Twee crisissen, Oekraïne en
Palestina, het is uiterst boeiend en leerrijk om te zien hoe de EU
daar mee omgaat. Zeker als men in het achterhoofd houdt wat de EU
beweert te zijn, een organisatie voor vrede, democratie, vrijheden,
welvaart, vooruitgang en dies meer.

Al direct is duidelijk dat de
aanpak van de twee dossiers totaal verschillend is en dat de EU alle
begrip heeft voor moord en destructie door zijn bondgenoten en dat
hun oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid van geen tel
zijn.

Woensdag 16 juli 2014 was er
een Europese Raad onder voorzitterschap van Herman Van Rompuy, met
hoog op de agenda Oekraïne en de crisis rond Gaza. Op de bijeenkomst
werden nieuwe sancties tegen bepaalde Russische staatsburgers en
tegen Rusland aangekondigd.

De volgende dag gaf Van Rompuy
in een commentaar voor de televisie een rechtvaardiging voor die
maatregelen. De Europese president zei dat die bedoeld zijn “om tot
een politieke oplossing” te komen in de kwestie van de annexatie
van de Krim door Rusland en van de Russische steun voor de
separatistische rebellen in het oosten van Oekraïne.

Rusland doet nu immers “te
weinig”, aldus de Europese president. Israël, dat al bijna 23 jaar
tegen zijn zin met de Palestijnen onderhandelt en die
onderhandelingen dus vakkundig saboteert, kreeg geen enkele sanctie
opgelegd voor zijn gebrek aan vredeswil en voor zijn terreurbewind
tegenover de Palestijnen.

Rusland krijgt er van langs
voor zijn steun aan de rebellen in Oekraïne, maar zowel de VS als de
EU hebben fortuinen – er is sprake van 5 miljard dollar van de VS
alleen al – in Oekraïne gepompt om mensen te kopen voor een –
succesvolle – revolutie tegen een regime, dat na democratische
verkiezingen aan het bewind was gekomen, maar in westerse ogen te
veel rekening hield met zijn grote buur Rusland.

Tegen het geweld van de
pro-westerse betogers, moord en brand inbegrepen, werd van westerse
kant nooit geprotesteerd. Integendeel, de liberale fractieleider in
het Europees Parlement, Guy Verhofstadt, ging dat in de schaduw van
extreemrechtse gewelddadige elementen nog aanmoedigen op het
Vrijheidsplein in Kiev. Nu is Oekraïne in handen van ondemocratische
pro-westerse oligarchen, maar verzet daartegen is voor het Westen
anathema.

Westerse invloedssfeer

In die hele Oekraïense kwestie
gaat het niet om “democratie” en “vrede”, maar om de verdere
uitbreiding van de westerse invloedssfeer naar de grens met Rusland
toe. Rusland wordt, ondanks het einde van de Koude Oorlog, en de
opheffing van de Sovjet-Unie, nog altijd als een vijand beschouwd. Het
is immers een groot en machtig land, een mogelijke bedreiging dus
voor de westerse hegemonie.

Na de opheffing van de
Sovjet-Unie beloofden de Amerikaanse president Bill Clinton aan
Russisch president Gorbachov dat ze geen uitbreiding van hun macht in
de voormalige Oostbloklanden nastreefden, een belofte die al snel
werd gebroken. In versneld tempo werden de meeste van die landen
binnen de EU en de NAVO gehaald.

Provocaties bleven niet uit. Zo
patrouilleren NAVO-gevechtsvliegtuigen volgens een beurtrol – ook
België neemt daar aan deel – langs de grenzen van de Baltische
staten met Rusland zonder dat er daar van enige Russische dreiging
sprake is. Bovendien begon men in Oostbloklanden met bouwwerken voor
een antiraketsysteem.

Officieel was dat om de
dreiging van “Iraanse raketten” tegen te gaan, maar er is niemand
die deze uitleg gelooft. Verder werden er zogenaamde “bloemenrevoluties”,
zoals de “rozenrevolutie” in Georgië, georganiseerd om
pro-westerse politici aan de macht te helpen.

Ook werden er al kort na de
opheffing van de Sovjet-Unie, toen de relaties tussen Moskou en het
Westen goed waren, westerse economen naar Rusland gestuurd om de
economie daar van een communistisch naar een kapitalistisch systeem
te helpen omschakelen. In feite moesten ze de economie vernietigen,
de industrie zoveel mogelijk ontmantelen en Rusland degraderen tot
een leverancier van goedkope grondstoffen.

Ze zijn erin geslaagd Rusland
een aantal jaren economisch te ontwrichten, met als gevolg een
ineenstorting van de levensstandaard, een verkorting van de
levensduur, waardoor de bevolking begon te krimpen. Rusland heeft
zich, zoals zo dikwijls in zijn geschiedenis, echter herpakt, wat het
Westen niet graag ziet.

De propagandadiensten tegen
Rusland draaien op volle toeren. Het neerschieten van een Maleisisch
passagiersvliegtuig boven het rebellengebied in Oost-Oekraïne is een
propagandakans die niet wordt gemist, met vragen voor een diepgaand
onderzoek en eisen voor strenge bestraffing van de
verantwoordelijken, eventueel voor een speciaal tribunaal.

Men kan zich vragen stellen bij
het feit dat de westerse luchtvaartautoriteiten toelieten dat
burgervliegtuigen over een gebied bleven vliegen, terwijl daar al
meermaals luchtafweergeschut werd gebruikt en enkele Oekraïense
militaire vliegtuigen en helikopters werden neergehaald. En terwijl
het frequent voorkomt dat gevechtsvliegtuigen beschutting tegen
luchtafweer zoeken door zich dicht in de buurt van burgervliegtuigen
te bewegen.

Rusland heeft al laten weten
dat bewijzen te hebben dat er zich op het moment van de ramp een
Oekraïens gevechtsvliegtuig bij de plaats van het onheil bevond.
Waarbij gesuggereerd wordt dat dit vliegtuig in het vizier werd
genomen, maar het Maleisisch toestel de klap kreeg. Zoals in het
geval van Ustica – waarover zo dadelijk meer.

De ramp van Ustica

Dat het Westen bewust op een
ramp zou hebben aangestuurd, gaat wellicht iets te ver. Maar het
Westen schuwt het neerschieten van burgervliegtuigen niet en doet dan
alles om de pot gedekt te houden en te verhinderen dat de schuldigen
zouden worden gestraft. Het meest bekende voorbeeld, dat dankzij de
hardnekkigheid van enkele Italiaanse rechters, niet helemaal in de
doofpot is geraakt, is dat van “Ustica”.

Ustica is de naam van een
Italiaans eilandje waarboven op 27 juni 1980 een DC-9 (zie foto van het toestel) van de
maatschappij Itavia op een vlucht van Bologna naar Palermo uit de
lucht werd geschoten door een raket die werd afgevuurd door een
militair vliegtuig. Het toestel stortte in zee. Alle 81 inzittenden
kwamen om het leven.

Van de kant van de NAVO, die
basissen heeft in Italië, en van Italiaanse luchtmachtofficieren
werd alles gedaan om te verhinderen dat de waarheid aan het licht zou
komen en de westerse alliantie of een lidstaat ervan als
verantwoordelijke zou worden aangewezen.

Pas in 2013 kwam het
Italiaanse Hof van Cassatie definitief tot het besluit dat de DC-9
werd getroffen door een lucht-lucht-raket, afgevuurd door een
gevechtsvliegtuig waarvan de nationaliteit niet bekend werd gemaakt.
De Italiaanse staat, die zijn luchtruim “onvoldoende had
beveiligd”, aldus het vonnis, werd veroordeeld tot het betalen van
100 miljoen euro schadeloosstelling aan de nabestaanden, die 34 jaar
na de feiten toch nog enige genoegdoening kregen.

Wat er echt gebeurd is, is nog
niet helemaal uitgeklaard. Maar de consensus tussen onafhankelijke
experts en journalisten is dat Frankrijk geprobeerd had de Libische
leider Muammar al-Kadhafi te vermoorden door zijn vliegtuig neer te
schieten. Wat de Fransen niet wisten was dat de chef van de
Italiaanse geheime dienst de Libiërs op de hoogte had gebracht van
het complot en Kadhaffi die dag niet in de buurt was. Vermoedelijk
schoot de Franse piloot zijn raket af op een Libisch militair
vliegtuig dat na een onderhoudsbeurt in Joegoslavië terug op weg was
naar Libië en onderweg beschutting zocht in de nabijheid van de
DC-9, die werd geraakt.

Pas einde augustus 2011 zou
Kadhafi worden vermoord in het kader van een NAVO-operatie tegen dat
land om “burgers te beschermen”. Een echte dreiging tegen burgers
was er toen in Libië niet. De cijfers over de burgerverliezen van de
NAVO-operatie van 2011 worden hardnekkig geheim gehouden, zodat er
alleen maar grove schattingen zijn, die variëren van 2.000 tot
30.000.

En wat ook even hardnekkig
wordt verzwegen is dat één op de drie Libiërs, in totaal twee
miljoen, hun toevlucht in het buitenland hebben moeten zoeken om niet
te worden afgemaakt door het zootje van al dan niet islamistische
milities die nu de plak zwaaien in Libië dankzij de NAVO. Tot zover
de balans van een “humanitaire operatie”.

De toenmalige Belgische
minister van Buitenlandse Zaken Steven Vanackere en zijn collega van
Defensie, Pieter De Crem, die enthousiaste aanhangers van het
militair avontuur waren, waarbij de doelstellingen van de VN ver te
buiten werden gegaan, mogen fier zijn op wat ze hebben aangericht.
Waarom vragen ze niet om een nieuwe “humanitaire interventie” ter
bescherming van hun slachtoffers?

België weigert medewerking

Een grondig onderzoek naar
“Ustica” is er nog altijd niet geweest. De Franse autoriteiten
hielden altijd de boot af en beweerden de 15 Franse officieren die
volgens de Italiaanse onderzoeksrechters toen gelegerd waren op de
basis van Solenzaro op Corsica niet te kunnen terugvinden. Naar
verluidt zouden de Franse autoriteiten nu toch aanvaard hebben
antwoorden te geven aan de Italianen.

Dat is al een stuk beter dan de
Belgische, die volgens de Italiaanse journalist Andrea Purgatori
enkele maanden geleden aan de Italiaanse onderzoeksrechters lieten
weten dat ze, omwille van de “nationale veiligheid”, niets willen
zeggen over het drama van Ustica en over de Belgische
gevechtsvliegtuigen op de basis van Solenzaro. (1)

Zou het kunnen dat de Fransen
de klus bij Ustica lieten klaren door een Belgische piloot? Voor dat
laatste zijn er momenteel geen aanwijzingen, maar België zou er goed
aan doen open kaart te spelen, al was het maar uit respect voor de
slachtoffers die tientallen jaren lang door de NAVO in de steek
werden gelaten – of anders niet mee te huilen in het koor van de
westerse landen die een grondig onderzoek naar de ramp in
Oost-Oekraïne eisen. Eerbied voor doden behoort nu blijkbaar eenmaal
niet tot de “waarden” van de NAVO of de EU.

Een grondig onderzoek is er
evenmin ooit geweest naar het neerschieten in 1988, tijdens de oorlog
tussen Irak en Iran, binnen de Iraanse territoriale wateren in de
Perzische Golf van een Iraans passagiersvliegtuig op weg van de
Iraanse havenstad Bandar Abbas naar het emiraat Dubai door de
Amerikaanse kruiser USS Vincennes (zie foto). Voor de dood van de 290
inzittenden werd nooit iemand vervolgd of bestraft.

Misschien kan Obama ook dat
eens grondig laten uitspitten? Ook Israël laat zich niet onbetuigd:
in 1973 schoot het een Libische Boeing, bestuurd door een Franse
piloot, op weg van Benghazi naar Cairo, uit de lucht. Vijf van de 113
inzittenden overleefden de catastrofe. Ook hier geen enkel open en
diepgaand onderzoek, laat staan van een bestraffing van de
verantwoordelijken of van een veroordeling door de westerse landen.

Goede en slechte moordenaars

Dat laatste is logisch, want
het principe is dat bondgenoten “goede moordenaars” zijn, die
alles mogen en vrijuit moeten gaan. Als vijandig beschouwde landen
worden beschouwd als “slechte moordenaars” die ten strengste
moeten worden veroordeeld en bestraft.

Het is bekend dat de Iraakse
president Saddam Hoessein tijdens zijn oorlog tegen Iran (1980-1988)
een bondgenoot van het Westen was en dat het Westen dus zijn
gifgasaanvallen tegen Iraniërs en Koerden negeerde en zelfs
ontkende.

NAVO-bondgenoot Turkije mag
Koerden vergassen met producten uit een gifgasfabriek geleverd door
Duitsland “voor onderzoeksdoeleinden” – de praktijktesten maken
blijkbaar ook deel uit van het “onderzoek”. Ook de chemische
wapens die Israël geregeld inzet worden door de vingers gezien.
Slachtpartijen, zoals er in de Gaza-strook momenteel weer één aan
de gang is, worden nooit veroordeeld.

De gewelddadige dood van één
Israëli wordt steevast veroordeeld, van een Palestijn hooguit
“betreurd”. De “westerse waarden” gelden niet in en voor
Israël. In Israël is er apartheid en discriminatie. De Palestijnen
in streken als Galilea en de Negev-woestijn zijn er nog altijd het
slachtoffer van etnische zuivering.

In de bezette gebieden, de
Westelijke Jordaanoever en de Gaza-strook, heerst een terreurbewind
met geregeld pogroms, sluipende etnische zuivering, diefstal van
grond ten behoeve van illegale kolonisatie. De feiten zijn voldoende
bekend en het Westen verwerpt ze principieel, maar in de praktijk
wordt Israël er steeds meer voor beloond.

Die steun heeft verschillende
vormen. Vooreerst betaalt het Westen – de EU en de VS – de kosten
van de bezetting voor Israël en noemt dat “steun aan de
Palestijnen”. Cynischer kan niet. Israël heeft ook het recht alles
te verwoesten wat er met die “steun” wordt gebouwd – wat het
dan ook voortdurend doet.

Het Westen bewapent Israël en
de EU geeft het geld om wapensystemen te ontwikkelen, zoals drones,
die ook tegen de Palestijnen kunnen worden ingezet. Zelfs de
Katholieke Universiteit Leuven werkt daar aan mee. De universiteit
had beter de “K” uit haar naam geschrapt vorig jaar toen er
discussie over die letter was, want meewerken aan moordtuig tegen
burgers lijkt niet erg katholiek.

Onvoorwaardelijke steun

De Europese steun is
onvoorwaardelijk. In het Euromediterraan Associatieverdrag tussen
Israël en de EU staan bepalingen dat het verdrag gebonden is aan de
naleving van de mensenrechten, maar geen Europese minister,
commissaris of hoge ambtenaar die daar om maalt, die bepalingen
blijven dode letter.

Het associatie-akkoord geldt
niet voor de bezette gebieden, maar de EU laat fraude toe door de
producten van de kolonies op de Europese markten toe te laten als
“Israëlische” producten. Er wordt nu al maanden gepalaverd over
de vraag of de illegale herkomst niet op de etiketten van de
producten moet worden gezet, niet over de vraag of die illegale
invoer niet moet worden gestopt en aan de invoerders zware financiële
sancties moeten worden opgelegd.

Israël is nu eenmaal een
bondgenoot. Tot de oprichting ervan werd al in 1917 – door de zogeheten
Balfour-verklaring – besloten met het oog op de destabilisering van
het strategische gebied op de grenzen tussen Europa, Azië en Afrika,
om te voorkomen dat daar ooit een sterke Arabische natie zou
ontstaan, die een bedreiging zou kunnen vormen voor de westerse
belangen.

President Nasser van Egypte
(1956-1970) heeft het geprobeerd, en was daarom ook ontzettend
populair in Egypte en in de hele Arabische wereld, maar zijn opvolger
Anwar al-Sadat liet zich omkopen door het Westen en liquideerde het
Arabisch nationalisme met de hulp van de islamistische Moslim
Broederschap. Die werd in de jaren 1975-1982, en opnieuw vanaf 2011,
ook ingezet tegen Syrië, maar het ziet er naar uit dat het daar ook
dit keer niet zal lukken.

Israëli in
VN-dekolonisatiecommissie

De EU heeft Israël in 2004
definitief opgenomen in de groep van West-Europa en anderen bij de
VN. Dit zonder rekening te houden met het feit dat Israël de meeste
resoluties van de VN met de voeten treedt (2) en zonder als
voorwaarde te stellen dat Israël die resoluties, waar het Westen
officieel achter staat, zou respecteren. Het lidmaatschap van de
West-Europese groep maakt het mogelijk dat Israëli’s
topbenoemingen kunnen krijgen bij de VN.

Onlangs dreef Europa de
benoeming door van een Israëli in de VN-dekolonisatiecommissie. De
man is zeker wel een “ervaringsdeskundige”, maar het is het
zoveelste teken dat Europa cynisch de spot drijft met de Palestijnen.

Een andere schandalige benoeming is die van de Britse
anti-Palestijnse oud-premier Tony Blair tot hoofd van het “kwartet”,
gevormd in 2003 door de VN, de VS, de EU en Rusland om via een (nooit
uitgevoerde) routekaart binnen de vijf jaar tot vrede tussen Israël
en de Palestijnen te komen. Het is niet verwonderlijk dat Blair de
Israëlische standpunten verdedigt en promoot. Dat is hij de
Israëli’s, die hem ooit een “vredesprijs” van 1 miljoen dollar
schonken, wel verplicht. Van belangenconflict gesproken.

Begin dit jaar werd Israël
officieel lid van het Europees Centrum voor Nucleair Onderzoek
(CERN), dat bekend is door zijn enorme cirkelvormige tunnel onder de
Frans-Zwitserse grens waarin men onder meer deeltjes laat botsen ten
behoeve van fundamenteel nucleair onderzoek, dat ook het fundament is
voor het maken en verbeteren van kernwapens. Geen enkele lidstaat,
ook België niet, heeft gevraagd dat Israël eerst het non-proliferatieverdrag voor kernwapens zou ondertekenen, waaronder
het zijn kerninstallaties zou moeten openen voor internationale
inspecties.

Schurkenstaat

Israël vertoont alle kenmerken
die door het Westen worden toegeschreven aan “schurkenstaten”
(rogue states), maar het blijft een goede vriend. Israëli’s
die zich schuldig maken aan racisme (zoals het bepleiten van de
verdrijving van alle Palestijnen), aan oorlogsmisdaden, aan
mensenschendingen enz. worden in Brussel met alle égards ontvangen.
Begrijpe wie begrijpen kan.

De EU heeft door zijn
goedkeuring aan alles wat Israël doet sterk bijgedragen zoals aan de
huidige crisis rond Gaza, die in wezen begon toen de Israëlische
premier Benjamin Netanyahu de onderhandelingen met de Palestijnen
stopzette enkele dagen voor de voorziene einddatum van 29 april 2014.
Voorwendsel was dit keer de verzoening tussen de Palestijnse beweging
Al Fatah van Palestijns president Mahmoed Abbas, en de islamistische
beweging Hamas.

Nochtans is dit nog altijd een
officieel doel van de EU, volgens de verklaring van de Europese Raad
van 16 juli 2014. Op 15 mei werden bij de apartheidsmuur twee
Palestijnse jongeren in koelen bloede en zonder enige aanleiding
doodgeschoten door Israëlische soldaten, zoals bleek uit beelden van
private Palestijnse bewakingscamera’s. De enige maatregel die
Israël trof was het uitvaardigen van een bevel tot verwijdering van
de Palestijnse camera’s!

Sedert 2000 en tot voor het
begin van de huidige aanvallen op Gaza werden door Israël 1.526
Palestijnse kinderen vermoord of meer dan 100 per jaar, maar Europa
en Israël blijven even goede vrienden. Een reactie kon niet
uitblijven. Op 12 juni werden drie jonge Israëli’s op de
Westelijke Jordaanoever ontvoerd.

Tijdens de zoektocht hielden
Israëlische troepen strooptochten op de Westelijke Jordaanoever,
waarbij voor miljoenen euro aan cash en goederen werd gestolen. Na de
ontdekking van de drie lijken werd een Palestijnse jongere door
Israëlische kolonisten ontvoerd en levend in brand gestoken. Wat dan
weer leidde tot nieuwe beschietingen, met primitieve raketten, vanuit
Gaza op Israël.

Naar goede gewoonte
veroordeelde Europa alleen de Palestijnen, met de Duitse kanselier
Angela Merkel en de Franse socialistische president François
Hollande in de hoofdrol. ‘Israël heeft het recht zich te verdedigen
en Palestijnen te gaan vermoorden als wraak’ is hun argument. De
Palestijnen hebben volgens hen geen enkel recht om zich te
verdedigen, laat staan “proportioneel” tegengeweld te gebruiken.

Nochtans is verzet tegen een
bezetting, zeker een uiterst brutale als de Israëlische, een
internationaal erkend recht. Het had nooit zover kunnen komen – en
dat geldt al tientallen jaren – als de EU zijn eigen normen en
waarden ook in dit conflict had toegepast en evenveel respect had
getoond voor de Palestijnse slachtoffers als voor de Israëlische.

Sancties, waarmee de EU anders
kwistig is, hadden Israël al lang tot ernstige gesprekken kunnen
overhalen, want het kan niet overleven zonder westerse steun. Door
Israël de vrije hand en een license to kill, te geven, maakt
de EU zich medeschuldig aan alle door Israël gepleegde misdaden.
Waarop wacht het Internationaal Strafhof in Den Haag om
een onderzoek tegen de EU en haar lidstaten te openen?

Paul Vanden Bavière is gepensioneerd journalist van De Standaard, waar hij vooral buitenlandse politiek volgde. Hij schreef De Koerden tussen Europa en Turkije (2001), De Zaak Öcalan: Turkije, het Westen en de Koerden (red.) (1999) en Ze komen uit het Oosten (1995). Tevens is hij mede-oprichter in 1999 en redacteur van Uitpers.be, één van de allereerste exclusief op het internet publicerende nieuwssites in Vlaanderen. Uitpers legt zich toe op buitenlandse politiek met de nadruk op achtergrondanalyse.

Dit is een overname van De EU, Oekraïne en Palestina, dat op 22 juli verscheen bij Uitpers.be.

Voetnoten:

1. Andrea
   Purgatori, Les mystères du crash d’Ustica, Le Monde diplomatique,
   juli 2014. 
2. Zie: Israël
   grootste schender VN-resoluties, Uitpers nr. 39, maart 2003.