In de verkiezingsshow van VRT zijn weer eens de maskers gevallen van ‘onafhankelijke’ journalisten. Het lag er weer “eens vinger dik op”, om het op zijn Vlaams te zeggen.
Jaren van een Cordon rond een bruine partij, dat nu verbroken is, of beter gezegd omzeild is voor een even bruine maar schijnheiligere partij. Het is een Vlaams Blok overwinning !
De jarenlange VB mediacampagne om de geesten van werknemers te verbuigen naar de geest van ondernemer. Nationalisme dient als middel om deze mentaliteit te wijzigen, maar hierdoor is de arbeidersmentaliteit wel in het gevaar. Zo is waarschijnlijk Vlaams Blok beginnen campagnevoeren met donaties dat dan door herhaaldelijke overwinningen de campagne, jaren lang gesubsidieerd werd met belastingsgeld.
‘Sensatie journalisten’ hadden er geen problemen mee dat De Wever het meer over het federale niveau had, dan over zijn burgemeesterschap in Antwerpen. Ze gooiden graag olie op het vuur, en loodsten Bart De Wever naar zijn geliefde rol en positie, meer bepaald: “Bart De Wever vs. The Rest”.
Ik was dermate gedegouteerd van Kathleen Cools haar interview met Ludo Van Campenhout. Kritisch als deze journalisten zijn, zou de vraag kunnen gesteld worden als, “Ja mijnheer Van Campenhout, heeft u niet op een zetel geaasd door van open-vld te verhuizen naar N-VA?”. Dat kon bijvoorbeeld gevraagd worden aan deze opportunist. Neen, in tegenstelling vroeg ze, “of zijn hart niet een beetje zeer doet nu open-vld een nederlaag ondergaat.”
Deze anekdote brengend, werd het erger naar de avond toe, toen De Wever het had over de confederalisering van België. Hierbij nam hij een houding aan van een ‘vingerwijzend leraartje’ die alle andere partijen woordelijk de grond in boorde. Het was een leeg debat, beteuterde gezichten alom en Bart De Wever die zich gedroeg als oppergod, want ‘hij’ had hun zetels afgesnoept. Tim Pauwels bleef olie op het vuur gooien door de verkeerde vragen te stellen. Een mens zou zich beginnen af vragen in hoeverre de sympathieën, van de journalisten van Deredactie, voor de N-VA gaan?
Vakbondsmensen, arbeiders die opkomen tegen het fundamentele onrecht van de economische crisis worden systematisch dromers, en onverantwoordelijk genoemd voor hun akties als er ontslagen vallen, terwijl er kwartaalwinsten neergeschreven worden. Over de fundamentele premissen van Bankencrisis en het marktfalen in het wordt gezwegen, over persoonlijk vetes tussen politici kan men niet zwijgen.
De attentie is wel op zijn minst afgeleid.
De overwinning van N-VA is een overwinning van neo- liberale en nationalistische verzuiling in het media landschap dat er altijd als de kippen bij om Vlamingen en Walen tegen elkaar op te zetten.Op de werkvloer, hoor ik mensen niet klagen over Walen! Of over Jules de Waal. Ik hoor ze klagen over werkdruk, ontslagen, en zij die mogen blijven, moeten alsmaar meer flexibel zijn. Dat is de frustratie. Die frustratie wordt gekanaliseerd door ‘asielzoekers’ te stigmatiseren in de media, maar te zwijgen over de vele Bulgaren en Polen ie hier komen werken waar we op hun werksituatie totaal geen zicht hebben maar wel door Europa naar voor geschoven om ‘de loonlast’ te beïnvloeden.Je leest dan in de media dan over prijsafspraken, en partnerships, wie is het dan dat zich kapot concurreert? Maar die gewone wernemer heeft er eigenlijk amper de tijd voor om er bij stil te staan, en zo eigenlijk zijn opinie uitbesteed aan de gazetten en vluchtige duidingspjournalistiek,eerder opiniemakers dan journalisten. Maar wel ‘kritisch’ en ‘onafhankelijk’. Die geen woord reppen over de reden van de aanwezigheid van Bulgaren en Polen, en de Grieken afbeelden als luie lanterfanters die niet willen werken en allemaal een zwembad hebben in volle beurscrisis,en geen belastingen betalen, al eens afgewisseld door het hoofddoeken debat zeer diep uit te spitten. Het resultaat is dat Jan de Vlaming, de optelsom maakt, met een conclusie, multiculturalisme werkt niet, ‘De Vlaming’ de held is in ethiek,noest werken, en voor zijn gezin zorgen. Alles wat verder van de voordeur ligt is al ‘exotisch’.
Dus niet alleen N-VA heeft iets te vieren, ook hun achterban op ‘deredactie’ om hun efficiënt werk. Uitzonderingen zeer zeker buiten beschouwing gelaten die wel nog journalistiek gewicht hebben, maar; raar maar waar, nu toch wel niet de politiekers interviewde zeker maar politicologen.
