Geachte
minister-president Bourgeois,
Geachte
minister Crevits,
Geachte
mevrouw Verdyck,
Geachte
mijnheer Boeve,

Allereerst
begrijp ik dat er in het onderwijs bespaard zal moeten worden. Het
modewoord kan immers ook in onze sector niet achterwege blijven.
Bovendien is het zelfs gemakkelijk om leerkrachten 22 lesuren les te
laten geven voor hetzelfde geld. De gemiddelde Vlaming vindt
waarschijnlijk toch dat daar nog best wel een aantal uren kunnen
bijkomen.

In
de praktijk komen veel leerkrachten, ook masters, daar al aan en
worden zij daar via het systeem van plage-uren niet extra voor
betaald. Dat die onbetaalde plage-uren er zijn, is ook niet meer dan
logisch. In het geval dat er nog pakweg vijf lesuren aardrijkskunde
over zijn als iedere leraar zijn lessenpakket vol is, worden die
onder hen verdeeld omdat het vrij onwaarschijnlijk is dat iemand
slechts vijf lessen wil komen geven.

Met
de eventuele invoering van de ’22-lesurenweek’ zal dat probleem
blijven bestaan, waardoor het kan dat sommige leerkrachten onbetaald
tot vier lesuren per week extra zullen moeten presteren dan in een
’20-lesurenweek’. Het verhaal van ‘maar een of twee lesjes meer’
klopt dus niet.

Veel
leerkrachten zullen waarschijnlijk wel zeggen: ‘zo een lesje, dat kan
er nog wel bij’. Maar wat bij de meesten van ons echt wel steekt, is
dat er van planlastvermindering voor de zoveelste legislatuur op rij
geen sprake is. Door alle partijen wordt al jaren erkend dat de
planlast een van de grote oorzaken is van de schooluitval van jonge
leerkrachten. Deze maatregel zal het voor jonge leerkrachten
uiteraard niet gemakkelijker maken, integendeel. Al jaren aan een
stuk wordt er betere begeleiding en minder planlast beloofd, maar al
evenveel jaren komt er alleen maar werk bij.

Het
grootste en voor mij als beginnende leerkracht ook
meest angstaanjagende gevolg is het verlies van naar schatting
1500 jobs. Dat zijn dan nog niet eens de pessimistische
schattingen. Ik sta nu in mijn vierde schooljaar en in mijn derde
school. Voor andere mensen, onder wie mijn naaste familie, is het
zeer vreemd dat ik als jonge leraar van geluk mag spreken dat ik al
na vier jaar fulltime werken uitzicht had op iets meer
werkzekerheid. Ook dat vooruitzicht wordt nu met dit besparingsplan
volledig op de helling gezet, net als voor zo’n 1499 andere jonge en
minder jonge collega’s. In plaats van twee lesuren meer, zullen wij
twintig lesuren minder les geven. En, voor de gemiddelde Vlaming: als
we werkloos zijn, hebben we geen vakantie.

Wat
mij vorige vrijdag, bij het horen van het nieuws, nog het meest pijn
deed, was het ondubbelzinnige ‘oké’ van de onderwijskoepels. Die
organen, die toch ook zouden moeten ijveren voor hun leraars, lieten
zonder enige vorm van gêne de gifbeker aan zich voorbijgaan en
presenteerden hem volledig aan hun leraars. Ironisch genoeg
organiseert het GO! op 10 oktober tijdens de lesuren een feest voor
haar 25-jarig jubileum waar alle leraars op zijn uitgenodigd.

Ik
zal daar niet zijn. Ik geef vrijdagnamiddag les. Dat doe ik graag.
Voor zo lang ik nog kan.

Met
vriendelijke groeten,

Vincent
Stockx

Deze open brief stond, tussen die van andere collega’s, ook in De Morgen.