Issa Amro, de Palestijnse Gandhi

Issa Amro, de Palestijnse Gandhi

zaterdag 25 maart 2017 21:43
Spread the love

Deze blog begeleidt het project WaanVlucht van het Brussels Brecht-Eislerkoor. Na de Ode aan de deserteur in 2015 en het Internationale Lied van de Deserteur in het Kaaitheater op 22/1/2017 naderen we het einde van het project met een tentoonstelling in De Markten : SayNO! (vernissage op 27 april). De installatie SayNO! wordt opgesteld temidden van een Palestijnse cartoontentoonstelling over vrede. Daarom nu ook een blogbijdrage uit Palestina.

Amro woont en werkt in Hebron -Al Khalil in het Arabisch – de grootste stad op de Westelijke Jordaanoever en de thuisbasis van ongeveer 250.000 Palestijnen. Het is een bolwerk van ongeveer 500 Joodse kolonisten, die worden bewaakt door twee keer zo veel Israëlische Defense Force (IDF) militairen. Amro is niet zomaar een demonstrant. Hij wordt wel eens de “Palestijnse Gandhi” genoemd. Hieronder doet hij zijn verhaal. Zijn getuigenis is samengesteld uit verschillende interviews en artikels.

 




Toen ik hoorde dat er 18 beschuldigingen waren, nam ik het serieus. Deze keer lijkt het erop dat ze gewoon op wraak uit zijn en dat ze zich van mij willen ontdoen. Mijn ‘crimineel gedrag’ in de tenlastelegging omvat zaken als verzet tegen een arrestatie, het breken van de camera van een kolonist en soldaten hinderen om hun werk te doen.

Verschillende beschuldigingen vallen onder wat elders ‘vrijheid van meningsuiting’ is : ‘incitement’ (aansporen), het beledigen van een soldaat, “de publieke opinie proberen te beïnvloeden op een manier die de openbare veiligheid of orde in gevaar brengt”, “samenscholen zonder toestemming”. Eén tenlastelegging gaat over het leiden van een groep demonstranten die een masker met het gezicht van Obama droegen en een T-shirt met de tekst “I have a dream”.

De exacte aanklacht luidt : ”De verdachte nam aan de actie deel met een politiek doel, of met een doel dat als politiek kan worden geïnterpreteerd, en dit zonder een vergunning van de militaire leiding”. Volgens de Israëlische militaire wet hebben Palestijnen die in een groep van meer dan tien mensen willen samenkomen, daarvoor toestemming nodig van het Israëlisch leger. Alles dat gezien worden als een poging om de publieke opinie te beïnvloeden, kan worden verboden als “politieke opruiing” en met gevangenis bestraft. “Over een periode van enkele jaren heeft de verdachte een aantal misdrijven gepleegd, zoals herhaaldelijk deelnemen aan rellen, aanzetten tot aanslagen op soldaten, hinderen van veiligheidstroepen.”

Dat Israël Palestijnen vervolgt die tegen de bezetting protesteren, is niets nieuws. Maar dit gaat over geweldloosheid in de gemeenschap. Ghandi zei, als je wil winnen met geweld, dan kan je winnen met geweld, maar het geweld zal achteraf in de gemeenschap aanwezig blijven. Geweldloosheid daarentegen versterkt het maatschappelijk weefsel optimaal. Daarom proberen we de Palestijnen te overtuigen van geweldloosheid en ze erin op te voeden. De Israëlische overheid vervolgt mij, omdat ze niet weten hoe ze Palestijnen moeten aanpakken die geweldloos verzet plegen.

Hebron is bekend voor de hardnekkigheid waarmee de Israëlische bezetting doorgevoerd wordt.




De militaire rechtbanken hebben een heel hoog percentage van effectieve veroordelingen van Palestijnse activisten. 99.74% van de behandelde zaken leiden tot een veroordeling. We doen al het mogelijke om de rechter te overtuigen dat dit een politieke zaak is, die zeer partijdig gevoerd werd. Het is zeer ongewoon hoe ver ze zijn teruggegaan om de aanklachten samen te stellen.

 Veel internationale sympathisanten vragen of Palestina ook een Martin Luther King of een Mahatma Gandhi heeft. Er zijn honderden mannen en vrouwen die elke dag die rol op zich nemen. En ook de komende jaren en decennia zullen die er zijn. Maar al te vaak worden hun verhalen niet gehoord en hun acties gecriminaliseerd. Baruch Marzel is een fervente leider van de kolonisten in Hebron. Hij vindt mij een onruststoker die voor lange tijd in de gevangenis thuishoort. “Amro is te slim om zelf daden van geweld te plegen,” zegt hij, “maar hij heeft wel schuld aan het anti-Israëlisch geweld.”

Ik word als een provocateur gezien in de kolonistengemeenschap. “Hij geeft niet om de rechten van Arabieren in Hebron. Hij wil alleen maar vechten tegen de Joden en tegen Israël en gebruikt daarvoor propaganda en leugens.” Marzel beweert dat ook hij de rechten van de Palestijnen steunt om te protesteren, als ze zich maar niet moeien met “het werk van de militaire macht”. Ze willen Hebron ontdoen van gematigde stemmen die oproepen tot vrede en geweldloosheid.

Hoe het proces ook uitdraait, we moeten ons zorgen maken over de toekomst van het geweldloos verzet op de Westelijke Jordaanoever. Hoe wij behandeld worden, is bedoeld om andere Palestijnen de hoop te doen verliezen dat geweldloos verzet effectief kan zijn. Maar het proces is ook net een teken van hoop. Ons werk brengt de Israëlische autoriteiten in verlegenheid, waardoor ze zich genoodzaakt voelen hun acties te rechtvaardigen of zich zelfs te excuseren voor wat in Hebron gebeurt. Ze zien geweldloosheid als een belangrijke bedreiging, misschien zelfs een grotere bedreiging dan de gewelddadige messteken die Israël onlangs hebben geteisterd.

Israël weet heel goed hoe op te treden tegen geweld. Ze reageren terug met geweld en weten goed met hoeveel kracht ze dat moeten doen. Maar Israël heeft de manier nog niet gevonden om geweldloosheid te bevechten. Het stelt de Israëlische autoriteiten voor een groot raadsel.  Dus sluiten ze de leiders van de Palestijnse geweldloosheidsbeweging gewoon op, zodat mensen angst krijgen om mee te doen met geweldloze acties. Ze willen niet weten van burgerlijke ongehoorzaamheid, want ze beseffen dat het de beste methode is om hen te verslaan. Ze willen dat de Palestijnen geweld gebruiken, want dan kunnen ze hen doden.




 Oa gebaseerd op BATYA UNGAR-SARGON
https://www.vice.com/en_us/article/issa-amro-hebron-court-case-israel-nonviolent 

 

take down
the paywall
steun ons nu!