“Als je je ‘neutraal’ opstelt tegenover situaties van onderdrukking kies je de kant van de onderdrukker”, aldus Zuid-Afrikaans bisschop Desmond Tutu die in 1984 de Nobelprijs voor de Vrede kreeg.

DeWereldMorgen veroordeelt de recente aanvallen van Hamas tegen Israëlische burgers, maar ziet die niet los van 75 jaar staatsterreur van Israël tegen het Palestijnse volk. Het internationaal erkende recht op gewapend verzet tegen een kolonisator is geen vrijbrief voor aanslagen op burgers. Een onderhandelde vrede kan alleen bereikt worden wanneer 75 jaar verdrijving, 56 jaar bezetting, kolonisatie en apartheid en 16 jaar blokkade van Gaza worden erkend als de oorzaken van dit geweld. DeWereldMorgen onderzoekt deze oorzaken die door de politiek en door mainstreammedia worden verzwegen, onderbelicht of ontkend, om zo een debat te stimuleren dat kan leiden tot onderhandelingen en vrede. (nvdr)

Bij die zogenaamde ‘strijd tussen Israël en Hamas’ is het daarom de moeite waard om te lezen wat bepaalde Israëli’s in het verleden vertelden over de politiek van de Israëlische regering met Hamas:

De Israëlische brigadier Yitzhak Segev, die in de jaren ’70 militair gouverneur was in Gaza, bekende het jaren terug in een interview in The New York Times: “Wij boden enige financiële hulp aan sommige islamitische groepen. Wij steunden moskeeën en scholen met de bedoeling een tegenkracht te ontwikkelen tegen de linkse krachten die de PLO steunden.”

De Israëlische analisten Schiff en Ya’ari schreven soortgelijke zaken: (De Egyptische) president Sadat moedigde de groei van islamitische organisaties aan om linkse en progressieve organisaties de wind uit de zeilen te nemen.” Om dezelfde reden steunde Israël vanaf 1987, het begin van de eerste Intifada, de Palestijnse opstand, de fundamentalisten van Hamas, zelfs als deze beweging een campagne begint waarbij ook Israëlische burgers het leven laten. Shiff en Ya’ari: “Israëlische stafofficieren hoopten dat de groei van het fundamentalisme in de Palestijnse Gebieden de PLO van Yasser Arafat zou ondermijnen.”

Hoe Israël de creatie van Hamas heeft geholpen (06:11)

Avner Cohen, Israëlische ambtenaar voor religieuze zaken die twee decennia in de Gazastrook werkte, waarschuwde de Israëlische regering in een rapport dat deze verdeel-en-heers-politiek als een boemerang terug in Israël’s gezicht zou komen, maar de Israëlische regering sloeg de waarschuwing gewoon in de wind

In maart 2019 nog, verklaarde de Israëlische Eerste Minister Benjamin Netanyahu, tijdens een meeting met parlementsleden van zijn Likoed-partij: “Diegenen die de oprichting van een Palestijnse staat willen dwarsbomen, moeten de versterking van Hamas en de overdracht van geld naar Hamas (via Qatar) steunen. Dit maakt deel uit van onze strategie, om de Palestijnen in Gaza te isoleren van de Palestijnen in Judea en Samaria (Westelijke Jordaanoever).” (Geciteerd in Ha’aretz, op 9 oktober 2023.)

Deze personen, maar ook heel wat andere Israëli’s, hebben in het verleden erkend dat de Israëlische regering er geen problemen mee had om de groei van Hamas te steunen, zolang men hiermee meende verdeeldheid te kunnen zaaien onder het Palestijnse volk.

Zoals iedereen kan vaststellen is deze verdeel-en-heers-politiek in de voorbije weken met een enorme knal in Israëls gezicht ontploft, met duizenden dode Palestijnse én Israëlische burgers als gevolg.

Oók in Syrië

Ook tijdens de oorlog in Syrië had de Israëlische regering er geen problemen mee om radicale groeperingen te steunen, zo lang deze maar vochten tegen het regime van president Bashar Al Assad. Daar ging het zelfs om groepen die nog radicaler waren dan Hamas.

Zowel voor personen die gewoon bezorgd zijn om de groei van radicale groeperingen, als personen die in Israël een natuurlijke bondgenoot denken te zien in de strijd tegen het radicale islamisme en jihadisme, is het misschien goed om hierover even na te denken, en de vraag te stellen of Israël écht wel zo’n betrouwbare bondgenoot is in de strijd tegen het radicale islamisme.

Verdeel-en-heers brengt geen oplossing, een duurzame oplossing is nodig

In plaats van vast te houden aan blijvende miskenning van de rechten van het Palestijnse volk, en een kortzichtige verdeel-en-heerspolitiek, zou het, óók voor Israël zélf, beter zijn om te werken aan een duurzame oplossing die het Palestijnse volk opnieuw in zijn volledige rechten erkent, niet alleen wat betreft de Gazastrook maar ook wat betreft de Israëlische bezetting van de Westelijke Jordaanoever, Oost-Jeruzalem, de rechten van de Palestijnse minderheid in Israël, en de Palestijnse vluchtelingen in de diaspora.

Voor wie het vergeten was: de realiteit is ook dat, reeds lang vóór de zionistische kolonisatie van Palestina startte, het land bewoond werd door moslims, christenen én joden, en tot vandaag is dit niet anders.

Als wij steun willen geven aan bepaalde groepen, zouden we steun moeten geven aan die personen, (daarbij zowel christenen, joden, moslims als niet-gelovigen), die beseffen dat een samenwerking, waarbij de rechten van alle drie die groepen gerespecteerd worden, de enige oplossing is.

Zie ook Hamas is Israël’s creation en  Divide and Rule”: How Israel Helped Start Hamas to Weaken Palestinian Hopes for Statehood