Hoewel het blijft weergalmen dat de moslims niet openlijk afstand nemen van de aanslag in Parijs, werd vanuit de moslimwereld een duidelijk signaal gegeven.De aanslag werd ten strengste veroordeeld. Verschillende islamitische landen en belangrijke instellingen, waaronder de Arabische Liga, de Al-Azhar universiteit, de Franse Moslimraad, de Belgische Moslimexecutieve en anderen betreuren en verwerpen de aanslag.
De media speelt een belangrijke rol in de overmatig negatieve presentatie van allochtone minderheden en moslims, die meestal aan elkaar worden gelijkgesteld. Wanneer het over moslims gaat, lijkt het of we door eenzelfde culturele bril naar de feiten kijken. Vooral na 11 september heeft de nuance geen kans meer en is de tendens om over moslims te berichten in een specifieke, voorbehouden vocabulaire opmerkelijk. De aanslagen van 9/11 werden bijvoorbeeld in een strak religieus kader geplaatst door ze te omschrijven in termen van “de heilige oorlog” en “een strijd tegen het Westen”. Op die manier werd het idee van de botsende beschavingen naar voor geschoven en het idee dat het Amerikaanse, buitenlandse beleid mede aan de basis ligt van 9/11 verdoezeld. Het is daarom niet onbelangrijk dat we ook bij deze aanslagen in Parijs niet uit het oog mogen verliezen dat het geen religieuze strijd is van de islam tegen het westen, maar eerder één van politieke aard.
Zolang moslims in Europa geen stem hebben in het politieke systeem, blijven de stereotypen bestaan en zullen deze de boventoon voeren in het publieke debat. Degenen die de verdeel- en heerspolitiek in ons land voeren, zijn ook niet van goede wil om positief bij te dragen aan het debat. Bart de Wever, onze Antwerpse burgemeester, stelde de Belgische moslimgemeenschap zelfs verantwoordelijk voor de wandaden van IS, “de moslims moeten zich openlijk distantiëren”, luidde het. Terwijl het geweld van IS voornamelijk de moslims treft. De Belgische joodse gemeenschap kan toch ook niet verantwoordelijk worden gesteld voor de criminaliteit van de Israëlische politiek?
Het is frappant om vast te stellen dat wetten, die er zijn gekomen om tot deugdelijkheid aan te sporen in de samenleving, instrumenten zijn geworden die haat en onverdraagzaamheid in de hand werken. Misschien moeten we toch sleutelen aan deze “vrijheid”, die meermaals foutief wordt ingezet. Om de vrije meningsuiting te eerbiedigen, moet deze worden losgemaakt van groepsspecificiteit en concreet worden toegepast. Het is verontrustend te merken dat deze vrijheid wellicht niet voor iedereen geldt, wanneer de Antwerpse politie binnenvalt bij jongeren in Antwerpen omwille van een mening op Facebook over de aanslag in Parijs. Maak deze tot een vrijheid van iedereen of ontneem ze aan iedereen.
