Over werkende moeders en thuisblijvende ouders

Over werkende moeders en thuisblijvende ouders

maandag 29 juni 2015 13:12
Spread the love

Een moeder die in dienstverband werkt, is goed voor de ontwikkeling van de kinderen. Dat kopten zo ongeveer alle media in binnen- en buitenland na een studie die door Harvard University werd uitgevoerd. Want, zo bleek uit het onderzoek, dochters van werkende moeders hebben meer kans op hoger loon, een hogere functie en hebben meer man/vrouw gelijkheid in hun relatie. Dus, zo schreven alle media, voel je maar niet schuldig en ga met een gerust hart naar je werk. Of sterker nog: ga werken om je kinderen niet tekort te doen.

Alleen… is het allemaal wel zo zwart-wit als gesteld wordt?

Laten we even kijken naar de parameters die gebruikt werden voor het onderzoek. Op het eerste zicht lijken die vooral objectief te zijn. Maar als je van dichterbij gaat kijken en even kritisch nadenkt, is de vraag vooral: zijn een hoger loon en een hoge functie wat geluk bepaalt? Zijn dit parameters om te bepalen of een kind uitgroeit tot een evenwichtige volwassene? Mijn kritische geest zegt van niet. Behalve de relatiestatus, werden enkel materiële zaken onderzocht. En zegt het spreekwoord niet dat geld niet gelukkig maakt?
Behalve de materiële kwestie, rijst ook nog de vraag: waar komt die hoger loon en de hogere functie vandaan? Want een gezin met twee werkende ouders heeft nu eenmaal meer middelen voor goed onderwijs dan een gezin met maar één inkomen. Dus zijn de resultaten dan al niet bij voorbaat gekleurd?

Interessanter zou het geweest zijn als ze zouden onderzocht hebben of de kinderen van werkende moeders gelukkig zijn. Wat hun band is met hun ouders. Of ze in staat zijn om met een open en kritische geest naar het leven te kijken, en ga zo maar verder. 

In het leven van een kind is het eerste levensjaar ongelofelijk belangrijk. Het eerste levensjaar legt de basis voor de psychische gezondheid van het kind de rest van zijn leven. Voor die goede basis heeft een baby een aantal dingen nodig: één vaste verzorger (uitgebreid naar 2 tot 5 mét die vaste verzorger in de buurt wanneer ze groter worden), veel lichaamscontact en dat de noden van de baby voldaan worden (getroost als hij huilt, eten als hij honger heeft, schone luier, etc).

In een ideaal scenario voor de baby is die ene vaste verzorger zijn moeder. Die heeft de voeding voor handen. Zij wordt geholpen door de vader en een aantal andere mensen uit haar netwerk (grootouders, tantes, vrienden). Het kind wordt met andere woorden bij het groter worden ook verzorgd door andere mensen, maar zodra de baby ook maar één kik geeft, wordt hij terug aan de moeder gegeven zodat zij hem kan voeden of troosten. (voor wie hierover meer wil lezen, dit boek en onderzoek is de moeite: http://www.pinterandmartin.com/a-baby-wants-to-be-carried.html)

Maar dat is een ideaal scenario en het is helaas voor veel gezinnen in onze huidige maatschappij niet haalbaar. Er wordt verwacht dat als je een goed diploma hebt, dat je dan voltijds gaat werken. Dat je je kind op de leeftijd van twaalf weken achterlaat bij de opvang, die – hoe lief en hoe goed ze ook mogen zijn – eigenlijk volslagen onbekenden zijn voor de baby. 
Kies je ervoor om niet voltijds te werken? Dan heeft dan financiële gevolgen, is het nog maar de vraag of je gezin rondkomt, je pensioen verliest pensioenrechten en als je je job verliest heb je nog amper wat over aan uitkering. Geen wonder dat zo weinig mensen hier voor kiezen. 
Daarnaast hebben veel moeders ook de nood om zichzelf te ontplooien, om te gaan werken. Wat uiteraard een goede zaak is, die we niet uit het oog mogen verliezen.

Zou er geen compromis kunnen zijn tussen dat ideale scenario voor een kind en een moeder die kan en wil werken? Volgens mij is dat zeker mogelijk. 

Wat denk je bijvoorbeeld van standaard een jaar thuisblijven bij je baby? In een aantal landen gebeurt dat al. En wat zie je? Die moeders ontplooien zich ook, samen met hun baby. Ze bouwen een netwerk op van moeders die ook thuis zijn, er zijn mamameets, moeders steunen elkaar, helpen elkaar. Je vervelen tijdens dat jaar thuis? Nee, hoor, eerder genieten van je kind en van de mogelijkheid om het eerste jaar helemaal mee te maken. 
Voor de arbeidsmarkt heeft dat ook voordelen. Want een vervanging van drie maanden regelen of eentje van een jaar, dat scheelt heel veel voor een werkgever én voor de vervangende kracht. In drie maanden tijd leer je een job niet volledig kennen. Tegen de tijd dat je vervanger ingewerkt is, kan hij alweer vertrekken. Niet echt rendabel voor werkgevers en voor de vervangende kracht helemaal niet, want drie maanden ervaring, dat telt niet mee op de arbeidsmarkt.

Opvangmogelijkheden in bedrijven. Wow, dat klinkt extreem. Maar is het zo extreem? Het is vooral een kwestie van omdenken. De kinderen (van één jaar of ouder dus) zijn kort bij de ouders waardoor deze zich geen zorgen moeten maken over op tijd vertrekken om de files voor te zijn. Als er iets is, kunnen ouders meteen komen om hun kind te helpen. Dat is tijdens de uren van de werkgever, ja, dat klopt. Maar wat is het meeste waard? Die paar minuten per dag dat een ouder bij zijn kind is om het te troosten/voeden/hallo te zeggen? Of een werknemer die gemotiveerd en loyaal is aan je bedrijf?

Steun voor een partner die besluit thuis te blijven voor de kinderen. Dit is geen schande. Van je kinderen je hoogste prioriteit maken is niet flauw of zwak. Het is net mooi, want zo investeer je in de toekomst. Dat zou gesteund moeten worden in plaats van uitgelachen. Een vader die voor zijn kinderen kiest. Een moeder die aan de schoolpoort wil staan in de namiddag. Momenteel komt deze keuze neer op een keuze tussen je kinderen en de financiën van je gezin rondkrijgen. En dat is eigenlijk Sophie’s choice. Er bestaat geen manier om hierbij te winnen. Dat is niet alleen heel erg jammer maar ook nog eens een beperking op onze vrijheid.

Tot slot: wil ik met dit betoog werkende moeders een schuldgevoel aanpraten? Nee. Helemaal niet. Maar ik wil ook niet zeggen dat afwezige ouders voor een kind zo rooskleurig en fantastisch is als deze studie aangeeft. Laten we daar bij stilstaan en nadenken over oplossingen…

take down
the paywall
steun ons nu!