Zes maand geleden werkten Maithé Franco en ik aan een reportage over migranten in Marokko die op 19 oktober 2013 werd uitgezonden op Canvas (Vranckx). Eén van de interviews die de uitzending net niet haalde was dat met Thierry, een lion indomptable – een ontembare leeuw – die ooit voor de Kameroense nationale basketbalploeg speelde. Toen we hem leerden kennen was hij niet meer dan een illegale migrant op weg naar Europa die bereid was grof geld te betalen om zijn leven meermaals te riskeren op de golven van de Middellandse Zee.

Vannacht hield Thierry’s hart op met slaan. Slechts 21 gram van zijn bestaan stak de zee over, zijn kadaver achterlatend op het Marokkaanse vasteland. Hij stierf in de geïmproviseerde keuken van een armtierig restaurant in Casablanca waar zijn vriendinnetje werkte. Hij vertelde haar hoe moeilijk het was, maar dat hij binnenkort geld zou opsturen naar huis. Want dat is wat van hem verwacht wordt. Niet met lege handen terugkomen, laat staan in een houten kist.

De voltallige familie was bereid bij te dragen aan Thierry’s uittocht, de onbevreesde avonturier op ontdekkingsreis naar een nieuwe wereld. Ze tekenden geen akkoord over wie zich over zijn stoffelijk overschot zou ontfermen indien de strijd ophield nog voor hij lucratief werd. God mag weten waar de koning der leeuwen zal begraven worden. Volgens de traditie van zijn gastland moet hij binnen de drie dagen onder de grond. Amper tijd om zijn echte naam of zijn familieleden op te sporen. Die blijven voorlopig in de waan dat hun zoon de andere kant heeft bereikt, wachtend op een telefoontje dat nooit meer komen zal.

Sinds kort bewoon ikzelf de Westkust van het Afrikaanse continent. Dagelijks krijg ik het voorstel om mensen mee te nemen naar mijn land, waar dat ook moge wezen. Iedereen heeft wel een broer, een neef of een kennis die in Europa leeft en om de zoveel tijd met dure cadeaus naar huis terugkeert. Iedereen kent wel iemand die je tegen de juiste prijs naar Europa kan brengen. Die prijs ligt minstens vijf keer hoger dan de prijs van een visum plus vliegticket. Velen betalen de reis met hun leven. Verhalen uit de realiteit van het leven van migranten, onderweg of bij aankomst, worden op ongeloof onthaald.

Dit is geen pleidooi om de muur rond Melilla af te breken, noch een oproep om irreguliere migratie te omarmen op het Europese continent. Dit is een oproep aan mijn collega’s coöperanten, filantropen, politici, journalisten, academici en opiniemakers om gezamenlijk onze lafheid opzij te zetten en échte oplossingen te zoeken rond het vraagstuk migratie. We moeten stoppen ons blind te staren op de lijken voor de kust van Lampedusa.

De tijd is gekomen om migratie bij de horens te vatten en in een solide legaal kader te plaatsen. Ik ben het moe om vrienden een anonieme dood te zien sterven.  Wanneer gaan we onze irrationele angst eindelijk omzetten in intellectueel engagement en mijn generatiegenoten uit het zuiden deze nachtmerrie besparen?