Vanmorgen op de trein naar het werk zat ik tegenover een dame die zichzelf verstopt had achter een grote zonnebril. De dame zeulde met een grote tas en een preutelend kind, dat ze overigens aanmaande niet zoveel lawaai te maken.

“Maar mama, weet papa dan helemaal niet waar we naartoe gaan?”, vroeg het kind haar moeder, “want hoe kan hij ons anders komen bezoeken”.

Mijn blik dwaalde af naar de dame. Het viel me plots op hoe klein ze zichzelf wel maakte, in de hoop dat ze zo weinig plaats zou innemen dat ze onzichtbaar zou zijn. Die grote zonnebril, die camoufleerde het donkerblauwe, dichtgeklopte en opgezwollen oog.

 En toen overviel het mij weer, de gruwelijke gedachte dat een vrouw eigenlijk nooit écht vrij is, hoe graag we dat anders willen geloven.

 Ettelijke discussies zijn er al gevoerd over vrouwen.

Vrouwenrechten. Verloning van de vrouwen. Uurroosters en aangepaste arbeidsvoorwaarden. Moederschapsverlof. Borstvoedingsverlof. Baaldagen. De lengte van haar rok/jurk, de diepte van haar decolleté. De hoogte van de hak van haar schoen, de vorm van haar laars. De omvang van haar boezem, de indruk van haar billen. De kleur en snit van haar haar en of ze dit nu al dan niet mag/moet bedekken. Of ze nu wel of geen kinderen wil (want ook dàt wordt bepaald VOOR ons, niet DOOR ons!)

 Kijk, ik ben een vrouw van een doorsnee 1.70m. Een weegschaal heb ik al jaren niet meer benaderd, omdat ik wel kan zien aan mijn eigen lichaamsvorm dat mijn ‘body mass index’ boven het ‘doorsnee’ ligt. En ja, ik heb nu eenmaal dikke billen en een behoorlijk derrière, bleke boomstambenen met cellulitis en brede voeten, voetballersknieën en vette spataders, zwabberdonnen van armen en meer rugvet dan goed voor mij zou zijn. En een dubbele kin. Niet echt wat je noemt een ‘beachbody’ dus. Ik ken iedere ronding van mijn lichaam en daar heb ik best vrede mee.

..en het is net dat laatste, wat ‘not done’ is; een vrouw die vrede heeft met zichzelf. Want als tweederangs wezens (als we la zo hoog staan op de maatschappelijke ladder), is zelfontplooiing iets waar wij ons niet mee bezig horen te houden.

 Menig mens vindt het afstotelijk om te zien hoe ‘gracieus’ ik me in bikini beweeg en zou niet liever willen dan dat ik me bedek -zodat zij niet op die lelijke vetkwabben van mij moeten zien terwijl zij zich aan het strand bevinden-.

Menig mens gaapt mij aan als ik met zelfzekere tred de trappen in het station neem richting perron, uitgedost in één van mijn geliefde jurken, mijn ‘onzichtbare’ (lees: mijn broekje in microfibre dat ik draag onder een jurk -in blote benen- om het schuren van mijn billen tegen te gaan) zichtbaar.

 Menig mens oordeelt zo scherp over ‘de vrouw’, dat het als vrouw zo goed als onmogelijk is om vrede te hebben met jezelf. Dat ‘zelfzeker zijn’ zonder meer een streven is op de bucketlist van menig vrouwen.

Ik vraag het me af of er werkelijk een verschil is tussen kledingregeltjes, opgelegd door (mannelijke) aanhangers van ‘een god’ en kledingregeltjes, opgelegd door (vaak ook mannelijke) aanhangers van een mode-guru? Want in beide gevallen wordt er bepaald en bepaal je niet zelf. Alhoewel de illusie in stand gehouden wordt van ‘de vrije keuze’. En doe je dat wel, dat zelf bepalen, wordt je daar hoe dan ook voor afgestraft. Voor nagewezen. Voor uitgefloten. In fact; als vrouw wordt je daar hoe dan ook voor afgestraft. Alsof we zelf te onkundig zijn om te bepalen wat we dragen, hoe we het dragen, wanneer we het dragen.

Korte rok: hoer!
Lange rok: non! Broek: manwijf!
Platte schoenen: niet elegant. We zouden toch beter moeten weten…
Hakken: steltloper! Stel je toch niet zo aan.
Aanspannende kledij: amaai, heb je die daar vetbobbels gezien?!
Losse kledij: tenten zijn om in te kamperen hé!
Bikini: enkel bestemd voor de ranke, slanke deernen. Vrouwen met extra rondingen, worden vriendelijk verzocht die overbodige rondingen zo goed mogelijk weg te stoppen.
Burkini: tsss, weeral eentje dat onderdrukt wordt. Zie je, wat we als vrouw ook denken te kiezen; voor de maatpakheren zal het nooit goed zijn.

En het onderdrukken van mijn seksegenoten, gaat heus veel verder dan enkel haar kledijkeuze. Laat ons dan samen die discussie aangaan. Die strijd. De essentie van ons bestaan, zonder te hervallen in een ‘welles-nietes-spelletje’ dat wederom gedicteerd wordt door onze andere mensgenoten. Want hoe je ’t ook keert of draait; een vrouw wil vooral dat er MET haar overlegd wordt, niet OVER haar.

De dame van vanmorgen had wellicht ook de ‘verkeerde keuze’ gemaakt…

Zolang we niet erkennen dat de wereld geregeerd wordt door een ouwe ventenclub, zal geen enkele vrouw, waar ter wereld, ooit echt ‘vrij’ kunnen zijn.

..en als je mij nu wil excuseren, trek ik graag mijn beha uit om ‘de meisjes’ wat ademruimte te geven en nestel ik mij voor de rest van de dag in mijn sofa.