Wie is er eigenlijk nog persoon met een handicap?

Wie is er eigenlijk nog persoon met een handicap?

zaterdag 12 december 2015 17:22
Spread the love

Begin december was het rode-neuzen-dag. Net als Music for Life’s ‘De Warmste Week’ een toe te juichen campagne rond televisie en radio, die een of andere vorm van menselijk lijden wil verminderen. 

Bij de rode-neuzen-dag is dat psychische kwetsbaarheid bij jongeren, bij De Warmste Week draait alles rond ‘iedereen zorgt voor iedereen’. Bakken, sporten, zingen, schrijven, lezen, kopen, … allemaal voor het goede doel … niemand kan daar tegen zijn. Zeker niet omdat ook mantelzorgers in beeld komen, en daarnaast wordt getoond hoe ook mensen met een (vult u de term maar in) creatief en vitaal uit de hoek kunnen komen. Al dan niet met begeleiding, hulpverlening en/of zorg.

Alleen … wat een verschil als je dit vergelijkt met de berichtgeving rond de ‘internationale dagen’ van de Verenigde Naties. Waarop ook aandacht wordt gevraagd voor kwetsbare mensen in de samenleving.

Zo was er twee dagen terug nog de Internationale dag voor personen met een handicap. Wat, denkt u als lezer met een (kies maar een term), wat een stigmatisatie! Spreken we in 2015 dan niet over mensen met een beperking? En om wie gaat het dan precies? Wie associeert zich tegenwoordig nog met dat blauwe teken met een rolstoel in het midden? Mensen met een hulpmiddel misschien? Of anderen die handicap tot dat hulpmiddel veralgemenen?

In het straatbeeld lijken het vooral nukkige, vaak half verdoofde, mopperende ouderen zonder duidelijk zichtbare beperkingen (tenzij dan hun aftakelingsproces). Die dat blauwe symbool net niet op hun auto hebben laten schilderen of ermee zwaaien op familiefeesten (of naar wie er niet afgetakeld uit ziet als persoon met een handicap). Ze komen samen met een politicus in beeld, terwijl ze een station of overheidsgebouw testen op fysieke toegankelijkheid, maar zwijgen over alle andere vormen van toegankelijkheid. Of ze komen nu en dan eens in het nieuws als ze met vlag en wimpel betogen voor meer middelen, mensen en mondigheid.

Logisch dat de populaire pers op zo’n dag bericht dat de politie op 3 december extra waakzaam zal zijn dat er geen ‘valse gehandicapten’ die ‘onze‘ blauwe plaats inpikken. De rest van het jaar laten ze dat eerder blauw-blauw, lijkt het. Elders lees ik dan weer dat er ‘meer geld’ zal vrijgemaakt worden voor ‘invaliden, mindervaliden en zwaar zieken’.

De iets ernstiger pers bericht over mensen met een handicap die willen werken maar niet weten hoe dat te doen. ‘Door hun handen te gebruiken’, klinkt het elders op een forum van reacties op krantenartikels. Samen met sommige federale ministers stellen ze in vraag of het wel echt gaat om mensen met beperkingen. Of gewoon mensen die ontevreden zijn over hun van nature toegewezen maatschappelijke status? ‘Ook wij hebben onze problemen’, klinkt het.

Natuurlijk mag mediamie Marieke Vervoort op zo’n dag niet ontbreken. Die wint uiteindelijk toch De Vlaamse Reus. Geen prijskonijn, wel een prijs voor sportverdiensten. “Fijn om niet meer in een apart hokje te zitten”, is haar reactie. Ook zij is of voelt zich geen persoon met een handicap, wel een rolstoelatlete, dle lijdt aan een spierziekte. De medische term wordt er voor de liefhebbers in de pers nog eens bij vermeld: degeneratieve myelopathie (wat dat ook moge betekenen) 
 
Intussen warmen de filantropen en politici zich op voor de Warmathon. Of nestelen ze, de mensen met minder sportief bloed maar wel sociale aanleg, zich in hun zetel met koekjes en cakejes van het goede doel, en een glas Fair Trade wijn, om de GRIP-brochure over het VN-verdrag, ‘Ja zeggen, Ja doen’ te lezen.
 
Of ze lezen dit artikel. Geschreven door een ‘echte’ persoon met een handicap die zich als medioor nog associeert met het woord ook. Een uitstervend ras, me dunkt.

take down
the paywall
steun ons nu!