Honderd jaar geleden lieten naar schatting ongeveer een miljoen (anderhalf miljoen volgens de Armenen) Armenen het leven toen ze werden verdreven van hun land in Anatolië. Dit leed heeft de lokale Armenen destijds verenigd om wraak te nemen op het land en het volk dat hen verdreef. Aanslagen en moordpartijen volgden elkaar op,  zowel op als door Armenen.
In het huidig Armenië, dat opgericht werd in 1920, heeft de Armeense genocide de Armenen verenigd in een nationaal bewustzijn dat er eerder niet was, want ze waren Ottomanen. De genocide beteende een mijlpaal in de geschiedenis van een heel oud volk. Maar de erkenning van de Armeense nationaliteit zoals we die nu kennen is ontstaan na de genocide.
Elke jaar op 24 april komen duizenden Armenen bijeen in Jerevan, om een mars te houden naar het nationaal monument Tsitsernakaberd. Ze leggen er samen bloemen neer rond de eeuwige vlam, een vlam die de Armenen eeuwig zal verenigen.
De Turken houden gelijkaardige herdenkingen die te maken hebben met deze periode, één in Sarikamis en één in Canakkale.
In Sarikamis stierven er rond de 20.000 (90.000 volgens de Turken) soldaten door de kou, op weg naar een oorlog tegen de Russen en saboterende Armenen. Elke jaar verenigen honderden Turken zich in de bergen in Sarikamis om er door de sneeuw en de kou te trekken, om zich even een oude soldaat te wanen, om zich te verenigen met hun geschiedenis.
In Canakkale lieten 90.000 (de verhalen hebben het over 250.000) Turken het leven. Ook deze strijders voor het vaderland worden elke jaar in binnen- en buitenland herdacht met zang, verhalen en theater.
De Armeense lobby heeft De Grote Ramp internationaal doen erkennen als genocide en richten overal ter wereld monumenten op ter nagedachtenis van hun overledenen, plekken waar ze samen kunnen komen om hun leed te delen.
Ook de Turkse lobby komt geregeld samen, als reactie op de Armeense lobby, om de genocide te ontkennen, hun versie te vertellen en hun leed te herdenken.
Er zijn weinig dingen die bijna alle Turken verenigen, van politiek links tot rechts, atheïstisch tot islamistisch, jong en oud, man en vrouw: de Armeense genocide verenigt de Turken en doet al hun verschillen vergeten.
Armeen of Turk of geen van beide, de Armeense genocide verenigt. 100 jaar geleden, nu en waarschijnlijk nog honderden jaren later zal ze nog mensen verenigen. En als nu eens alle mensen zich verenigden rond het feit dat je geen mensen mag onthemen en de ontheemden moet opvangen, zouden er zich dan nog groepen mensen verenigen?