Staken loont. Dat zagen we in de recente acties bij Lidl, Ryanair, Aviapartner, en
andere bedrijven. Maandenlang of jarenlang via onderhandelingen aandringen op toepassing van het Belgisch arbeidsrecht, op een normale personeelsbezetting, op
veilige arbeidsomstandigheden, op een fatsoenlijk loon e?n op respect voor het personeel haalden niets uit.

Staken loont

Pas door te staken werd het management verplicht om toe te geven aan de terechte eisen van de werknemers en hun vakbonden. Jammer genoeg zijn sommige bedrijfsleiders pas bereid om hun personeel ernstig te nemen als ze economische schade ondervinden.

En nee, het is niet leuk wanneer je voor een gesloten deur staat bij je supermarkt, wanneer je vliegtuig niet opstijgt, je trein niet rijdt of je krant ’s morgens niet in de bus valt. Maar dat roept meteen een fundamentele vraag op. Wie zorgt er elke dag voor dat klanten met de glimlach worden bediend, dat de vliegtuigen opstijgen en de post wordt bedeeld?

Wie zet er een tandje bij als de personeelsbezetting weer eens te krap is, wie probeert voor de zoveelste keer via overleg menswaardige werkomstandigheden te verkrijgen?

En, aan de andere kant, wie is verantwoordelijk voor de sociale dumping, voor onmenselijke arbeidsorganisatie en voor de gulzigheid van de aandeelhouders?

We begrijpen dat je lastig bent als de verwachte dienstverlening even stokt, maar richt dan aub je boosheid, samen met ons, op wie e?cht verantwoordelijk is voor de onderfinanciering en de ondermijning van een goede dienstverlening.

Criminaliseren stakingspiketten 

Wij, afgevaardigden van verschillende bedrijven, zien de afgelopen maanden hoe
het stakingsrecht wordt aangevochten door grote werkgevers, door de regering en door het gerecht.

Ze willen het stakingsrecht beperken door lange procedures, door een ‘minimale dienstverlening’ op te leggen en door stakingspiketten te criminaliseren. Dat is flagrant instrijd met het internationaal recht. Wie het grondrecht op collectieve actie aan banden wil leggen, knipt de vleugels van de democratie. Dan verbleekt collectieve actie tot collectief bedelen. Dat kunnen wij niet aanvaarden.

Arbeidsverhoudingen zijn machtsverhoudingen en het stakingsrecht is het ultieme wapen van de werknemers om hun belangen te verdedigen. Daarom wordt het door internationale verdragen erkend als een grondrecht. Dat recht moet het grootkapitaal en de overheid erop wijzen dat er zonder werknemers geen rijkdom wordt gecree?erd.

Voor ons, vertegenwoordigers van de werknemers, is het stakingsrecht een garantie voor de wereld van de arbeid om zijn eisen, maar ook de belangen van de gebruikers te verdedigen.

Geen enkele gebruiker heeft er belang bij om – ergens in de productieketen – werknemers te hebben die zo uitgebuit worden dat ze hun werk slecht doen.

Dit is een gevaar voor collega’s, maar ook voor de eindgebruiker. Het is voor werknemers en gebruikers dat wij het stakingsrecht verdedigen en zullen blijven verdedigen.

We willen geen minimale dienstverlening.
We willen niet dat justitie ingrijpt in sociale conflicten.
Wij willen onze banen, onze arbeidsvoorwaarden, onze lonen en de belangen van de gebruikers blijven verdedigen.

Ondersteund door de volledige vakbondsafvaardiging van Aviapartner, Dhl, Fedex, G4S en Swissport

 
Jan Ceulemans is Secretaris OR aviapartner