In 2002 was de Turnhoutsebaan in Borgerhout het centrum van de wereld, voortgaand op wat Belgische en internationale media berichtten. Vandaag staat Molenbeek in the picture, met de rue Ribaucourt, de Gentse Steenweg, de kanaalzone.

Remember? Toen was er de moord op Mohamed Achrak, de reacties hierop op straat, de charges van de politie, de beelden van de confrontatie van Dyab Abou Jahjah van AEL, de Arabisch-Europese Liga, en de korpschef van de politie, Luc Lamine, de controles op racisme bij de politie door AEL. Alles zo goed als live uitgezonden.

Ook nu weer grote media-aandacht kickend op het sensationele, ook nu weer stoere taal van politici, ook nu weer drastische voorstellen voor maatregelen om radicalisering aan te pakken.

Maar… als men in 2002 de woorden van Dyab Abou Jahjah (en anderen) ernstig genomen had en discriminatie en achterstelling had aangepakt,
als men een politiek gevoerd had van solidariteit met onderdrukte en gekoloniseerde volkeren wereldwijd (waaronder de Palestijnen),

… zodanig dat jonge allochtonen een toekomstperspectief in hun leven hebben,

… dan zouden vandaag moslims uit Molenbeek (en elders) niet radicaliseren en aanslagen gepleegd hebben, zouden we vandaag het niveau van terreurdreiging niet moeten verhoogd hebben, zouden we geen uitzonderingstoestand in Brussel moeten creëren.

Soldaten op straat, evenementen afgelasten, metro en winkelstraten sluiten, even goed als de-radicaliseringsprogramma’s geven een vals gevoel van veiligheid en verergeren zelfs de situatie want de moslimbevolking wordt steeds meer gestigmatiseerd en terroristen worden er niet door afgeschrikt.

Alle mensen een perspectief bieden op een menswaardig leven, en alle discriminatie, racisme, kolonisering aanpakken, is de enige maatregel, de enige radicale maatregel, die vandaag moet genomen worden.

?#?BestrijdDeOorzaakNietDeSymptomen?
?#?GeenVredeZonderRechtvaardigheid? ?#?NoJusticeNoPeace?
?#?TerrorismeHeeftGeenReligie?
?#?GeenIslamofobie?