De vader van Reem Zidiah heeft het grootste deel van zijn leven gewerkt en gespaard. Vijf jaar geleden verhuisde hij met zijn familie naar zijn droomwoning in een van de aantrekkelijkste appartementsgebouwen van Gaza-Stad. Kort voordat Israël en Hamas een tijdelijke pauze in de gevechten overeenkwamen, werd de droom van Zidiahs familie tijdens een Israëlische luchtaanval tot puin herleid. Volgens Zidiah verloren toen minstens 10 bewoners van het gebouw – vrienden, buren, ouders, kinderen – het leven.
Zidiah, een tweeëntwintigjarige Palestijnse die vóór de oorlog een masteropleiding internationale relaties volgde, zei dat haar buren de dood vonden in een grote gemeenschappelijke hal die als schuilkelder werd gebruikt. Tot die hal het doelwit werd van de Israel Defense Forces (IDF). Onder de slachtoffers bevonden zich een vriend van haar vader en zijn vierjarige zoon.

Ook een vriendin van haar moeder en haar dochter kwamen om het leven. Zidiah herinnerde zich nog de lange nachten die ze samen doorbrachten in de hal terwijl Israëlische bommen over de hele stad insloegen.

“Ze namen de hallen die dienst deden als schuilkelder bewust als doelwit”

“Ze namen de hallen die dienst deden als schuilkelder bewust als doelwit”, zei Zidiah in een interview met Truthout. “We waren allemaal goed bekend met elkaar. Als we een moeilijke nacht hadden, sliepen we samen in de hal van ons gebouw.
De IDF had de bewoners dan wel aangemaand de schuilkelder te verlaten, maar waar moesten ze naartoe? Volgens Zidiah was het nergens veilig. Toen ze hoorden dat het appartementsgebouw niet op de lijst van doelwitten stond, keerden sommige families terug. Terwijl de Israëlische aanvallen 1,8 miljoen Palestijnen ontheemden, namen zij het vaste besluit om in hun huizen te blijven. De volgende morgen om zes uur sloeg de dood toe. Het idee dat het appartementsgebouw een schuilplaats voor vijanden van Israël was, deed Zidiah af als ronduit belachelijk.

“We hadden een nieuw leven, een nieuwe buurt, we waren gelukkig. We konden het ons eenvoudigweg niet inbeelden dat ons gebouw door bommen zou worden getroffen. “Het was een gewoon gebouw, we waren allemaal burgers”, zei Zidiah.
Sinds de luchtaanvallen vroeg in oktober begonnen, verkeert de wereld in shock vanwege de oorlog van Israël tegen Hamas en de bevolking van Gaza. De tijdelijke en onstabiele gevechtspauze die nu van kracht is, maakt dat in sommige gebieden het internet weer sporadisch werkt. Zo kunnen verhalen als dat van Zidiah opnieuw de wereld bereiken.

Sinds de luchtaanvallen in oktober begonnen, heeft Zidiah al twee keer haar huis verlaten. Samen met duizenden anderen die voor de bombardementen op de vlucht sloegen, trok ze naar het zuiden langs wegen die bezaaid lagen met puin en lijken. Twee dagen later keerde ze met familieleden terug naar het noorden. De toestand in het zuiden was onleefbaar omdat de Israëliërs geen voedsel, brandstof en medische hulpmiddelen toelieten.

De tweede keer dat ze haar huis ontvluchtte, zou meteen ook de laatste zijn. Het verhaal van Zidiah zet de bewering dat de IDF alles deed om de burgers te ontzien op losse schroeven. Zowel de Israëlische regering als het kabinet-Biden stuurden die claim de wereld in. Hele wijken en families werden weggeveegd. Minstens 14 800 burgers vonden de dood, onder hen veel vrouwen en kinderen.
Scholen, ziekenhuizen, moskeeën en schuilkelders werden aangevallen en vernietigd. Vanwege het tekort aan voedsel, elektriciteit, schoon water en medische hulpmiddelen verslechtert de humanitaire toestand met de dag. Zelfs als de gevechtspauze standhoudt, wordt verwacht dat het dodental nog zal oplopen.

“Wat wij nu te verduren krijgen, kan niet worden gerechtvaardigd. Het is je reinste genocide”, zegt Reem Zidiah.
Wat de VS en Israëlische functionarissen frameden als een strategische campagne om Hamas te verslaan, wordt nu door een groot deel van de wereld gezien als een collectieve strafexpeditie ter vergelding van de raid van 7 oktober door militanten uit Gaza.
Sindsdien werden tientallen gijzelaars vrijgelaten in ruil voor vrouwen en kinderen die onder mensonterende omstandigheden in Israëlische gevangenissen opgesloten zaten. “De bezetting, de onderdrukking, de blokkade, geen bewegingsvrijheid, geen welstand: de optelsom van al deze factoren zal tot een uitbarsting leiden”, zei Zidiah nog.

“Wat wij nu te verduren krijgen, kan niet worden gerechtvaardigd. Het is je reinste genocide”

Zidiah woont nu in een heel klein appartementje in Khan Younis in het zuiden van Gaza, waar ze samen met 40 leden van haar familie de gevechten probeert te overleven. Voedsel, drinkbaar water en elektriciteit zijn schaars of onbestaande. Israël maande de inwoners van Gaza-Stad in het noorden aan om voor hun eigen veiligheid naar het zuiden te trekken. Maar ook het zuiden wordt geteisterd door luchtaanvallen.

“Er zijn hier heel dichtbij bommen gevallen, een huis naast dat van ons werd geraakt”, zei Zidiah. “Het is nergens veilig, ook al zeggen ze dat het zuiden het veilige gebied is.”

Volgens Zidiah is het internet een sporadische luxe. Toch lukte het haar foto’s en video-opnames te delen van wat er nog rest van haar huis en de droom van de familie in Gaza-Stad. Van het appartementsgebouw was enkel nog een grote hoop tot puin gereduceerd beton over. Mogelijk lagen er nog mensen onder begraven.

Zidiah heeft al vele oorlogen en Israëlische bommencampagnes meegemaakt. Toch zegt ze dat het huidige niveau van dood en vernietiging enkele weken geleden nog ondenkbaar was. Elke Palestijnse burger in Gaza deelt mee in de klappen. Volgens Zidiah zal haar volk “levenslang getraumatiseerd” blijven.

“We worden allemaal getroffen. Niemand is veilig. Iedereen heeft verlies geleden, hetzij een huis, of een job, of een familielid”, zei Zidiah nog. “Ze hebben niets overgelaten, overal gooiden ze hun bommen. Er is gewoon geen leven meer mogelijk.”
Vóór de oorlog werkte Zidiah aan de eindverhandeling van haar master internationale relaties. Ondanks de Israëlische blokkade die inwoners van Gaza verhinderde om de enclave aan de kust te verlaten, hoopte ze toch naar het buitenland te kunnen reizen.
Truthout kwam in contact met Zidiah via Girl Up, een project van de VN dat wordt geleid vanuit de VS en werkt met meisjes en jonge vrouwen over de hele wereld met als doel de volgende generatie leiders inzake sociale en genderrechtvaardigheid klaar te stomen.
Voorlopig weet ze niet wat er van haar zal worden of hoe haar toekomst er zal uitzien. Haar huis en het grootste deel van haar stad zijn vernield. Er blijft niets meer over om naar terug te keren. In de Israëlische regering dringen velen aan op een gedwongen verplaatsing van de bevolking van Gaza naar vluchtelingenkampen in de woestijnen van Noord-Egypte.

“Als de vijandelijkheden morgen stoppen, weet ik niet waar ik naartoe moet”

Critici zeggen dat Biden, door onbeperkt hulp te verstrekken en wapens te leveren en voortdurend druk uit te oefenen op het Congres om nog meer te doen, Israël het groene licht heeft gegeven om een etnische zuivering door te voeren.
“Als de vijandelijkheden morgen stoppen, weet ik niet waar ik naartoe moet”, zei Zidiah. Tienduizenden ontheemde Palestijnen over het hele gebied zitten met hetzelfde probleem.

Gevraagd naar wat ze vandaag van de wereld verlangde, antwoordde Zidiah: “Menselijkheid”.
“Wat we nodig hebben, is een staakt-het-vuren. Wat we nodig hebben, is vrede. Wat we nodig hebben, is vrijheid”, zei Zidiah. “We hebben vrede nodig. Vrede is een schaars goed, dat weten we. We zullen offers brengen om tot vrede te komen.”

Deze tekst verscheen op Truthout. Vertaling Ronald Decelle