Onderzoek
door de universiteit van Cambridge (het Amerikaanse Cambridge,
Massachussets) toont aan dat vervuiling met industriële zuren het
kalkniveau in het water sterk heeft doen dalen. Dat is nefast voor
het hudige plankton van de familie der Daphniidae die het ecosysteem
nu reguleren, maar die kalk nodig hebben voor hun uitwendig skelet.
Hun
plaats wordt in snel tempo ingenomen door ander plankton, van de
geleiachtige ongewervelde soort Holopedium gibberum, die zonder een
uitwendig skelet veel minder kalk nodig heeft. Men zou ze ook piepkleine
‘watervlooien’ kunnen noemen. Deze naam is echter misleidend, omdat het geen vlooien zijn maar piepkleine kreeften. (Plankton is een
verzamelnaam van meerdere soorten, die gemeen hebben dat
ze niet zelfstandig zwemmen en slechts ‘drijven’. Plankton is zeer belangrijk
voor de voeding van vele vissen en voor de natuurlijke zuivering van
water, nvdr).
In
de voorbije dertig jaar is Holopedium in de Canadese meren explosief
toegenomen, vooral in de provincie Ontario. Dat is slecht nieuws voor
het ecosysteem, omdat de kans bestaat dat de hele voedselketen erdoor
ontregeld wordt. Bovendien dreigt de blubber filtersystemen te
verstoppen en zo de drinkwatervoorziening in gevaar te brengen.
“Omdat
het kalkniveau daalt, doet de stijgende concentratie van deze gelei
in het midden van de meren het transport van energie en
voedingsstoffen in de hele voedselketen dalen”, zegt Andrew
Tanentzap, medeauteur van de studie in Proceedings of the Royal
Society B . “Dat zal de winning van drinkbaar water
bemoeilijken.”
Klimaatverandering
Uit
onderzoek van sedimenten blijkt dat Holopedium rond 1850 begon voor te komen, precies gelijklopend met het begin van de industrialisering
van de regio. Het is pas sinds de jaren 1980 dat het proces
echt versnelde. “Het kan mogelijk duizenden jaren duren voor het
kalkniveau in de meren opnieuw op zijn historische peil is”, zegt
Tanentzap.