Een Rerum Novarum voor Nel
Opinie - Femma

Een Rerum Novarum voor Nel

54.000 mensen, voornamelijk vrouwen, rekenen op een inkomensgarantieuitkering ofte IGU. Niet omdat zij niet willen werken, wel omdat de arbeidsmarkt en onze beleidsmakers hen in de steek laten. Femma trekt aan de alarmbel.

woensdag 13 mei 2015 15:26
Spread the love

1891. Leo XIII publiceert ‘Rerum Novarum’. Het is een encycliek over het arbeidersvraagstuk, en dus over de armen en de verschrikkelijke toestand waarin de industrialisatie vele mensen had gebracht. Vanuit verontwaardiging en sociale bewogenheid roept de paus op tot sociale actie. 



Victoire Cappe en Maria Baers

Ook
ene Maria Baers uit Antwerpen ziet de vreselijke gevolgen van de
industrialisering voor het arbeidersmilieu. In 1908 engageert ze
zich in de lokale vrouwenwerking van de Sint-Michielsparochie in
Antwerpen. Daar doet ze syndicale ervaring op in drie verschillende
vrouwenvakbonden: de vakbond van de naaldwerksters, de vakbond van de
bedienden en de vakbond van de fabrieksarbeidsters.

Maria
Baersveroordeelt
resoluut de armoedige leef- en werkomstandigheden van de
arbeid(st)ers. Baers is niet tegen vooruitgang, maar ze wil dat de
welvaart gedeeld wordt.

Maria
Baers vindt dat iedere vrouw moet kunnen werken, in goede
arbeidsomstandigheden die rekening houden met specifiek vrouwelijke
noden, tegen eenzelfde loon als mannen, en vaak ook in dezelfde
beroepen als mannen. Baers zet zich heel haar leven in om de positie
van de vrouw te verbeteren.

Om
haar idealen te verwezenlijken richtte Maria Baers in 1920 onze
vrouwenbeweging op.

Nel

Bijna
59 is ze, met een opleiding secretariaat-talen. Perfect drietalig.
Indertijd thuis gebleven om voor de drie kinderen te zorgen. In
onderlinge afspraak met de echtgenoot. Alles ging goed, tot hij haar
èn de kinderen verliet. Daar stond ze: 34 jaar, drie kinderen, twee
leningen, geen werk.

Nel
zocht en vond werk. Ze wilde niet bij de pakken blijven zitten.

‘Ik
kon aan de slag bij Delhaize, als verkoopster. Maar de combinatie met
mijn gezin was een hel. Een degelijke kinderopvang kon ik niet
betalen.’

Een
switch richting onderwijs bracht (tijdelijk) soelaas. Nel vond werk
als onderhoudskracht in een school. Op haar 50ste kreeg ze
gezondheidsproblemen, wat leidde tot ontslag. Na 12 jaar trouwe
dienst.

De
periode van het interimwerk brak aan.

‘Met veel tijdelijke contracten en drogredenen om me toch niet vast
te moeten aannemen. Op een normale werkloosheidsvergoeding kon ik in
de periodes zonder werk door die slechte contracten niet rekenen.’

Nu
werkt Nel terug in een school. Ze verzorgt er de voor- en de
naschoolse opvang. 19 uur per week, 800 euro per maand. De
inkomensgarantie-uitkering (IGU) zorgde tot vorig jaar voor een
aanvulling tot 1.300 euro per maand. Nu is dat nog 1.100 euro. En de
regering is van plan om nog verder in de IGU te snoeien ‘om mensen
aan te zetten om te werken’.

‘Ze
nemen me mijn waardigheid en motivatie af’, zegt
Nel. ‘Wat willen onze beleidsmakers eigenlijk? Dat we gaan werken
in het zwart? Dat we gaan thuisblijven? Knippen in de IGU is
ondoordacht en kort door de bocht. Ik wil voltijds werken maar ik wil
waardig werk voor een waardig loon. Daar moeten ze werk van maken.’

Volgend
jaar wordt Nel 60. ‘Ik zou het graag wat makkelijker hebben, maar
ik sta met mijn rug tegen de muur. Ik ben alleenstaande zonder
financiële armslag. Ziek worden is geen optie. Grote kosten kan ik
niet opvangen. Daarom overweeg ik om mijn huis te verkopen’.

Nel
is niet de enige. 54.000 mensen,
voornamelijk vrouwen, rekenen op een IGU. Niet omdat zij niet willen
werken, wel omdat de arbeidsmarkt en onze beleidsmakers hen in de
steek laten.

Het
werk van Maria Baers is nog lang niet af.

take down
the paywall
steun ons nu!