Wanneer geen doorverwijzing gebeurt, is er ook geen ondersteuning en zal het kind door de mazen van het net glippen tot de situatie escaleert, en het kind zwaar beschadigd is. Dokters mogen zich niet wegsteken achter een gebrek aan draaiboek of protocol.
Als er niet geluisterd wordt
Ik heb zelf een doorverwijzing proberen maken. Het ging over de veiligheid van een kind in mijn omgeving, waarbij ik observeerde hoe het reageerde in een traumatische situatie en bij aankomst van de moederfiguur. Mijn zorg was groot. Ik telefoneerde na overweging naar het weinig-bekende aanmeldingsnummer 1712 om een aanmelding te maken. Daarbij kreeg ik een persoon aan de lijn die weigerde te luisteren naar wat er gebeurd was.
Ook toen ik vertelde dat de politie bij een recent incident aanwezig was, weigerde de dienst te luisteren naar mijn zorgen over de veiligheid van het kind. Hun assessment over kindermishandeling was dus gemaakt zonder naam van het kind, adres van het kind of informatie over de zorg. Vreemd vond ik dat.
Om toch nog te blijven ijveren voor het kind in kwestie ben ik vervolgens naar de politie gegaan. De wijkagent had weet van het incident, maar niet van de aanwezigheid van een jong kind. Deze, in tegenstelling tot de meldingslijn, luisterde wél naar mijn zorgen en observaties. Ik vroeg mijn anonimiteit te beschermen. Vorige week ontmoette ik mensen van de Dienst Pleegzorg. Ze waren op zoek naar iemand in de buurt.
Wiens verantwoordelijkheid?
Gelukkig voor het kind dat bescherming nodig had, kende ik de procedures. Gelukkig voor het kind was ik bereid het risico voor mijzelf te negeren door alles aan de politie te vertellen. Gelukkig werden de agenten in het interventieteam uitgevraagd door de wijkagent en werd het risico voor het kind vooralsnog met succes gemeld aan de dienst voor bescherming.
Elk van deze stappen was noodzakelijk voor dit kind, en elk van de stappen werd hier veroorzaakt door toevalligheid en actie van een gewone burger. Naast de weigering van de Dienst Kinderbescherming te luisteren naar mijn zorgen, had de interventiepolitie immers ook geen melding gemaakt. Nee, zij hadden de aanwezigheid van een kind zelfs niet opgenomen in hun verslag van het incident. Enkel de wijkagent heeft een rol gespeeld in het aanmelden van het reëel risico.
Artsen hebben ongetwijfeld een belangrijke rol in het aanmelden van zorgen over de veiligheid van kinderen, maar zij zijn zeker niet alleen. De andere belangrijke actoren in het veld van kinderbescherming schieten tekort.
Het moet duidelijk zijn: élke burger in de maatschappij heeft een rol, en élke persoon die professioneel in contact komt met kinderen, moet formeel verantwoordelijk worden om hun zorgen te melden. Dan en enkel dan zullen kinderen ook in dit land veilig zijn.
