My first Reggae Geel
Opinie -

Waarom ik dit jaar wél naar Reggae Geel ga

maandag 22 mei 2023 19:27
Spread the love

 

Vele jaren heb ik me rond de periode van begin augustus schuilgehouden uit onvrede met de deels homofobe programmatie van Reggae Geel.

Ik vond namelijk dat universele mensenrechten er meer toe deden dan het cultuurrelativisme waarmee de organisatoren en reggaerecensenten schermden. Zelfs nadat er een zekere fatigue optrad, bleef ik (alleen en samen met anderen) doorgaan met ijveren voor een meer gebalanceerde programmatie.

Mijn eigen transitie viel bij meerdere reggaefans, met wie ik vroeger een goed contact had, in slechte aarde. “Ik ben beschaamd als ik naast zo ene met make-up moet staan” was een van de commentaren die mij willens nillens ter ore kwamen. Nu ik wat verder in mijn mentale weerbaarheid ben gevorderd, wil ik opnieuw een poging wagen om met open vizier de reggaegemeenschap tegemoet te treden. De vuurproef wordt Reggae Geel 2023.

Als doorgewinterde reggaefan en rasta-aanhanger vertoef ik al sinds de vroege jaren 90 in het milieu, ging ik op bedevaart naar Londen en Jamaica, en liet ik me zelfs een tijdje inpakken door het idee van ‘black supremacy’, zoals dat door artiesten als Sizzla, Capleton en anderen werd gepredikt. In Londen verzeilde ik na lang zoeken op het hoofdkwartier van de Ethiopian World Federation, een van de grootste en meest radicale/orthodoxe rasta-organizaties. Ik had er gesprekken met wijlen Ras Cabinda (die in Shashamane het land bewerkte dat de rasta’s was toegewezen door Haile Selassie) en Seymour McClean, de toenmalige voorzitter en eminence grise van de Londense rastascene.

In 2017 besloot ik in transitie te gaan omdat mijn vrouwelijkheid niet strookte met mijn mannelijke lichaam. Niet echt du bon ton in de reggae- en rastawereld, maar wel iets waar ik met hart en ziel van overtuigd was dat ik het moest doen. Sindsdien leef ik een min of meer verstoten reggae-bestaan, ver weg van het dreadlocks-, ganja- en nyabinghi-publiek. Echter, in een recent boekje beschrijft Susan Neiman de woke-ideologie en haar cultureel relativisme op erg kritische wijze en toont ze aan dat je best progressief kan zijn, zonder daarom een aantal universele waarden te laten schieten.

Ik heb de indruk dat Reggae Geel dit jaar een programma op touw heeft gezet dat verzoenend kan werken op dit vlak. Naast de universele liefdesboodschap van reggae-kanon Burning Spear (met wie ik op het Brusselse muziekfestival Couleur Café een rood wijntje dronk en die op mijn vraag naar “What about the gays and the lesbians?” vrolijk antwoordde dat zijn muziek voor iedereen was en dat iedereen gelijk is) treden kleppers als Marcia Griffiths, Johnny Osbourne en Lone Ranger aan, artiesten die zich altijd ver hebben gehouden van de LGBTQ+ discussie en nu in volle glorie en met schone lei het hoofdpodium kunnen onveilig maken.

Nog een speciale vermelding voor Tanya Stephens, die ik een tiental jaar geleden interviewde op ‘Feest in het Park’ en die mij tijdens het drie uur durende interview meermaals op het hart drukte hoe belachelijk en vooral levensgevaarlijk ze de uitingen van collega Sizzla Kalonji vond, wanneer het op LGBTQ+ rechten aankwam. In een van haar nummers wordt een ineengeslagen man gered door een groep homoseksuele personen, iets wat tien jaar geleden absoluut revolutionair was in de reggae-wereld. Ook de outing van onder andere Lila Ike als bekende contemporaine reggae-figuur heeft geholpen om de sfeer plotsklaps te doen omslaan.

Tot slot: Reggae Geel blijft natuurlijk het relaxte en meest familievriendelijke festival in de omtrek en de programmatie van dit jaar draagt daar alleen maar tonnen bij. Ik ga met een gerust hart dit jaar weer genieten van de hangmatten in het dub bos, de sigaren, de Jamaicaanse rum en koffie en de in het hart rakende muziek. Allen daarheen!

Creative Commons

take down
the paywall
steun ons nu!