Laurence Blairon-Fransen
Bron: Laurence Blairon-Fransen

Ervaringsdeskundige eetbuistoornis: “Mijn eetstoornis beheerste heel mijn leven”

Tientallen jaren leed Laurence Blairon-Fransen (52) aan Binge Eating Disorder (BED), ook bekend onder de naam eetbuistoornis. Deze psychische stoornis veroorzaakt een verstoord eetpatroon waarbij de patiënt op korte tijd veel voedsel gaat consumeren. Dat gebeurt vanuit een drang en niet vanuit hongergevoel. De Waalse, woonachtig te Nederland, wil haar verhaal delen om zo anderen te kunnen helpen.

vrijdag 13 maart 2020 18:11
Spread the love

“Ik kom uit een gezin waar eten altijd lekker was. Mijn moeder kookte de sterren van de hemel. Eten maakte een groot deel uit van ons leven”, zegt Laurence Blairon-Fransen. “Ik kende mijn moeder niet anders dan als een accordeon. Ze at veel en ging daarom vaak op dieet. Haar gewicht jojode. De ene keer wat slanker, de andere keer wat dikker.” Volgens Blairon-Fransen had haar inmiddels overleden moeder een eetstoornis, maar dat was nog niet als zodanig erkend in die tijd. 

“Toch denk ik dat mijn moeder zelf wel besefte dat haar relatie met eten verstoord was”, meent Blairon-Fransen. Volgens haar was dat de aanleiding waarom haar moeder haar meenam naar de kinderarts. “Ik was een mollig kind. De kinderarts besloot me als zevenjarige op dieet te zetten.” Daar ligt volgens Blairon-Fransen de oorsprong van haar eetstoornis. “Plots moest ik mijn gedrag helemaal veranderen. Als kind begrijp je dat niet. Het was erg ingrijpend.”

Liegen, stelen en stiekem doen

De negatieve gevolgen van het dieet toonden zich vrijwel meteen. “Ik had honger en begon te liegen. Op school vertelde ik de moeders van mijn vriendinnen dat ik mijn boterhammen niet bij me had. Op die manier kon ik ’s middags mee met hen naar huis om te lunchen.” Daar kwam een einde aan toen haar ouders dat ontdekten.

“Daar bleef het niet bij”, zegt Blairon-Fransen. “Ik begon muntjes te stelen uit de portefeuille van mijn moeder om broodjes bij de bakker om de hoek te kopen. Vanaf toen heb ik een verstoorde relatie met eten gekregen. Eten was omringd met leugens, met stelen en met stiekem doen.”

De situatie zette zich tientallen jaren door. Laurence Blairon-Fransen verborg haar eetstoornis ook voor haar man. “Ik wiste al mijn sporen voor en na een eetbui. Zo betaalde ik altijd contant. Verpakkingen verstopte ik onderaan in de vuilnisbak. Ik bleef met de zorgen achter dat mijn man zou opmerken dat er geld verdween, en zich dan zou gaan afvragen waar dat naartoe ging.”

Haar man vertelde ze als eerste over haar eetbuien. “Ik gaf hem hints. Nooit durfde ik hem te vertellen hoeveel ik precies at.” Dat kwam omdat Blairon-Fransen zich schaamde. “Ik bleef maar aankomen door de eetbuien, ondanks dat ik vanaf mijn tienerjaren eigenlijk continu aan het diëten was. Aan de buitenkant was ik dik, en dat beeld strookte niet met wat er allemaal in mij omging.”

Bron: Laurence Blairon-Fransen

Depressie

Blairon-Fransen had lange tijd niet door dat ze een eetstoornis had. “Ik dacht dat ik gewoon de verleiding van lekker en veel eten niet kon weerstaan, dat het allemaal met controle te maken had. Miljoenen mensen kunnen prima op dieet gaan, en mij lukt dat niet. Dat maakte me zo boos en verdrietig. Op het punt dat ik mijn hoogste gewicht bereikte, was ik depressief.”

Op haar 33ste kon ze de situatie niet langer aanzien. “Ik was juist moeder geworden maar ik kon niet eens achter mijn kind aanrennen. Ik had het benauwd en was één blok vet.” Blairon-Fransen nam de drastische beslissing een maagband te nemen. Ze viel 45 kilo af in anderhalf jaar. “Maar de eetbuien kwamen terug. Ik merkte dat ik ze ook kon hebben met een maagband.” In de twee opvolgende jaren kwam ze terug 30 kilo aan. “Ik had een ingreep op mijn lichaam gedaan, maar mijn brein was onveranderd. De eetdrang was er nog steeds.”

Omdat diëten en de maagband geen soelaas konden bieden, besloot de vrouw om psychologische hulp te zoeken. “Het eerste wat ik hoorde was: mevrouw, u heeft een eetstoornis”. Blairon-Fransen was geschrokken en verward. “Ik had geen anorexia en geen boulimia. Wat had ik dan? Toen vertelden ze mij over eetbuistoornis. Voordien had ik er nog nooit van gehoord.”

Voor Blairon-Fransen begon toen de lange weg naar herstel, of dat dacht ze toch. “Acht jaar lang heb ik verschillende trajecten en behandelingen gevolgd op verschillende plaatsen. Individuele en groepstherapie, cognitieve gedragstherapie en lichaamsgerichte therapie, en nog zo veel meer. Ze beloofden dat de eetbuien zouden minderen en op termijn zouden weggaan. Maar dat gebeurde niet. Soms lukte het me om enkele maanden geen eetbuien meer te hebben. Maar de drang verdween nooit, en ook de eetbuien kwamen terug.” Ze probeerde terug te diëten met hetzelfde, ongewenste resultaat. 

Nieuwe start

Op een bepaald moment besloot Blairon-Fransen dat het genoeg was. “Op mijn vijftigste verjaardag stelde ik mezelf de vraag: wil ik de komende 50 jaar nog zo leven? Het antwoord was natuurlijk: ‘Nee’.” Eten en gewicht beheerste haar hele leven. “Wat ga ik eten? Wanneer ga ik eten? Ik stond ermee op en ging ermee slapen. Het nam zoveel ruimte in in mijn hoofd dat er niet veel overbleef voor iets anders.”

Via via kwam ze terecht bij mensen met boulimia. Deze eetstoornis veroorzaakt ook eetbuien. Het verschil is dat mensen met boulimia deze proberen te compenseren door middel van sport, vasten, braken of op andere manieren. Ze werd aangeraden het boek Brain Lock van Jeffrey M. Schwartz te lezen. In het boek wordt uitgelegd hoe je jezelf kan bevrijden van een obsessieve, compulsieve stoornis (OCD). “Bij OCD voelen mensen een enorme drang om bepaalde handelingen uit te voeren, ook al weten ze dat die nergens op slaan. De drang is te sterk om te negeren. Ik legde de link met de drang die bij mij eetbuien veroorzaakte.”

Het neurowetenschappelijke boek leert je aan hoe je de drang aan je voorbij kan laten gaan. “Eetdrang is een foutief paadje in je hoofd, dat noemen we het olifantenpaadje. Als je deze vaker bewandelt, dan wordt dat een snelweg. Maar als je genoeg oefent, en je je emoties niet koppelt aan de eetdrang, kan je er weer een zandweg van maken”, legt Blairon-Fransen uit. Zo heeft je brein geleerd dat bijvoorbeeld eetbuien een doeltreffende reactie zijn op stress of andere moeilijke emoties. “Maar als je deze reactie tegengaat, reset je je brein, want stress zal niet meer automatisch leiden tot eetbuien.”

Inzicht

Voor de ex-BED-patiënte bleek deze methode doeltreffend. “Na meer dan dertig jaar worstelen met eetbuien, merkte ik dat deze techniek voor mij de oplossing was.” Ook leerde Blairon-Fransen veel bij uit het boek Brain Over Binge van Kathryn Hansen. “In therapie leren we dat triggers leiden tot eetbuien. Dat kunnen stress of andere moeilijke emoties zijn, maar ook een gebrek aan zelfvertrouwen of een trauma. Maar deze triggers doen je niet eten, ze starten enkel het foutief programma in je hoofd.” Volgens haar is deze aanpak dan ook niet vaak effectief. “Het leven is een meester van het gooien van allerlei shit op je bord. Iedereen ervaart moeilijke emoties, maar de normale respons is geen eetbui. Door de triggers als oorzaak te beschouwen, geef je jezelf in feite toestemming om een eetbui te hebben.” 

Ondertussen kan ze zeggen dat ze volledig van de eetbuien genezen is. “Na één à twee maanden waren de eetbuien verdwenen. We zijn twee jaar verder en het paadje in mijn hoofd is uitgewist. De eetdrang is weg. Als ik nu stress ervaar, krijg ik een brok in mijn keel, wat eigenlijk de normale, lichamelijke reactie is.”

Blairon-Fransen heeft nu een ontspannen relatie met eten. “Er is geen verboden voedsel meer. Er is geen goed en fout meer. Ik eet wat ik wil en daardoor is mijn relatie met eten hersteld. Veel mensen denken dat ze hierdoor zullen bijkomen, en ook ik was daar bang voor. Maar ik ben al mijn overgewicht kwijtgeraakt. Het is alsof mijn lichaam me beloonde voor mijn goede, nieuwe mindset. Eten heeft geen macht meer over mij. Ik ben blij dat ik op mijn vijftigste de hoop niet heb opgegeven en blijven zoeken ben naar een oplossing. Ik zou het leven dat ik nu heb niet gemist willen hebben.”

Bron: Laurence Blairon-Fransen

Coaching 

Blairon-Fransen zette haar ervaring met de eetbuistoornis om in iets positiefs. “Ik merkte dat deze techniek ook werkte voor andere mensen. Dat was voor mij een eye opener. Waarom wordt deze behandelmethode amper of zelfs niet aangeboden in Europa? Ik besloot hier verandering in te brengen en mensen met eetbuien te coachen.”

Ondertussen heeft Laurence Blairon-Fransen haar eigen praktijk: Binge-Over. Daar coacht ze mensen met een eetbuiproblematiek. De sessies gebeuren één op één in het Frans of in het Nederlands en kunnen ook via Skype doorgaan. “Ik geloof niet in groepssessies want iedereen heeft een ander verhaal”, legt ze uit. Ze helpt mannen en vrouwen die soms nog niet eens weten dat ze een eetstoornis hebben. “Ik begeleid mannen en vrouwen die soms al dertig of veertig jaar eetbuien hebben. Samen lukt het ons om dat te stoppen.”

Eetbuien en gewichtstoename gaan hand in hand. Toch is gewichtverlies geen onderdeel van de behandeling. “Ik beloof geen gewichtverlies, daar draait de behandeling ook niet om. Het gaat over het stoppen van de eetgestoorde handelingen. Gewichtsverlies kan daar een gevolg van zijn, maar zo veel andere zaken kunnen je gewicht beïnvloeden. Denk maar aan hormonen en medicatie. Mijn belofte luidt wel dat je nooit meer bang hoeft te zijn om aan te komen.”

Schaamte 

Mensen zoeken vaak geen hulp omdat ze zich schamen voor hun moeilijkheden. We leven in een maatschappij waar we continu geconfronteerd worden met boodschappen over hoe ons lichaam er uit moet zien. “Ook leven we in een maatschappij waar je in controle moet zijn. Je moet jezelf kunnen beheersen. Ik heb klanten die niet willen getuigen, omdat ze niet willen dat hun omgeving te weten komt, dat zij ooit met deze problematiek hebben geworsteld.”

Verder schetst onze samenleving maar al te vaak dat eetstoornissen ziektes zijn die voorkomen bij jonge meisjes. “Dat beeld klopt totaal niet”, zegt Blairon-Fransen. “In mijn praktijk ontvang ik vooral klanten tussen dertig en tot zelfs zeventig jaar. Voor mannen is het taboe nog groter, veel hulpwebsites zijn zeer girly girly van lay-out. Daar ga ik tegenin.”

Niet diëten, dat is de raad die de coach wil meegeven aan mensen die te maken hebben met eetbuien. “Zelfs in een maatschappij die het beeld schetst dat slank zijn gelijk is aan succes hebben. Wel ben ik blij dat er op sociale media steeds meer rolmodellen zijn die hun lichaam laten zien, om de boodschap te verspreiden dat er meerdere lichamen zijn.”

Body diversity

Zelf zegt Blairon-Fransen geen advocaat te zijn van body positivity, maar wel van body diversity. “Ik hoef echt geen liefdesbrief te schrijven aan mijn vetrollen”, legt ze uit. “Daar gaat het helemaal niet om. Elk lichaam is anders, en we moeten ons lichaam accepteren en koesteren. Hoe je eruitziet, is geen reflectie van wie je echt bent. Je bent zo veel meer dan dat getal op de weegschaal.”

De BED-coach raadt iedereen aan trouw te blijven aan wie ze zijn. “Vanaf het moment dat je gaat diëten, verlies je jezelf. Je neemt eetregels over van iemand anders die helemaal niet passen bij jou en je leefwereld. Blijf dicht bij jezelf, verlies je identiteit niet. Dat is ook wat we onze kinderen zouden moeten vertellen.”

Buiten haar praktijk helpt Blairon-Fransen ook mensen. Zo heeft ze een Facebookpagina met tips en een Facebookgroep. In deze groep stelt ze haar filosofie en werkwijze voor. “Ik stel vragen en laat mensen nadenken. Ook laat ik ze ontdekken wat eetdrang is in relatie met neurowetenschap. Ze kunnen in de groep steun vinden bij mij en bij elkaar. In mijn praktijk help ik zo’n vier à vijf mensen per anderhalve maand. Door het kleinschalig te houden, zorg ik ervoor dat elke klant de aandacht kan krijgen die hij of zij verdient. In mijn Facebookgroep wil ik toch nog hulp kunnen aanbieden aan anderen.”

Blairon-Fransen is erg gelukkig met het leven dat ze nu leidt. “Een eetstoornis beheerst je leven compleet. Sinds twee jaar leef ik terug met de vrijheid die ik had voor ik als kind op dieet werd gezet. Ik zou het leven dat ik nu heb voor geen goud in de wereld willen missen.”

Creative Commons

take down
the paywall
steun ons nu!