In Vlaanderen moet
22% van de eenoudergezinnen – die voor 80% bestaat uit moeders met kinderen –
rondkomen met een inkomen onder de armoedegrens. Van de leefloontrekkers
is 57,4% vrouw. In 1982 was 18% van de thuislozen in Vlaanderen vrouw, in 2012 was
dat aantal opgelopen tot 41%

Vrouwen zijn in
sterke mate afhankelijk van het inkomen van andere gezinsleden. Op basis van hun
eigen inkomen, belandt liefst 36% van de vrouwen onder de armoedegrens (bij
mannen is dat 11%).

59% van de gepensioneerde
vrouwen moet het rooien met minder dan 1000 Euro/maand tegenover 33% van de
mannen.

Men heeft de mond
vol over kinderarmoede, maar vergeet dat kinderen arm zijn wanneer hun ouders
in armoede leven.

Vooral in tijden van crisis
worden er maatregelen genomen die vrouwen straffen voor hun zwakkere positie op
de arbeidsmarkt, een positie die hen bovendien wordt aangewreven. “Vrouwen
moeten maar meer werken.”

Dat vrouwen zoveel
makkelijker in de armoede belanden heeft alles te maken met het simpele en
onontkoombare gegeven dat zij nog steeds instaan voor het gros van de zorgtaken.
Zorg voor kinderen, zorg voor zieke of hulpbehoevende familieleden, engagement
op school en in verenigingen.

Ondanks de talloze
aanmaningen om vooral voltijds aan de slag te gaan, werkt maar liefst 45 % van
de vrouwen deeltijds. Niet omdat ze lui zijn. Niet omdat ze de hele dag
cupcakes bakken of shoppen. Maar omdat ze zorgen. Voor hun kinderen (voor wie
er in de grote steden niet eens een betaalbare plaats is in de kinderopvang),
voor zieke ouders of familieleden (die intussen op een wachtlijst staan).

De waardering voor
die zorg is ver te zoeken in een samenleving waar productiviteit en economische
groei centraal staan. Dat blijkt ook uit de ridicule lonen waar
bejaardenverzorgsters, kinderverzorgsters en schoonmaaksters mee moeten
rondkomen, niet toevallig beroepen waarin bijna uitsluitend vrouwen actief
zijn.

Stel u een
samenleving voor waarin er niet meer wordt gezorgd. Waar we enkel nog
produceren en consumeren. Waarin alles wat geen economische waarde heeft, wordt
gereduceerd of afgevoerd. Getuigt het niet van een zorgwekkende
onverschilligheid om uit te gaan van een socio-economisch model dat zijn
kwestbaarste leden onderbrengt in tehuizen en opvangcentra?

Ons land bengelt
onderaan de Europese lijst wat de duur van het bevallingsverlof betreft. Het
tijdkrediet dat mensen in staat stelt om voor zieke ouders of kinderen te
zorgen staat momenteel ter discussie.

De leefbaarheid van dit land is deels
te danken aan talloze vrijwilligers die maatschappelijk relevant, maar
onbezoldigd werk uitvoeren. Werk dat zonder vrijwilligers niet gebeurt, omdat
het economisch niet rendabel is.

Als we met z’n allen massaal en zo lang mogelijk voltijds aan de slag moeten,
waar is dan de ruimte voor sociaal engagement, voor familiezorg, voor
opvoeding? Moeten we echt kiezen tussen welvaart of welzijn?

Een samenleving is maar zo beschaafd
als de manier waarop ze omgaat met de noden van haar kwetsbaarste leden. Een
warme en sociale samenleving ziet en erkent die noden, en biedt respect en ruimte voor zorg.

Zorg is dan ook
geen vrouwenzaak, maar een zaak van ons allemaal.

Laten we ons niet
neerleggen bij economische dictaten die over de noden van individuen
heenwalsen, maar een pleidooi houden voor meer zorg, zorg voor en door iedereen. We zullen er collectief beter
van worden.