Over Vlaams populisme en Antwerpse horror

Over Vlaams populisme en Antwerpse horror

maandag 7 januari 2013 12:37
Spread the love

Johan Van Overtveldt en Bart Sturtewagen zijn maar een paar van de meer gezaghebbende Vlaamse commentatoren die weer meehuilen met de wolven over de polariserende rol die premier Di Rupo zou spelen met zijn uithaal van dit weekend naar de N-VA en De Wever. Daarbij schuwen ze de grote woorden niet.

Sturtewagen beticht Di Rupo effenaf van populisme, terwijl Van Overtveldt Di Rupo verwijt dat hij 40 % van de Vlamingen als gevaarlijk beschouwt. Bij het lezen van deze stellingen vraag je je af wie er zich hier eigenlijk aan populisme bezondigt. Zeker Van Overtveldt kun je er niet van verdenken om ondoordachte stellingen in te nemen, als hij dus dergelijke zin neerpent kun je er van op aan dat daar een bepaalde – lees: Vlaamse werkgevers – agenda achter zit.

Hij maakt immers de klassieke fout om een partij en haar leiders gelijk te stellen met haar kiesvee, potentieel kiesvee dan nog. Bij mijn weten noemde Di Rupo de N-VA gevaarlijk, hij had het niet over de Vlaamse kiezers van die partij. JVO is te intelligent om dat niet te weten.

Di Rupo heeft trouwens manifest het recht om N-VA als gevaarlijk voor te stellen voor dit land. Dat is gewoon een feit, tot spijt van wie het benijdt, wegens het schimmenspel dat die partij opvoert rond confederalisme en het werkelijke einddoel, separatisme.

Net zoals Obama als verbindend president het recht heeft om in duidelijke bewoordingen de Republikeinse leiders te hekelen, omdat ze nog al eens onredelijke eisen plegen te stellen voor ze een deal willen sluiten. Overigens horen we commentatoren zoals Van Overtveldt en Sturtewagen dan niet over het schofferen van bijna 50 % van de (stemmende) Amerikanen… Waarom mag Obama wél wat voor Di Rupo blijkbaar een halsmisdaad is? Twee maten, twee gewichten.

De Wever en de zijnen zijn dus inderdaad gevaarlijk voor dit land, dat is een open deur intrappen, al kun je je afvragen of dat eigenlijk wel een probleem is waar we met zijn allen van moeten wakker liggen. In wezen maakt het voor mij immers niet uit of we door politici in Vlaanderen, in België of in Europa bestuurd worden.

Belangrijker lijkt me het soort maatschappij dat die leiders voor ogen staat: een harde maatschappij waarbij er nogal wat collateral damage valt of eentje waarin we proberen ervoor te zorgen dat iedereen meekan. Wat dat betreft heb ik – en vele anderen – mijn twijfels over De Wever.

Maar ik beschouw De Wever niet als een anti-democraat – wel als een politicus die afwisselend liberaal en neoliberaal uit de hoek komt, dat alles overgoten met een nationalistisch sausje. Het Vlaanderen dat hij nastreeft, is niet echt mijn ding, maar het innemen van dergelijke politieke posities – inclusief het separatisme – is tot nader order geen misdaad. ‘Gevaarlijk’ is dus relatief.

Maar goed, Di Rupo mag als regeringsleider dus blijkbaar niet polariseren van commentatoren die zelf vooral enthusiast meesurfen op de Vlaamse grondstroom. De Wever mag als oppositieleider dan weer wel ongestraft polariseren zoals hij wil, sterker nog, dan heet hij de meest begenadigde politicus te zijn van zijn generatie.

Nog beter, als hij in Antwerpen ‘het politieke spel’ wil laten spelen, hoeft hij zich blijkbaar niks aan te trekken van de in principe verbindende rol van een burgemeester. Twee maten, twee gewichten (bis).

Blijkbaar moet Di Rupo dus vooral braaf het beleid van zijn regering verdedigen, liefst in een soort Nederlands waarmee Geert Hoste hem  als pispaal kan opvoeren in zijn overigens flauwe eindejaarsconférence. Als Di Rupo in het Frans De Wever en andere Jan Hesps aanvalt in de kranten is hij immers een populist.

Blijkbaar willen we terug naar de tijd van Wilfried Martens toen regeringsleiders uitmuntten in nietszeggende statements – overigens zegt Wilfried nu wél waar het op staat, merkten we tijdens de eindejaarsperiode toen hij de N-VA reactie op de koninklijkse speech dissecteerde.

Feit is dat Di Rupo niet veel anders kan dan combattief uit de hoek komen tegen N-VA. Als het immers van de  nogal zoutloze voorzitters van andere coalitiepartijen ( met uitzondering van Tobback jr. misschien) gaat moeten komen, mogen de mensen die niet echt warm lopen voor een door N-VA gedomineerd Vlaanderen zich in 2014 sowieso opmaken voor “de moeder aller nederlagen”.

De Wever moet er ongetwijfeld om glimlachen, op de manier ‘zoals alleen hij dat kan’. En mocht het voor hem en de zijnen niet lukken in 2014, dan kan hij met die griezelige geforceerde glimlach van ‘m ook probleemloos aan de bak als figurant in één van de horrorseries die we op zondagavond bij 2 BE kunnen bekijken. 

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!