Brief aan mijn kinderen

Mama wilt jullie zeggen dat het haar spijt, voor de wereld waarin ze jullie bracht.

Het spijt me echt, ook al weten jullie niet echt hoe erg ik rouw vandaag.

Ik werd geboren rond de tijd dat rechts in ons land afscheurde en de schaamte van de 2de W.O. niet zo erg meer aan hun bruine hemden kleefde.

Mensen schaamden zich doorheen de jaren minder en minder om anti-semitische uitspraken te doen en ik herinner me nog het 4de leerjaar en hoe vol verwondering meneer De Jong de kleine Tim aankeek, nadat een stroom van haatdragende racistische propaganda uit de kleine jongen zijn mond was gevloeid.

“Maar waarom?” hoor ik de meester het nog aangedaan vragen.

Ik herinner me ook nog de blik in Tims ogen, ik was stiekem een beetje verliefd op z’n zwarte haar en blauwe ogen. Hij was een beetje ouder dan mij, maar het was de dag dat hij me in m’n bruine ogen keek en zei: “Wa kijkte gij zo naar mij hé nigger!?” en al z’n vrienden hard lachten, dat ik uit de kleine liefde viel.

Verliefd zijn is al moeilijk genoeg als je 10 bent, dat hebben jullie ook al mogen ontdekken.

De jaren zijn gekomen en ze zijn gegaan, met ieder decennium dat kwam groeide de schaamteloze arrogante haat van het superieur rechts gevoel.

Mama is vaak geslagen, bespogen, uitgejoeld, gestampt en nog veel meer omdat rechts bestond, en ik volgens rechts net dat ietsje minder recht heb te bestaan. Het viel niet mee daar in de hoek van de speelplaats terwijl blauwe plekken zich op mijn scheenbenen verzamelden.

Als mama jullie iets mag leren mijn liefjes, dan is het dat rechts altijd extreem is, er is geen centrum of links aan rechts zijn. Rechts gaat altijd gepaard met haat tegenover een ander, rechts is altijd tégen een ander, rechts voelt zich altijd beter, rechts … is altijd extreem.

En als rechts zegt dat zij de verandering zullen brengen en zo mensen meesleuren in hun populistische opzweping, laat je dan nooit vangen door de drukkende zoete geur van valse veiligheid uit angst voor al wat anders is. Want we zijn allemaal mensen, vergeet nooit dat we allemaal mensen zijn met eenzelfde soort hart en eenzelfde kleur bloed.

Dus rechts zal ook dezelfde menselijke fouten maken die anderen maken, maar daarbovenop weegt hun fascitische geest zwaar door en dat is het eigenlijke gevaar. Zij spelen het spel van de angst, niets is zo erg als bang zijn en het droevige is dat zij zelf zo bang zijn en het idee hebben dat zij voor veiligheid moeten zorgen.

Kinderen weet dat wij allemaal voor veiligheid moeten zorgen, daarom moeten jullie je kleine zusje haar handje vasthouden bij het oversteken, daarom mogen jullie niet met lucifers spelen, daarom kijken we of alle kaarsjes uit zijn voor we weg gaan.

Omdat veilig zijn iets van ons allemaal is, iets waar we allemaal samen aan werken.

Vandaag heeft rechts eindelijk na al die jaren van mislukte aanvallen op ons antwerps huisje de juiste wolf in schaapskleren gevonden om binnen te sluipen. Mama stelt zich luidop de vraag of het huisje nu echt neergeblazen is en wat de schade zal zijn, hoe zal het er in de lente hier uitzien?

Ik weet het echt niet, maar fascisme kruipt altijd zo pijnlijk diep onder mijn bruine huid dat het in mijn hart steekt.

In 2006 namen mama en papa jullie mee naar een ander land, een ander continent en mama en papa werkten daar zo hard om te kunnen blijven opdat jullie konden groeien zonder haat, zonder minachtende blikken of verholen beledigingen te moeten horen als: “amai gij spreekt goe Nederlands” of “mor gij zijt anders” … waarmee die rechtse rakker (on)bewust zegt “ik ben beter dan jij”.

Lieve schatjes van patatjes, geef nooit iemand het recht jullie minder te laten voelen dan de prachtige zielen die jullie zijn.

Ik had de arrogantie in deze – niet altijd zo mooie wereld – toch nog leven te baren, maar dat deed ik enkel uit zuivere pure liefde en omdat ik in diep geloof wist dat jullie – mijn kinderen – zo mooi en zo puur van ziel zouden zijn als de dageraad die de eerste lentezang aankondigt.

Het spijt me dat het ons niet gelukt is jullie op dat andere continent verder groot te laten worden, te groeien zonder die racist op de tram die jullie knop wil afbreken. Mama en papa waren moe, echt heel moe en we konden het bijna niet meer dragen, de centjes waren op, de mogelijkheden die voor ons lagen waren op, maar vooral wij waren op.

Het spijt me ook voor vandaag, ook al weten jullie niet echt wat vandaag met onze mooie stad gebeurde.

Ik bid ook zacht dat jullie het niet zullen weten.

Mama zegt: alle mensen zijn mooi, ieder geloof is mooi, iedere geaardheid is mooi, ieder lied vol liefde gezongen is mooi, iedere kleur is mooi, ieder kapsel is mooi zelfs dat van den blotste kletskop, ieder lichaam is mooi, iedere hand van pols tot nagel is mooi …

iedere jij & ik is zo bijzonder mooi …

stel altijd je hart veilig en laat enkel liefde daarbinnen feestjes vieren …

scheld nooit op anderen enkel omdat ze anders zijn dan jou …

scheld enkel op anderen als ze jou willen veranderen …

verander nooit mijn kind

Rechts is rechts

Fascisme is fascime

Haat is haat

Dat is nooit een kiesbaar alternatief

Wat het doel ook moge zijn

Wat de wereld ook zeggen mag

Mama zal jullie dit altijd leren

Vol Liefde

Altijd

https://www.facebook.com/notes/the-blog-of-change/brief-aan-mijn-kinderen/424001024320545