Beste Gwendolyn Rutten
Toen ik vanmorgen uw opiniestuk las, verslikte ik me in mijn thee – ik ben geen koffiepersoon, weet u. Ik kreeg een beetje hoofdpijn. Precies een “bullshitkater”. U bent namelijk niet de enige die PVDA of Comac (waar ik actief lid van ben) reduceert tot communisten. Klasgenoten, vrienden en familie noemen mij plagerig een “communist”. Maar ik ben dat niet. Ik ben een Comac’er. Comac’ers zijn meer dan de karikatuur die u ervan maakt. Wij zijn feministen, pacifisten en vooral filantropen. Zo voeren we mee actie tegen de tampontaks, tegen de TTIP en CETA, voor meer fietsenparking in Leuven, voor het klimaat, voor de zorg- en non-profit-sector, voor vluchtelingen en ga zo maar door. Ik kan er dan wel uitzien als een “gevaarlijke” communist, ik sta voor meer dan dat. Ik sta aan de kant van de mensen, in tegenstelling tot u.
U reduceert PVDA en Comac tot communisme, maar u reduceert communisme ook tot verschillende gebeurtenissen in het verleden. Ik wil deze gebeurtenissen niet goedpraten, maar ik wil u erop wijzen dat er meer rond communisme hangt dan deze gebeurtenissen. Communisme is niet heilig, zoals u aangeeft, maar ik kan dezelfde dingen zeggen over het liberalisme. Zo steunden de liberalen beide wereldoorlogen en praten ze de kolonisatie van Congo goed. De regering van Augusto Pinochet, een liberaal, stond bekend om de hoge werkloosheid, de toename van armoede, haar repressieve karakter en haar neoliberale economische beleid, hetgeen een toenemende sociaaleconomische ongelijkheid bracht. Daarbij hebt u het over armoede in Cuba, maar keek u in ons eigenste Brussel al eens rond? Elke dag slapen er kinderen op straat, in een land als het kapitalistische België.
U stelt communisme voor op de manier dat u het best uitkomt, maar ons wereldbeeld is anders. In Cuba bestaat o.a. gratis gezondheidszorg en gratis onderwijs. Iets waar België nog kilometers ver vanaf staat. U geeft aan dat communisme een gevaar is voor onze vrijheid, maar in mijn ogen is gratis gezondheidszorg en gratis onderwijs meer vrijheid dan ik op dit moment ervaar in België. Zo voel ik me schuldig om de vijftal onderzoeken die ik moet laten doen in het ziekenhuis en die mijn moeder moet betalen. Ik voelde me vorig jaar schuldig omdat ik de verkeerde studiekeuze maakte en mijn moeder hiervoor opdraaide. Om die dagdagelijkse voorbeelden ben ik blij dat er mensen als Hedebouw zijn die deze problemen willen aankaarten in het parlement en op straat.
U hebt het in uw stuk over het feit dat meneer Hedebouw uitgenodigd wordt voor televisieprogramma’s en daar, volgens u, enkel is om zijn “platitudes” te verkondigen, zoals u ze noemt. Dat extreemlinks wel wordt uitgenodigd voor De slimste mens, maar extreemrechts niet. U wordt toch ook uitgenodigd voor televisieprogramma’s om daar uw platitudes te verkopen zonder kritische vraagstelling? Of vergis ik mij? Herinnert u zich bijvoorbeeld deze nog: “Met deze huidige vluchtelingencrisis – en dat is misschien wel het grote verschil met de situatie in de wereldoorlogen – weten we niet hoe lang dit gaat duren” in Van Gils & Gasten eerder dit jaar en “Er is op zich niets mis met ongelijkheid” in Humo. Verder was u in april dit jaar in debat in De Zevende Dag met Peter Mertens over flexi-jobs. Waar blijven dan de vragen naar burn-outs, vragen naar uw relaties met vervuilende multinationals, etc. U zei in dat debat, en dat weet ik nog goed, dat u vaak onder de mensen kwam. Bent u dan ook al eens in mijn vriendengroep geweest, onder mijn mensen? Ik kan u verzekeren dat u op dat vlak in een ivoren toren leeft. Vriendin X moet bijvoorbeeld twee jobs en haar studies combineren om überhaupt dat laatste te kunnen betalen. Vriend Y werkt als interim, omdat hij nog jong is en voor de rest nergens aangenomen wordt. Zijn uren zijn ondraaglijk en weet vaak pas de dag vooraf of hij mag werken of niet. Niet iedereen verdient zoveel als u, weet u.
Als student ben ik blij dat iemand mijn belangen verdedigt in het parlement, met volle passie. Ze worden verdedigd door iemand die past binnen onze ideologie, namelijk iemand die tussen de mensen komt, niet met paardenkleppen naar de wereld kijkt, evenveel belang hecht aan ieder individu en voor alles openstaat.
Met vriendelijke groet
Marte Purnelle
