Er zijn weinig dingen waarvoor ondergetekende in de wieg is gelegd. Een financieel expert, bedrijfsleider of advocaat heeft er nooit ingezeten. Wel bleek ik een zeker talent te hebben tot verontwaardiging en kan mijn rechtvaardigheidsgevoel als vrij ontwikkeld beschouwd worden. En welke biotoop was geschikter om deze competenties aan te wenden dan de arbeidersbeweging? Eerst in de KWB en daarna in het ACV vond ik een geschikte omgeving om mijn natuurlijke aanleg verder te ontwikkelen.
Tijdens mijn verblijf in de warme groene schoot van de christelijke arbeidersbeweging kwam (en kom ik nog steeds) in contact met gelijkgestemde zielen. Mensen die allemaal hun slaap wel eens durven laten omwille van de onrechtvaardigheden die ze rondom zich zien. Stuk voor stuk zijn ze trots om deel uit te maken van onze tegenbeweging. Niet zelden zijn ze actief in meerdere deelorganisaties van de beweging. De plaatselijke voorzitter van de KWB deelt de huwelijkssponde met de voorzitster van Femma, beiden zijn ze actief als vrijwilliger in Ziekenzorg en ook andere verenigingen in de gemeente kunnen op hen rekenen wanneer er getapt, opgediend of geklust moet worden. Het ACW is geen ivoren toren ergens in het Brusselse, het is een netwerk van warme mensen die lokaal het beste van zichzelf geven, gewoon omdat ze domweg en naïef geloven in een maatschappij die gebouwd is op solidariteit.
Welk een hartzeer moeten al deze mensen vandaag niet ondergaan wanneer die beweging, waarin ze zo geloven en waarin ze zoveel investeren, in de verdomhoek wordt geduwd? De niet aflatende aanvallen op het ACW zijn niet enkel een aanval op een organisatie, ze zijn een oorlogsverklaring aan duizenden vrijwilligers, leden en personeelsleden die hun hart en ziel in de beweging hebben gelegd. Al hun harde werk, heel hun engagement wordt op één hoop gegooid met de –mogelijke en tot nog toe niet bewezen- creatieve boekhouding van enkelen.
Het is begrijpelijk waarom de NV-A zich als een school piranha’s op het bloedende ACW werpt. Niets is storender voor een nationalistische beweging gestuurd door een intellectuele elite dan een beweging die kritisch durft te zijn en de ’gewone’ werknemereen stem geeft. In hun ogen is empowerment een vies woord dat enkel nodeloos tijdsverlies betekent op weg naar een meritocratische Vlaamse staat. Daarin is per definitie geen plaats voor linkse aberraties zoals solidariteit, gelijkheid en rechtvaardigheid.
Wat mij vandaag het meeste pijn doet is de aanblik van zovele enthousiaste en getalenteerde militanten, vrijwilligers en personeelsleden die het hoofd laten hangen en de zoveelste aanval op hun beweging lijdzaam ondergaan. Vertwijfeling ook, omdat datgene wat ze steeds aangevoeld hebben als juist en passend, zich niet vertaalt in verkiezingsuitslagen of de media. Het verhaal waar zij steeds in geloofd hebben wordt systematisch als naïef, onrealistisch en zelfs ongeloofwaardig afgeschilderd.
Maar zijn dat niet onze roots als beweging? Zijn we niet ontstaan als een verzameling naïevelingen die droomden van een andere samenleving, tegen de heersende mentaliteit in? Misschien is dit offensief tegen ons net een kans om als beweging de rangen nog meer te sluiten en ons verhaal nog duidelijker en krachtiger te brengen. Bekijk het zo; als de NV-A zoveel tijd en moeite investeert in het bestrijden van ons, dan moet er toch iets zijn binnen ons verhaal waar ze schrik van hebben? Het ACW is zoveel meer dan het financiële verhaal Arco en Dexia. Het ACW zijn wij, de mensen die er elke dag gestalte aan geven. Durf dus zeggen: Ich bin ein ACW’er!
