoprichter van Hamas, samen met Sheikh Ahmed Ismail Yassin. Al-Rantisi’s familie werd tijdens de Arabisch-Israëlische oorlog van 1948 door Zionistische milities verdreven naar de Gazastrook. Hij paste niet in het gedemoniseerde beeld van een Hamas-leider. Hij was een rustige, welbespraakte en zeer opgeleide kinderarts die als eerste in zijn klas afstudeerde aan de Universiteit van Alexandrië in Egypte.

Op negenjarige leeftijd was hij getuige van executies in Khan Younis van 275 Palestijnse mannen en jongens, waaronder zijn oom, toen Israël kort de Gazastrook bezette in 1956, het onderwerp van het boek ‘Footnotes in Gaza van Joe Sacco. 

Tientallen Palestijnen werden ook geëxecuteerd door Israëlische soldaten in het naburige stadje Rafah, waar nu tienduizenden Palestijnen gedwongen worden te vluchten nu Khan Younis onder vuur ligt.

“Ik herinner me nog steeds het gehuil en de tranen van mijn vader over zijn broer,” vertelde al-Rantisi aan Sacco en mij toen we hem bezochten in zijn huis. “Ik kon vele maanden niet slapen na dat… Het heeft een wond in mijn hart achtergelaten die nooit kan genezen. Ik vertel je een verhaal en ik huil bijna. Zo’n actie kan nooit worden vergeten… Ze hebben haat in onze harten geplant.”

Hij wist dat hij de Israëli’s nooit kon vertrouwen. Hij wist dat het doel van de zionistische staat de bezetting was van heel historisch Palestina – Israël veroverde de Gazastrook en de Westelijke Jordaanoever in 1967, samen met de Golanhoogten van Syrië en het Sinaï-schiereiland van Egypte – en de eeuwige onderwerping of uitroeiing van het Palestijnse volk. Hij wist dat hij wraak zou nemen voor de moorden.

Al-Rantisi en Yassin werden in 2004 door Israël vermoord. Al-Rantisi’s weduwe, Jamila Abdallah Taha al-Shanti, had een doctoraat in het Engels en doceerde aan de Islamitische Universiteit in Gaza. Het echtpaar had zes kinderen, van wie er één samen met zijn vader werd gedood. Het huis van de familie werd gebombardeerd en vernietigd tijdens de Israëlische aanval op Gaza in 2014, bekend als Operatie Protective Edge. Jamila werd op 19 oktober van dit jaar door Israël gedood.

De genocide in Gaza door Israël kweekt een nieuwe generatie boze, getraumatiseerde en beroofde Palestijnen

De genocide in Gaza door Israël kweekt een nieuwe generatie boze, getraumatiseerde en beroofde Palestijnen die familieleden, vrienden, huizen, gemeenschappen en alle hoop op een normaal leven hebben verloren. Ook zij zullen wraak zoeken. Hun kleine daden van terrorisme zullen ingaan tegen het voortdurende staatsgeweld van Israël. Ze zullen haten zoals ze gehaat zijn. Deze dorst naar vergelding is universeel. Na de Tweede Wereldoorlog jaagde een geheime eenheid van Joden die dienden in de Joodse Brigade van het Britse leger, genaamd “Gmul” – Hebreeuws voor “Vergelding” – voormalige nazi’s op en executeerde hen.

“Ik en het publiek weten/Wat alle schoolkinderen leren,” schreef W.H. Auden. “Aan wie kwaad wordt gedaan/Doet kwaad terug.”

Chaim Engel, die deelnam aan de opstand in het nazi-doodskamp Sobibor in Polen, beschreef hoe hij, gewapend met een mes, een bewaker in het kamp aanviel.

“Het is geen beslissing,” zei Engel. “Je reageert gewoon, instinctief reageer je daarop, en ik dacht, ‘Laten we het doen, en ga het doen.’ En ik ging. Ik ging met de man naar het kantoor, en we doodden deze Duitser. Bij elke steek zei ik, ‘Dat is voor mijn vader, voor mijn moeder, voor al deze mensen, alle Joden die je hebt gedood.'”

Begrijpen is niet goedkeuren. Maar we moeten begrijpen als deze cyclus van geweld moet worden gestopt

Wat Engel deed tegen de nazibewaker was niet minder wreed dan wat Hamas-strijders deden tegen Israëli’s op 7 oktober, na ontsnapt te zijn uit hun eigen gevangenis. Uit de context gehaald is het onverklaarbaar. Maar gezien tegen de achtergrond van het vernietigingskamp, of de 17 jaar opgesloten in het concentratiekamp van Gaza, heeft het zin. Dit is geen excuus. Begrijpen is niet goedkeuren. Maar we moeten begrijpen als deze cyclus van geweld moet worden gestopt. Niemand is immuun voor de dorst naar wraak. Israël en de VS orkestreren dwaas nog een hoofdstuk in deze nachtmerrie.

Glenn Gray, een gevechtsofficier in de Tweede Wereldoorlog, schreef over de eigenaardige aard van wraak in “The Warriors: Reflections on Men in Battle”:

Wanneer de soldaat een kameraad heeft verloren aan deze vijand of mogelijk zijn familie door hen is vernietigd door bombardementen of politieke wreedheden, zo vaak het geval in de Tweede Wereldoorlog, verdiepen zijn woede en wrok zich tot haat. Dan krijgt de oorlog voor hem het karakter van een bloedwraak. Totdat hij zelf zoveel mogelijk van de vijand heeft vernietigd, kan zijn dorst naar wraak nauwelijks worden bevredigd. Ik heb soldaten gekend die gretig waren om elke laatste vijand te vernietigen, zo fel was hun haat. Dergelijke soldaten verheugden zich erin te horen of te lezen over massavernietiging door bombardementen. Iedereen die een soldaat van dit soort heeft gekend of is geweest, weet hoe haat elk vezel van zijn wezen doordringt. Zijn reden om te leven is wraak te zoeken; niet oog om oog en tand om tand, maar een tienmaal zo grote vergelding.

Voor de getraumatiseerde, verdoofd door trauma, gekweld door woede, zijn degenen die hen genadeloos aanvallen en vernederen geen mensen. Ze zijn representaties van het kwaad. De dorst naar wraak, naar tienmaal zo grote vergelding, baart rivieren van bloed.

De Palestijnse aanvallen van 7 oktober, die ongeveer 1.200 Israëli’s het leven kostten, voeden deze dorst binnen Israël, net zoals de vernietiging van Gaza deze dorst onder Palestijnen voedt. De blauw-witte nationale vlag van Israël met de Davidsster siert huizen en auto’s. Menigten verzamelen zich om gezinnen te ondersteunen waarvan de leden onder de gijzelaars in Gaza zijn. Israëli’s delen voedsel uit op kruispunten aan soldaten die naar Gaza gaan vechten. Banners met slogans als “Israël in oorlog” en “Samen zullen we winnen” onderbreken televisie-uitzendingen en mediawebsites. Er is weinig discussie in de Israëlische media over het bloedbad in Gaza of het lijden van de Palestijnen – waarvan 1,7 miljoen uit hun huizen zijn verdreven – maar een voortdurende herhaling van de verhalen over het lijden, de dood en het heldendom die plaatsvonden bij de aanval op 7 oktober. Alleen onze slachtoffers doen ertoe.

“Weinigen van ons weten ooit hoe ver angst en geweld ons kunnen transformeren in wezens op de vlucht, klaar met tand en klauw,” schreef Gray. “Als de oorlog me iets heeft geleerd, heeft het me ervan overtuigd dat mensen niet zijn wat ze lijken of zelfs denken te zijn.”

Marguerite Duras schrijft in haar boek The War: A Memoir hoe zij en andere leden van het Franse verzet een 50-jarige Fransman martelden die beschuldigd werd van collaboratie met de nazi’s. Twee mannen die gemarteld werden in de gevangenis van Montluc in Lyon ontdoen de vermeende verrader van zijn kleding. Ze slaan hem terwijl de groep roept: “Schoft. Verrader. Vuil.” Bloed en slijm lopen al snel uit zijn neus. Zijn oog is beschadigd. Hij kreunt, “Ow, ow, oh, oh…” Hij zakt in elkaar op de vloer. Duras schrijft dat hij “iemand was geworden die niets gemeen had met andere mannen. En met elke minuut wordt het verschil groter en meer gevestigd.” Ze kijkt passief toe bij het slaan. “Hoe meer ze slaan en hoe meer hij bloedt, hoe duidelijker het is dat slaan noodzakelijk is, juist, rechtvaardig.” Ze gaat verder: “Je moet slaan. Er zal nooit gerechtigheid in de wereld zijn tenzij jijzelf nu gerechtigheid bent. Rechters, rechtszalen, toneelspel, geen gerechtigheid.” Ze merkt op: “Elke klap galmt in de stille kamer. Ze slaan op alle verraders, op de vrouwen die vertrokken zijn, op allen die niet leuk vonden wat ze zagen vanachter de luiken.”

Israël heeft Palestijnen misbruikt, vernederd, verarmd en willekeurig gedood, wat onvermijdelijk tegenreacties heeft uitgelokt. Het is de motor achter een eeuw van bloedvergieten. De genocide in Gaza overtreft zelfs de ergste excessen van de Nakba, of catastrofe, die 750.000 Palestijnen in 1948 van hun land verdreef en 8.000 tot 15.000 vermoordde in massamoorden door zionistische terroristische milities zoals Etsel en Lechi.

Israël heeft Palestijnen misbruikt, vernederd, verarmd en willekeurig gedood, wat onvermijdelijk tegenreacties heeft uitgelokt

Het Palestijnse verzet heeft weinig meer dan kleine wapens en raketwerpers om te vechten tegen een van de best uitgeruste en meest technologisch geavanceerde legers ter wereld, ‘s werelds vierde sterkste leger, na de VS, Rusland en China. Palestijnse strijders, geconfronteerd met deze overweldigende kansen, zijn halfgoden geworden met enorme populaire aanhang, niet alleen onder Palestijnen, maar in de hele moslimwereld. Israël kan Hamas’s tweede leider Yahya Sinwar  misschien opsporen en doden, maar als ze dat doen, wordt hij de Midden-Oosterse versie van Ernesto “Che” Guevara. Verzetsbewegingen worden gebouwd op het bloed van martelaren. Israël zorgt voor een voortdurende aanvoer.

De beslissing van de VS om Israël te verdedigen, financieren en deel te nemen aan het tapijtbombardement, de slachting en etnische zuivering in Gaza is onaanvaardbaar. Haar steun voor de genocide heeft datgene wat nog over was van haar geloofwaardigheid in het Midden-Oosten vernietigd, dat al in puin lag door twee decennia van oorlogen, evenals in het grootste deel van de rest van de wereld. Het heeft het recht verspeeld om op te treden als bemiddelaar; die rol zal worden overgenomen door China of Rusland. Zijn weigering om de Israëlische agressie en oorlogsmisdaden te veroordelen, onthult haar hypocrisie met betrekking tot de Russische invasie in Oekraïne. Het flirt met de mogelijkheid van een regionale vuurzee. Het vredesproces, al tientallen jaren een schijnvertoning, is onherstelbaar beschadigd. De enige taal die resteert, is de taal van de dood. Het is hoe Israël spreekt tot de Palestijnen. Het is hoe de Palestijnen gedwongen worden terug te spreken.

De Biden-regering heeft weinig te winnen bij het gelijkmaken en ontvolken van Gaza; het vervreemdt inderdaad enorme delen van de Democratische Partij, vooral omdat het betogers die pleiten voor een staakt-het-vuren aanvalt als “pro-terroristisch”. Senaat meerderheidsleider Chuck Schumer leidde op 4 november bij een pro-Israël-rally in Washington D.C. gezangen als “Wij staan achter Israël” en “Geen staakt-het-vuren”, ondanks een Reuters/Ipsos-enquête waaruit bleek dat 68 procent van de respondenten geloofde dat Israël een staakt-het-vuren zou moeten implementeren en onderhandelen over het beëindigen van de oorlog. Dat percentage stijgt tot 77 procent onder Democraten. Biden heeft een bedroevende goedkeuringsbeoordeling van 37 procent.

Op vrijdag 8 december stemde de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties met 13-1 voor een onmiddellijk staakt-het-vuren in Gaza en de onvoorwaardelijke vrijlating van alle gijzelaars. De VS stemden tegen de resolutie. Het VK onthield zich van stemming. De ontwerpresolutie werd niet aangenomen vanwege het Amerikaanse veto.

De echte basis van Biden bestaat niet uit teleurgestelde kiezers, maar uit de miljardairklasse, bedrijven zoals de wapenindustrie, die enorme winsten maakt uit de oorlogen in Gaza en Oekraïne, en groepen zoals de Israël-lobby. Zij bepalen het beleid, zelfs als het betekent dat Biden verslagen wordt bij de volgende presidentsverkiezingen. Als Biden verliest, krijgen de oligarchen Donald Trump, die hun belangen even vastberaden dient als Biden.

De oorlogen eindigen niet. Het lijden gaat door. De Palestijnen sterven in de tienduizenden. Dit is met opzet. 

Deze tekst verscheen op Scheerpost. Vertaling: Yaïr Da Paixão.