De slogan From the river to the sea, Palestine will be free viseert niet Israëli’s of Joden, maar de apartheid van Israël. Daarom willen westerse politici en media hem criminaliseren.

Het belangrijkste buitenlandse verhaal voor de BBC op 13 november had een no-brainer moeten zijn. Terwijl Israëlische soldaten het al-Shifa ziekenhuis in het noorden van Gaza omsingelden om het te bestormen, werden tientallen premature baby’s uit de couveuses gehaald.

Het ziekenhuis had geen stroom meer om de machines te laten draaien. Op schokkende beelden waren baby’s te zien, ineengedoken in een geïmproviseerde, met folie beklede kooi, rillend van de kou. Verschillende baby’s waren al gestorven.

De symboliek was moeilijk te missen. De burgers van Gaza zaten ook ineengedoken bij elkaar, nadat Israël hun huizen tot puin had gebombardeerd en hen had bevolen om naar het zuiden te vertrekken. Ze waren blootgesteld en kwetsbaar voor de wraak van Israël. Er stierven steeds meer mensen.

Screenshot YouTube DemocracyNow!

Het verhaal van de baby’s was zowel hartverscheurend als wraakroepend. Israël was herhaaldelijk door de VN gewaarschuwd dat dit één van de verschrikkelijke gevolgen zou zijn van haar collectieve bestraffing van de bevolking van Gaza, door hen de brandstof te ontzeggen die ze nodig hadden om elektriciteit op te wekken. Israël negeerde de waarschuwingen gewoon.

Maar de journalisten van het programma News at Six van de BBC besloten om de buitenlandse verslaggeving niet te laten beginnen met de baby’s die gedood werden door het achterhouden van brandstof door Israël, maar met een verhaal van de andere kant van het front. Dit moet wel een van de meest perverse beslissingen ooit zijn geweest.

In plaats daarvan begon de BBC met de broer van een Brits-Israëlische man die gedood was tijdens de aanval van Hamas op 7 oktober. Dat was toen al meer dan een maand geleden gebeurd en zelfs de BBC leek te begrijpen dat dit verhaal niet kon rechtvaardigen waarom het andere verhaal van de stervende baby’s uit het belangrijkste buitenlandse nieuws werd weggehouden.

Er was een betere invalshoek nodig. En die kwam er: de BBC meldde dat de broer zich steeds meer afvroeg of het wel veilig voor hem was om in Groot-Brittannië te blijven. Dit gevoel werd volgens het verslag door veel andere Joden gedeeld.

Het tekende de onthutsende paradox dat het voor Britse Joden veiliger zou zijn om naar Israël te verhuizen, ook al vertelden de westerse media al weken hoezeer de Israëli’s zich na de aanval van Hamas kwetsbaar voelden.

Dacht deze Britse man echt dat hij veiliger zou zijn in dezelfde staat waar zijn broer net gedood was in een massale gruweldaad? De verslaggever van de BBC stelde de vraag niet.

Hiërarchie van bezorgdheden

Welk bewijs voerde de broer aan om zijn onveiligheidsgevoel te rechtvaardigen? Hij vertelde de BBC dat hij de betogingen in Groot-Brittannië voor Gaza verontrustend en intimiderend vond.

Slogans als “From the river to the sea, Palestine will be free” waren volgens hem het bewijs van diepgeworteld en groeiend antisemitisme in de Britse samenleving.

Het probleem is niet zozeer dat veel Britse Joden veronderstellen dat Groot-Brittannië een antisemitismeprobleem heeft, op basis van een zeer twijfelachtige interpretatie van de betekenis van die slogan.

Het probleem is meer dat de gevestigde media dit onveiligheidsgevoel echoën en het behandelen als meer nieuwswaardig dan het doden van Palestijnse baby’s door Israël, met de zegen van de Britse regering.

Het is slechts één voorbeeld van een patroon van verslaggeving door westerse media die hun nieuwsprioriteiten verdraaien op een manier die een racistische aandachtshiërarchie blootlegt. Joodse angsten zijn belangrijker dan daadwerkelijke Palestijnse doden, zelfs als die doden baby’s zijn.

De hypocrisie is vooral moeilijk te verkroppen omdat ze Israël een cruciale rechtvaardiging gaf voor zijn daaropvolgende genocidale verwoesting van Gaza. Israël beschuldigde Hamas dat ze op 7 oktober 40 Israëlische baby’s hadden onthoofd – een verhaal dat breed werd verspreid als feit, ook al werd er nooit bewijs voor geleverd.

De media brachten de gebeurtenissen van 7 oktober wekenlang telkens opnieuw, in een wanhopige poging om telkens nieuwe invalshoeken te vinden om een gevoel van “evenwicht” te behouden in het lijden van beide partijen.

Maar, zoals het relativeren van het verhaal over de al-Shifa baby’s onderstreept, gaat de verslaggeving over Israëls trauma vaak ten koste van de verslaggeving over de veel ergere en nog steeds actuele kwellingen waar de Palestijnen mee te maken hebben.

Op het BBC-nieuws van 20 november bijvoorbeeld, werd er drie keer zoveel tijd besteed aan een verhaal over de kwellingen van de families van de Israëlische gijzelaars als aan de benarde situatie van de Palestijnen in Gaza – op een dag waarop Israël een ander ziekenhuis aanviel, het Indonesische, en nog meer bommen dropte op Palestijnse burgers.

Het is ook vreemd dat wanneer mediakanalen aandacht besteden aan het lijden van de gijzelaars, ze nauwelijks zwijgen over het feit dat het meest angstaanjagende voor de gijzelaars is dat ze blootstaan aan dezelfde Israëlische bombardementen als die waarmee de Palestijnen geconfronteerd worden.

De vele aandacht voor de benarde toestand van de gijzelaars die door Hamas worden vastgehouden, staat in schril contrast met het totale gebrek aan belangstelling, zowel historisch als actueel, voor Israëls eigen gijzelaars: de Palestijnse vrouwen en kinderen die vaak midden in de nacht door gemaskerde soldaten worden opgepakt en opgesloten zitten in Israëlische gevangenissen, waar ze zelden of nooit familie kunnen zien.

Hoewel ze in de media gewoon “gevangenen” worden genoemd, worden ze zonder enige vorm van proces opgesloten of vervolgd voor militaire rechtbanken die hen in bijna 100 procent van de gevallen, veroordeelt.

Wat ook niet vermeld wordt, is dat westerse oorlogscorrespondenten, die hun leven wilden riskeren voor een verhaal in Irak, Afghanistan en Syrië, niet naar Gaza gaan, of zich inbedden in het Israëlische leger – en niet alleen omdat Israël hen beveelt om buiten te blijven. Als ze het echt zouden willen, zouden ze wel een weg naar binnen vinden.

Jonathan Cook ontmaskerde de vooringenomenheid van de BBC over het geweld van Israël reeds maanden voor 7 oktober (3:23):

Hun nieuwszenders weigeren hen binnen te laten omdat ze weten dat de Israëlische bombardementscampagne zo meedogenloos, zo ongericht en zo onvoorspelbaar is, dat het gevaar te groot is dat hun verslaggevers gewond raken of gedood worden.

Juist dat feit zou belangrijk nieuws moeten zijn. Maar daarvoor zou het narratieve kader dat aan de westerse verslaggeving ten grondslag ligt, op zijn kop moeten worden gezet.

Deze redactionele beslissingen hebben alleen zin omdat er in het Westen een gefabriceerd politiek klimaat heerst. Israël en Israëli’s, zelfs Israëlische soldaten die het apartheidsregime verdedigen, worden als onschuldigen behandeld, terwijl gewone Palestijnen, zelfs baby’s, worden afgeschilderd als medeplichtig aan de zinloze barbaarsheid waarvan Hamas wordt beschuldigd.

De uitgangspunten van de westerse media vegen decennia van wrede Israëlische bezetting en illegale joodse nederzettingen op Palestijns grondgebied van tafel, evenals een onmenselijke 16 jaar durende belegering van Gaza.

In de berichtgeving van die media worden de rollen van bezetter en bezette, roofdier en prooi, misbruiker en slachtoffer omgedraaid.

Haatslogan?

Dit is ook de enige manier om te begrijpen waarom er zoveel ophef opwaait over deze slogan en waarom die ophef als meer nieuwswaardig wordt beschouwd dan de meedogenloze mishandeling en het in gevaar brengen van premature baby’s door Israël.

Kort voordat ze werd ontslagen als Britse minister van  Binnenlandse Zaken, riep Suella Braverman de regering op om slogans als “From the river to the sea, Palestine will be free” als haatzaaiend strafbaar te stellen. Daarvoor had ze ook al gepleit om de Palestijnse vlag bij demonstraties te verbieden.

Haar opvattingen zijn allesbehalve dwaas. Vorige maand werd bekend dat de Britse regering serieus overweegt om slogans die protesteren tegen de bombardementen op Gaza als steun voor terrorisme te beschouwen en bijgevolg te verbieden.

Lord Carlile, een van de auteurs van de Terrorism Act van 2006, wierp zijn gewicht in de schaal om dit idee te steunen, door te stellen dat demonstranten die “From the river to the sea” scanderen, vervolgd zouden moeten worden.

Met Keir Starmer als Labourleider steunen nu beide partijen, zoals te verwachten was, het onderdrukken van alle tekenen van solidariteit met de Palestijnen.

Parlementslid Andy McDonald werd uit de parlementsfractie geschorst omdat hij opriep tot gelijkheid voor Israëli’s en Palestijnen, vermoedelijk omdat hij de zin “Between the River and the Sea” aan zijn speech had toegevoegd.

Blijkbaar staat elke vermelding van die zin, in welke context dan ook, gelijk aan steun voor de uitroeiing van Israëli’s of Joden.

Zelfs de vermeende “absolutist van de vrije meningsuiting” Elon Musk, eigenaar van X (voorheen Twitter), trapte in deze onzin. Hij noemde zinnen als “From the river to the sea” een “eufemisme” en voegde eraan toe dat ze “noodzakelijkerwijs genocide impliceren”. Hij dreigde mensen die de slogan herhaaldelijk gebruiken te schorsen.

Deze redenering is compleet absurd – en ook nog eens zeer inconsequent.

Ontmenselijking

De waarheid is dat de uitdrukking al vele decennia wordt gebruikt door iedereen in de regio, aan beide kanten, die één  staat in de regio voor ogen heeft – ten goede of ten kwade. Dit brengt ons bij een andere van de vele mediaparadoxen.

De Westerse wereld leeft in ontkenning van de werkelijkheid van Israël (2:49):

De media verzetten zich er sterk tegen om de acties van Israël genocidaal te noemen. Het officiële handvest van de regerende Likoedpartij in Israël verwijst echter al tientallen jaren naar het gebied “Tussen de Zee en de [rivier] Jordaan”.

En in tegenstelling tot de Gaza-demonstranten, impliceert het handvest van de Likoedpartij wel degelijk genocidaire bedoelingen, vooral gezien Israëls huidige rooftocht. Het verklaart: “Tussen de Zee en de Jordaan zal er alleen Israëlische soevereiniteit zijn.”

Upgrade naar betalend

Dit ligt aan de basis van het ontmenselijkende taalgebruik van premier Benjamin Netanyahu en zijn ministers. Ze noemden de Palestijnen “menselijke beesten” en “Amalek”, de vijand van de Israëlieten die vernietigd moesten worden, inclusief vrouwen en kinderen.

Wanneer demonstranten daarentegen “From the river to the sea” scanderen, verwerpen zij niet de Israëli’s of de Joden, maar het apartheidsregime van Israël. Ze erkennen dat de Israëlische regeringen al één staat hebben gecreëerd over het land dat historisch Palestina was, een staat waarin verschillende etnische groepen gescheiden zijn en verschillende rechten hebben.

De eis dat vrijheid naar “Palestina” moet komen, in plaats van naar Israël, impliceert niet dat Israëli’s benadeeld zullen worden. Het geeft een visie van gelijkheid voor beide volkeren in hetzelfde land, in plaats van één staat Israël die geboren is als een Europees koloniaal project, ontworpen om Palestijnen uit hun thuisland te verdrijven.

De slogan houdt in dat er geen vrede met Israël mogelijk is vanwege de structurele verankering van etnisch suprematisme. In plaats daarvan roept hij op tot een proces van dekolonisatie – een ontmanteling van illegale nederzettingen en het intrekken van aparte rechten – zoals gebeurde met het einde van de blanke overheersing in Zuid-Afrika. Hij gaat ervan uit dat dekolonisatie onverenigbaar is met de ideologische premissen waarop Israël is gebaseerd.

De Gaza-betogingen zijn geen haatmarsen. Het zijn marsen om een einde te maken aan tientallen jaren Israëlische kolonisatie, die hebben geleid tot de ontmenselijking van Palestijnen en tot een genocide in Gaza.

Lastercampagne

Misschien geloven we maar beter dat de pogingen om solidariteit met de Palestijnen te criminaliseren terwijl zij een etnische zuivering en genocide ondergaan, voortkomen uit misverstanden?

Het bewijs suggereert echter iets anders. In zijn tweet identificeerde Musk niet alleen de slogan, maar elke poging tot “dekolonisatie” – in de meest beperkte betekenis, het afbreken van illegale Joodse nederzettingen die op bezet Palestijns land zijn gebouwd – als een eufemisme voor genocide.

In deze grimmige nulsomafweging, die blijkbaar gedeeld wordt door media als de BBC, maar ook door de Britse regering en de Labour Party, worden waardigheid en vrijheid voor Palestijnen gezien als onverenigbaar met het overleven van Israëli’s.

Dit maakt ook deel uit van een patroon. Zelfs vóór 7 oktober voerden de politieke klasse en de media in Groot-Brittannië al een campagne tegen solidariteit met de Palestijnen, door die gelijk te stellen aan antisemitisme.

De vreedzame BDS-beweging om Israël te boycotten – om een einde te maken aan het joodse suprematisme dat belichaamd wordt door het handvest van Likoed en om de gebeurtenissen die we vandaag in Gaza zien te voorkomen zonder gebruik te maken van raketten en geweren – werd bestempeld als antisemitisme.

Erop wijzen dat Israël een apartheidsstaat is die over de Palestijnen heerst, zoals alle toonaangevende mensenrechtengroeperingen nu erkennen, werd ook als antisemitisme bestempeld.

Die campagne bereikte haar dieptepunt met het kwaadwillig besmeuren van de voormalige Labourleider Jeremy Corbyn en van honderdduizenden Palestijnse solidariteitsactivisten in Groot-Brittannië als antisemieten.

Het is duidelijker dan ooit dat deze recente geschiedenis ons diep zou moeten verontrusten. Het heeft een parallel met de gebeurtenissen in Gaza zelf.

Jarenlang probeerden de Palestijnen daar geweldloos te protesteren tegen hun omsingeling. Ze verzamelden zich bij het hek dat de omsingeling van hun enclave symboliseerde, maar werden beantwoord met beschietingen door sluipschutters van het Israëlische leger. Hun protest werd terrorisme genoemd.

Het is het blokkeren van alle geweldloze middelen voor Palestijnen om zich te bevrijden van een steeds diepere, steeds gewelddadigere bezetting die leidde tot de uitbraak uit Gaza op 7 oktober. Die uitbraak mag dan bloedig zijn geweest, er mogen veel gruweldaden aan te pas zijn gekomen, maar ze was volledig voorspelbaar.

Ze stuurden brandende ballonnen over datzelfde hek die brand stichtten op naburige velden op het land waar Palestijnen tientallen jaren geleden van werden weggezuiverd om het land te creëren dat we vandaag Israël noemen. Ook dit pleidooi voor zichtbaarheid, deze ongewenste actie om de aandacht te trekken, werd als terrorisme bestempeld.

En al die tijd keken de inwoners van Gaza toe hoe de Palestijnse Autoriteit op de Westelijke Jordaanoever jammerlijk faalde in haar pogingen tot internationale diplomatie.

Pogingen om Israël voor het Internationaal Strafhof te dagen wegens oorlogsmisdaden, onder andere door het bouwen van illegale nederzettingen, werden veroordeeld. Deze vormden zogenaamd een existentiële bedreiging voor Israël.

Verdeeldheid zaaien

Het was het blokkeren van alle geweldloze middelen voor Palestijnen om zich te bevrijden van een steeds diepere, steeds gewelddadigere bezetting die leidde tot de uitbraak uit Gaza op 7 oktober. Die uitbraak mag dan bloedig zijn geweest, er mogen veel gruweldaden aan te pas zijn gekomen, maar ze was volledig voorspelbaar.

Hoofdverantwoordelijk hiervoor zijn Israël en de westerse politieke en mediaklasse, die Palestijnen, mensenrechtengroepen en solidariteitsactivisten negeerden en besmeurden, zoals ze nu een onschuldige slogan besmeuren.

Dat heeft allemaal een doel. Een heel lelijk doel. De campagne om elke vorm van solidariteit met Palestijnen te delegitimeren – door het als haat te classificeren – is bedoeld om polarisatie en escalatie aan te wakkeren. Op het scherpst van de snede wordt er van ons geëist dat we de kant kiezen van degenen die baby’s vermoorden.

Met de hulp van westerse instellingen heeft Israël opzettelijk voorstanders van gerechtigheid voor de Palestijnen aan de ene kant en een groot deel van het Joodse publiek aan de andere kant, in vastgeroeste, onverzoenlijke kampen gedreven. Elk voelt zich slachtoffer. De ene kant voelt zich gefrustreerd, belasterd en boos. De andere voelt zich angstig en meedogenloos.

Dit is geen toeval. Het weerspiegelt de wens van westerse instellingen om juist die interne verdeeldheid, haat en instabiliteit te creëren die ze beweren te willen voorkomen.

Het doel is om ervoor te zorgen dat Israël een onaantastbare bondgenoot blijft, die in staat is om westerse macht en invloed te projecteren in het olie- en gasrijke Midden-Oosten.

Het probleem is niet de slogan. Het probleem is niet dat er betoogd wordt tegen een terreurcampagne van bommen en het vermoorden van baby’s.

Het probleem is dat we vatbaar zijn voor de eindeloze leugens en misleidingen die door westerse instellingen worden verteld om hun bekrompen belangen te bevorderen in plaats van onze gedeelde menselijkheid.

Het artikel How a slogan becam bigger news than the murder of babies in Gaza van Jonathan Cook werd vertaald door Gaston Vandyck