Je zou denken. Een tweeëntwintigjarige vrouw heeft toch al lang haar diploma secundair onderwijs op zak? Eventueel een hoger diploma? Een tweeëntwintigjarige intelligente vrouw is toch bijna eigenaar van een masterdiploma in een creatieve richting? Ja, zou je denken. Volmondig ja, zou je zeggen.

Maar neen. Deze jonge vrouw is blijven haperen in het secundair onderwijs. 

Mijn jeugd was niet bepaald gemakkelijk: seksueel misbruik, een posttraumatische stress-stoornis, schoolfobie. Enzovoort. Ik begon in een reguliere basisschool: het dorpsschooltje van Zuienkerke. Daarna versleet ik twee überkatholieke scholen, vooraleer ik crashte. Ik was vijftien jaar en werd opgenomen in de kinderpsychiatrie. 

Ik doorliep verschillende instellingen voor kinderpsychiatrie, kreeg verschillende etiketjes op mijn hoofd geplakt. Na mijn crash in het vierde middelbaar, werd een nieuwe school voor me gezocht. Het CLB raadde me aan om toch naar een reguliere school in Brugge te gaan. Maar ik kon niet meer. De faalangst was zo groot, de schoolfobie en posttraumatische stress liepen uit de hand. En ik wou naar het bijzonder onderwijs. Ik snakte er eerder naar. 

Ik had nood aan de rust, aan de aanpassingen, aan de kleinere klasgroepen. Ik durfde me niet meer aan te melden in een reguliere school om me opnieuw het vijfde wiel aan de wagen te voelen. Om opnieuw te voelen welke vreemde eend ik was.

De kinderpsychiater en het CLB ondertekenden het attest, en gelukkig kon ik op 19 april 2010 starten in mijn nieuwe school in De Haan. Een OV4 type 5 school.

Voor het eerst voelde ik me geborgen. Voor het eerst had ik het gevoel dat ik best wel meeviel. Dat ik mezelf niet telkens moest wegcijferen. Eindelijk kreeg ik oog voor de dingen waar ik goed in ben. Plots zag ik dat ik wel talenten bezit. Dat ik niet zo raar ben. Kortom: het bijzonder onderwijs is mijn redding geweest.

Op 30 juni studeer ik af. Dan heb ik eindelijk dat diploma behaald. Na bijna tien jaar knokken. Dit was niet mogelijk zonder het buitengewoon onderwijs. Want eerlijk? De aanpassingen die ik nu krijg, zijn niet mogelijk in een reguliere school. Het begrip en de individuele begeleiding, zijn doorgaans niet van toepassing in een reguliere school. Een ‘gewone’ school kan dit niet aan. 

Inclusief onderwijs is voor mij eerder een beperking dan een verrijking. Op papier klinkt het prachtig. Maar voor mij was het niet mogelijk geweest. En voor de toekomstige jongeren zoals mij ook niet. Het M-decreet is niet gemaakt naar de noden van een kind. Volgens mij is het decreet een pure besparingsmaatregel met een mooie naam. Begrijp me niet verkeerd, ik zou het fantastisch vinden mocht iedereen naar een reguliere school kunnen gaan. Maar ik zie de mogelijkheid niet. 

Mogen er nog buitenbeentjes zijn? Mogen er nog kinderen zijn die moeilijker studeren of zich door omstandigheden echt niet kunnen aarden in een reguliere school? Of moeten we allen hetzelfde zijn? Allen even goed in studeren. Allen even gelukkig? 

En wat met de buitenbeentjes van morgen?