Veel vrouwen, en met name niet-katholieke vrouwen, hebben een heel andere herinnering. Zij herinneren zich jaren waarin de facto de katholieke kerk besliste over hun lichaam, of ze nu gelovig waren of niet. Waar dat toe leiden kan, zagen we nog in 2012, toen in Ierland, waar de katholieke Kerk abortus strafbaar houdt, de hindoeïstische Savita Halappanavar overleed omdat haar een levensreddende abortus werd geweigerd.

Toen in 1990 abortus ten dele uit het strafrecht werd gehaald in België, veranderde dat niets voor vrouwen die een zwangerschap willen uitdragen. Vrouwen die een abortus willen, kunnen er één krijgen in veilige omstandigheden en zonder angst dat zij of hun artsen de gevangenis in moeten. Abortus werd een recht, het is geen plicht. De vrouw beslist, eventueel samen met haar partner, niet de Kerk. Haar keuze zal steeds weloverwogen zijn, wat niet kan worden gezegd van het dictaat van een instelling als de katholieke kerk.

Ja, individuen zijn in staat om weloverwogen, juiste keuzes te maken op cruciale momenten in het leven. En neen, er is geen verband tussen die keuzevrijheid garanderen en eigenbelang. Dat Belgische vrouwen, als ze dat willen, toegang hebben tot abortus is het resultaat van een jarenlange strijd waarin artsen, vrouwenbeweging, hulpverleners in abortuscentra, politici en tal van middenveldorganisaties zich solidair opstelden met vrouwen in nood.

Els Flour is lid van de Raad van Bestuur van het VOK