Beste heren en vrouwen politici,

Ik schrijf jullie deze open brief als getuigenis. Mijn persoonlijke getuigenis. Wetende dat ik absoluut niet de enige ben in deze situatie.

In september 2004 ben ik als dramatherapeute beginnen werken in het PC Dr. Guislain, een nogal vooraanstaand psychiatrisch ziekenhuis met kennis en deskundigheid op gebied van diagnosestelling en (meer alternatieve) behandelingsvormen. Of dit is toch hoe het ziekenhuis steeds wordt voorgesteld.

Ik werkte daar zeer graag, alhoewel mijn loon niet altijd toereikend was. Het is in België blijkbaar nog steeds zo dat, wanneer je kiest om te werken met mensen en voor mensen, je daar financieel voor afgestraft wordt. Maar begeesterd en idealistisch als ik ben, maakte mij dat geen moer uit.

Gevolg was wel dat ik in Gent op een appartement leefde dat eigenlijk ‘onbewoonbaar’ had moeten verklaard worden; de vloeren waren vermemeld -ik ben er dan ook letterlijk door gezakt-, de elektriciteit was totaal verouderd -platte bruine draden zonder aarding, getrokken van een boitje naar een ander boitje, 6 ampère per stopcontact-, brandveiligheid liet te wensen over -paps had wekelijks nachtmerries en belde mij in het holst van de nacht wakker om te checken of alles ok was-, stookkosten rezen de pan uit omdat er absoluut niets van isolatie was voorzien en de schrale warmte zomaar de wijde wereld introk. Maar ik had een dak boven mijn hoofd dat ik met mijn povere loon kon betalen, en dat was prioriteit.

Na 5j had ik het gezien in Gent; kwantitatief werken was weer aan de orde en daar kon ik mij als geëngageerde dramatherapeut maar moeilijk bij neerleggen. De verschuiving van de nadruk op het werk, creëerde nog meer draaideurpatiënten en zulke initiatieven kon ik vanuit mijn oprechtheid niet ondersteunen.

Alsof het zo moest zijn, kreeg ik het aanbod van de middelbare school waar ik zelf had school gelopen om daar aan de slag te gaan als leerkracht ‘muzikale opvoeding & expressie’. Zonder aarzelen heb ik die job aanvaard, goed wetende dat mijn toekomst helemaal niet verzekerd kon worden. Een voltijdse job met een vast contract opgeven om in de onzekerheid van het onderwijs terecht te komen is geen sinecure. Ook financieel had dit gevolgen voor mij; ik onderwees een ‘algemeen vak’ en kon dus geen aanspraak maken op weddeanciënniteit. Gevolg: een dikke 100 euro per maand minder, terwijl ik op een appartement terecht kwam dat 100 euro per maand meer kost. Maak zelf maar even de rekening…

Maar alweer dat engagement… Deze job bracht me terug in mijn thuisstad en gaf mij de gelegenheid om de banden terug aan te halen met mijn sociaal netwerk. En dat was mij heel veel waard.

Ik ging terug studeren (avondonderwijs, SLO) omdat ik er van overtuigd was dat ik in het onderwijs zou blijven. Dit zou dé job zijn, hier zou ik blijven tot het einde van mijn loopbaan.

Op de school nam ik ook het mandaat van ‘schoolafgevaardigde’ op, alweer vanuit engagement en idealisme. Misschien een slechte zet, vermits ik ‘nieuw’ was en dit wel eens een ‘benoeming’ in de weg zou kunnen staan. Maar dat liet mij koud; de strijd tegen sociale onrechtvaardigheid was voor mij belangrijker dan een benoeming.

Het eerste jaar werd daar inderdaad niet erg aan getild; onze directie was even ‘nieuw’ als ik en we konden het makkelijk samen uitzoeken.

Het tweede jaar daarentegen, stootte ik op zoveel onregelmatigheden, dat ik niet anders kon dan deze aan te pakken. Ik werd ook zonder waarschuwing, afspraken of wat dan ook op ‘deeltijd’ gezet; er sneuvelden uren en niemand kon hier een deftige uitleg aan geven. Er volgde een directiewissel, een andere koers werd bevaren en ik.. ik vloog er uit. Einde contract per 1 juli 2011.

Niet dat ik een slechte leerkracht was; ik had net mijn diploma ‘leerkracht secundair onderwijs’ met glans behaald, kreeg een positieve evaluatie van de directie, en toch… Officieel luidde het dat mijn diploma niet langer toereikend was voor de vakken die ik onderwees.

Sinds 1 september 2011 ben ik dan ook officieel werkzoekend. Ik verkies bewust deze term, omdat ik ontzettend gemotiveerd ben om terug aan de slag te gaan. Ik volg strikt de voorgeschreven richtlijnen, kom iedere afspraak die gemaakt werd met de VDAB en mijn ‘consulent’ strikt na, solliciteer tot in het absurde. En het blijkt nog niet voldoende.

Mijn eisen liggen niet hoog, maar die van potentiële werkgevers zijn zeer ontoereikend. Ettelijke brieven en mails heb ik verstuurd; slechts op enkelen kreeg ik een antwoord. Ook onze eigen minister van werk ‘Monica’, heeft van mij een brief ontvangen, op haar eigen vraag. Hoe zij hierop gereageerd heeft, is een minister niet waardig: brief dat geantidateerd werd, veel te lang na datum beantwoord werd, verwijzend naar een gesprek dat we zouden gehad hebben maar waar ik mij niets van kan herinneren. Niet echt toonaangevend voor iemand dat bepaalt wat er met de toekomst van de werkende en niet-werkende mens gebeurt.

Beste heren en vrouwen politici, ik krijg van jullie meermaals te horen dat ik als werkzoekende mijn verantwoordelijkheid moet nemen. En dat ik het maar moet doen met wat er is, ‘want er is meer dan werk genoeg’.

Als ik solliciteer voor jobs onder mijn opleidingsniveau, wordt dat als ‘not done’ beschouwd door de potentiële werkgever; ik neem dan de plaats in van minder geschoolde mensen die ‘minder kansen hebben op de arbeidsmarkt’. Wanneer ik de vraag stel om mezelf te kunnen bijscholen, wordt dit geweigerd want de cursus die ik wil volgen is ‘langdurend’ en dat kost dan teveel geld. De jobs die dan wel open staan voor mensen van mijn opleidingsniveau, worden mij geweigerd omdat ik geen rijbewijs heb en ‘de bussen rijden te onregelmatig, de treinen staken teveel en zijn onbetrouwbaar en een sociaal abonnement betalen voor de werknemer kost geld’…en toch is wat ik doe niet voldoende, aangezien ik nog steeds aanzien word als parasiet, profiteur van het systeem en luie werkweigeraar..

Wel beste mensen; ik kreeg afgelopen maand een aanpassing van mijn werkloosheidsuitkering (uiteraard een daling) en tegelijk besliste ‘Electrabel’ om mijn maandelijks voorschot te verhogen. Alweer de riem, die al sinds het begin van mijn ‘carrière’ in 2004 erg strak staat gespannen, extra aantrekken. Ik hou geen ruimte over om te ademen. Ik moet niet ziek worden; dokterskosten kan ik niet betalen. Ik hoef niet te denken aan vakantie; daar heb ik als werkzoekende dat vanuit het onderwijs komt geen recht op. Op eigen houtje opnieuw gaan studeren is geen optie; studies kan ik niet financieren.

Ik hoor jullie allemaal graag blablateren over ‘comfortabele inkomens’ en ‘ruim leven’; ik kan in alle eerlijkheid zeggen dat ik steeds buiten de boot val. Ook als werkende, waren die dingen voor mij niet van toepassing.

De nadruk die jullie steeds leggen op ‘differentiëren’, geldt duidelijk niet voor jullie wanneer het over maatregelen gaat. De heksenjacht die georganiseerd wordt op de vele werkzoekenden is ongeoorloofd. De invulling van de manier hoe hier wordt mee omgegaan is onmenselijk en asociaal…en op dit moment is mijn idealisme niet toereikend om het hoofd boven water te houden.

Ik vraag jullie dan ook met aandrang om ZEER DRINGEND werk te maken van sociale maatregelen voor werkenden én werkzoekenden, los van alle quota die jullie worden opgedragen door ‘Europa’.
Europa is niet sociaal; Europa is een dekmantel dat de kloof tussen rijk en arm vergroot.

Een zeer ongelukkige en gefrustreerde werkzoekende,
Lenny Dewindt