Het nastreven van een duurzaam en
coherent gender- en gelijkekansenbeleid, het bevorderen van de economische
zelfstandigheid van vrouwen, de strijd tegen geweld op vrouwen, het uitroeien
van genderstereotypen en het verbeteren van de openbare diensten. Dat zijn de
grote uitdagingen die de toekomstige regeringen en parlementen moeten aangaan
om tot gelijkere burgersamenleving te komen.

Naar aanleiding van de verkiezingen op 25 mei 2014 formuleren
de vrouwenorganisaties tien gemeenschappelijke eisen: drie per
beleidsniveau plus één eis over alle niveaus heen.

Op Europees niveau

1.
Een Europese coördinatrice voor vrouwenrechten en gelijkheid tussen
vrouwen en mannen.

Deze coördinatrice moet een cruciale en leidinggevende rol spelen in de
Europese instellingen en agentschappen en waken over de gelijke rechten van
vrouwen in de EU.

2.
Een “Europees jaar tegen geweld op vrouwen en meisjes” in 2016, met
voldoende middelen voor sensibiliserende en ondersteunende acties.

Geweld tegen vrouwen is een alomtegenwoordig
fenomeen. De
Europese Unie moet de bewustwording van deze problematiek hoog op de agenda
plaatsen, en tegelijkertijd concrete actiemaatregelen voorstellen om een einde
te maken aan de verschillende vormen van geweld op vrouwen.

3.
Economische onafhankelijkheid van vrouwen door hun participatie op de
arbeidsmarkt te bevorderen, de armoede van vrouwen te bestrijden en de loon- en
pensioenkloof weg te werken.

Echte en volledige economische zelfstandigheid van vrouwen is in nog geen
enkele EU-lidstaat gerealiseerd. Hardnekkige genderkloven in loon en pensioen
wegen op de economische zelfstandigheid van vrouwen en vergroten het risico op
armoede. Nochtans is economische zelfstandigheid van vrouwen van cruciaal belang om
gelijkheid tussen de geslachten effectief te realiseren. Het is
daarom noodzakelijk om de kwalitatieve werkgelegenheid van vrouwen te promoten
door een effectieve handhaving en versterking van de EU-wetgeving
inzake de gelijkheid van vrouwen en mannen.

 Op federaal niveau

4.
De individualisering van de sociale en fiscale rechten in plaats van
de huidige afgeleide rechten

De regelgeving en uitkeringen in de sociale zekerheidssectoren zijn niet
gelijk verdeeld. Vrouwen worden onrechtstreeks benadeeld ten opzichte van
mannen, vrouwen onderling worden in situaties verschillend behandeld,
en het “modelkoppel” van de werkende man en de huisvrouw blijft bestendigd.

Verandering is niet enkel noodzakelijk voor de gelijkheid van vrouwen en
mannen, maar ook voor de sociale rechtvaardigheid én voor het evenwicht in de sociale
zekerheid.

5.
Bekrachtiging door de federale overheid van het Verdrag van de Raad van
Europa inzake het voorkomen en bestrijden van geweld tegen vrouwen en huiselijk
geweld, beter bekend als het verdrag van Istanbul.

De geweldcijfers in België zijn onthutsend: er worden gemiddeld acht verkrachtingen per dag aangegeven. De seponeringsgraad ligt erg hoog.

Door de bekrachtiging van het Verdrag van
Istanbul verbinden landen er zich officieel toe om op te treden en maatregelen
te nemen tegen alle vormen van geweld op vrouwen. De vrouwenorganisaties vragen dat
België dit verdrag in de komende legislatuur bekrachtigt en dat alle betrokken
overheden werken aan de uitvoering ervan.

6.
Het wegwerken van de negatieve effecten van alle (anticrisis)maatregelen,
genomen in het kader van het socio-economisch beleid, op de situatie van
vrouwen en mannen.

De door de overheid genomen (anticrisis)maatregelen in het kader van het
socio-economisch beleid en de bezuinigingen, hebben andere effecten op vrouwen
dan op mannen en vergroten de bestaande ongelijkheid. De
vrouwenorganisaties vragen dat de negatieve effecten van deze
(anticrisis)maatregelen op de gelijkheid weggewerkt worden, in het
bijzonder die effecten die armoede en werkonzekerheid met zich meebrengen
(bijvoorbeeld huishoudpersoneel met dienstencheques). Daarnaast vragen we een
corrigerend overheidsbeleid ter bestrijding van armoede bij vrouwen.

 Op regionaal/communautair niveau 

7.
Meer aandacht voor werkgelegenheid en vormingen

Op het vlak van werkgelegenheid is het vandaag meer
dan ooit noodzakelijk om vrouwen te sensibiliseren en te informeren over de
langetermijngevolgen van hun loopbaankeuzes (en de impact hiervan op hun
pensioen). We moeten blijven vechten tegen “werkloosheidsvallen” die negatieve
gevolgen hebben op vrouwen (zoals deeltijds werk) en niet zwichten voor de
verleidingen van het systeem van ‘mini-jobs’ zoals in Duitsland en Nederland. Daarom
moeten voltijdse tewerkstellingen voor vrouwen aangemoedigd worden.

Op het vlak van vorming vragen de vrouwenorganisaties om de volgende maatregelen:

? Voldoende aanbod aan opleidingen en bijscholingen voor werkneemsters, zowel in de privésector als bij de overheid, zodat vrouwen gemakkelijker doorstromen naar hogere functies;

? Sensibiliseringscampagnes die vrouwen informeren over knelpuntberoepen en vrouwvriendelijke opleidingen in deze sectoren, zodat meer vrouwen zich hierdoor aangesproken voelen;

? Informatiecampagnes die vrouwelijke werkzoekenden en meer bepaald “herintreedsters” wijzen op de mogelijkheden om hun eerder verworven competenties te laten valoriseren.

8. Om
economische zelfstandigheid van vrouwen te realiseren is er nood aan kinderopvang en sociale zorgvoorzieningen
voor hulpbehoevenden, toegankelijk voor iedereen en
aangepast aan de noden van de gezinnen.

Het is een maatschappelijke opdracht van de overheid
om een fijnmazig, kwaliteitsvol en voor iedereen toegankelijk zorgaanbod zonder
wachtlijsten te realiseren. Dit aanbod moet tegemoetkomen
aan de reële noden van alle soorten gezinnen, in het bijzonder aan de meest
kwetsbaren op de arbeidsmarkt. De kinderopvang en sociale zorgvoorzieningen
moeten ook betaalbaar zijn en rekening houden met de gezinsinkomens. 

Zorgen voor anderen is vaak verrijkend en schenkt voldoening, maar het moet te allen tijde mogelijk zijn om zorg op een goede manier uit te besteden. Omdat het leeuwendeel van de zorg bij vrouwen ligt, worden zij het sterkst geraakt door het gebrek aan kwalitatieve en betaalbare plaatsen in de kinderopvang en zorgvoorzieningen. De zorgnoden nemen bovendien gestaag toe als gevolg van maatschappelijke ontwikkelingen zoals vergrijzing, meer werkende vrouwen, werkende oma’s die niet langer instaan voor de opvang van kleinkinderen,… De realisatie van een evenwichtige combinatie van beroeps- en gezinsleven vereist voldoende betaalbare, toegankelijke en kwaliteitsvolle zorgvoorzieningen.

9.
Een gendergevoelig onderwijssysteem, dat relationele en seksuele vorming
(RSV) opneemt in het curriculum, en de strijd aanbindt tegen alle vormen van
stereotypen en sociale ongelijkheid.

Dit veronderstelt onder meer dat de
beroepskrachten kennis hebben van gender en dat er werk gemaakt wordt van een structurele
inbedding van relationele en seksuele vorming in alle lagen en graden van
het onderwijs. Het onderwijssysteem moet gelijke kansen centraal
stellen en de zelfontplooiing van ieder kind en iedere jongvolwassene
respecteren.

De tiende eis over alle niveaus heen

10.  Om deze
verschillende uitdagingen te realiseren, vragen de vrouwenorganisaties een coherent en duurzaam genderbeleid dat rekening houdt met de diversiteit van
vrouwen. Dit veronderstelt een duurzame financiering op alle beleidsniveaus,
institutionele mechanismen en gender mainstreaming van het beleid.

De uitgangspunten van dit genderbeleid zijn:  

? Een
nieuw, aangepast en eigentijds samenlevingsmodel, waarin we betaald werk, zorg,
huishouden en vrije tijd zo gelijk mogelijk onder vrouwen en mannen in al hun
diversiteit verdelen.  

? De erkenning door de overheid van
het belang van de realisatie van maatschappelijke gelijkheid en vrouwenrechten als een belangrijke pijler van
een duurzame samenleving.

? De integratie van het gelijke kansenperspectief in alle beleidsprocessen. Dit
betekent dat de overheid in alle beleidsplannen en -strategieën ambitieuze
doelstellingen vooropstelt voor de bevordering van de gelijkheid tussen vrouwen
en mannen.  

? Genderbudgetting
in alle fasen van de budgettaire cyclus (inkomsten en uitgaven). Een gendergevoelige financiering houdt rekening
met de respectievelijke situaties van vrouwen en mannen, dit met het oog op de
structurele bevordering van de v/m-gelijkheid.

? Structurele
inspraak en een autonome werking van de vrouwenbeweging, waarin expertise,
actie én inspraak in het beleid moeten kunnen samengaan. We vragen dat de
overheid voorziet in de nodige efficiënte middelen om dit te realiseren.